ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 647

บทที่ 647 ต้องได้มาให้ได้

จื่อเฟิงออกมาจากห้องทำงาน พริบตาเดียวสีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นโหดร้ายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

เจียงสื้อสื้อ ทำไมเธอไม่ตายไปเสีย!

จื่อเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึก คิดอย่างชั่วร้าย

ในเมื่อเธอหายไปสามปีแล้ว ก็ไม่ควรกลับมาอีก

แต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นคนที่ตายไปแล้วนี่ ถ้าอย่างนั้นหายไปอีกรอบก็คงไม่เป็นไร

ในทางเดินที่มืดสลัว ใบหน้าของจื่อเฟิงเหมือนผีร้ายที่มาจากนรก สยดสยองน่ากลัว

ความแค้นและความหึงหวงทำให้จื่อเฟิงเปลี่ยนสีหน้าไปอย่างสิ้นเชิง เล็บจิกฝังลึกลงไปในเนื้อ

อารมณ์บนใบหน้าของเธอใช้คำว่าดุร้ายมาพรรณนามันก็ไม่พอ

เธอมองเงาของจิ้นเฟิงเฉินในห้องทำงาน ใจลึกลงไปมีเจตนาที่ชั่วร้ายแอบแฝง

เจียงสื้อสื้อสมควรตาย ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกำจัดมัน

เธอต้องได้ผู้ชายคนนี้ แน่นอน...

แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ยังไม่รู้ความคิดของจื่อเฟิง เขาเพียงคลึงระหว่างคิ้วที่ปวด

เมื่อไหร่คุณจะกลับมากันนะ สื้อสื้อ ...

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังหนังสือที่วางไว้บนโซฟาอย่างไม่ได้ตั้งใจ นี่คือสิ่งที่เจียงสื้อสื้อชอบทั้งหมดในตอนแรก

เมื่อกลับมาจากเมืองเป่ย จิ้นเฟิงเฉินก็นำหนังสือเหล่านี้ติดตัวกลับมาด้วย

เมื่ออ่านคร่าวๆไปแล้ว ข้างในยังคงมีเครื่องหมายที่เจียงสื้อสื้อทำเอาไว้ แต่ตอนนี้ตัวละครหญิงไม่ใช่มนุษย์

หลังจากถอนหายใจอย่างหนัก จิ้นเฟิงเฉินก็ลุกขึ้นและออกไปจากห้องทำงาน

ที่นี่มักจะทำให้เขาคิดถึงช่วงเวลาที่ทั้งสองทำงานร่วมกันโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอที่ตั้งใจเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก

หลังจากกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว ทั้งคฤหาสน์เงียบมาก มีเพียงเสียงนกและแมลงที่ขับขานขึ้นมาพร้อมกัน

จิ้นเฟิงเฉินเดินไปที่ประตูอย่างเงียบๆ เขาคิดจะตรงกลับห้อง แต่ไม่คาดคิดว่าแม่จิ้นจะเดินออกมาในเวลานี้

เธอเพิ่งตื่นมากลางดึก เมื่อเธอได้ยินเสียงประตูดังขึ้น เธอจึงมาตรวจสอบ

“เฟิงเฉิน?”

เมื่อได้ยินเสียงของแม่จิ้น จิ้นเฟิงเฉินก็นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบรับ

“รอเดี๋ยว แม่จะไปทำอะไรให้กินเสียหน่อย”

ก่อนที่จิ้นเฟิงเฉินจะทันได้พูดอะไร แม่จิ้นก็หมุนกายตรงไปยังห้องครัวอย่างรวดเร็ว

ภายในสิบนาที อาหารประจำบ้านร้อนๆไม่กี่อย่างก็ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ

กลิ่นหอมของอาหารกระตุ้นน้ำย่อยของจิ้นเฟิงเฉินโดยสมบูรณ์

วันนี้เขาจมอยู่กับความเจ็บปวด ยังไม่ได้ทานอาหารดีๆเลยสักมื้อ

แม่จิ้นเห็นจิ้นเฟิงเฉินกินข้าวได้อย่างเอร็ดอร่อย เธอรู้สึกชื่นใจเป็นอย่างมาก

หลังจากคีบผักใส่ลงในชามของจิ้นเฟิงเฉิน แม่จิ้นก็พูดขึ้นมา “นี่เป็นของโปรดลูกทั้งนั้น กินเยอะๆนะ คนเราจะมีแรงทำสิ่งที่อยากทำได้ก็ต่อเมื่ออิ่มท้อง”

เมื่อรู้ว่าแม่จิ้นกำลังกังวลเรื่องอะไร จิ้นเฟิงเฉินจึงพูดปลอบ “แม่ สบายใจเถอะ ผมไม่ถูกโจมตีได้ง่ายๆหรอก ผมคือจิ้นเฟิงเฉินนะ”

แม่จิ้นหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดนี้ รอยยิ้มที่มาจากใจถูกส่งออกมา

เธอกลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะซึมเซาเหมือนเมื่อสามปีก่อน ท่าทางของเขาแบบนั้นทำให้เธอกังวลจริงๆ

“เห็นลูกเป็นแบบนี้แม่ก็หายห่วง สื้อสื้อเป็นคนของตระกูลจิ้น สู้ๆนะเจ้าลูกชาย!”

แม่จิ้นพูดไปก็ทำท่าทางให้กำลังใจไปด้วย จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ก่อนจะทำท่าทางตามแม่จิ้นไปด้วย