พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 324

“เอามาแล้วครับ”คนนั้นอุ้มกล่องกระดาษหนึ่งกล่องขึ้นมา

วารุณีเปิดฝากล่องกระดาษออกมาดูด้านใน ด้านในมีกล้องวงจรปิดขนาดเล็กหลายอัน

วารุณีพยักหน้าอย่างพอใจ“โอเค งั้นคุณพาคนของคุณ เอากล้องวงจรปิดพวกนี้ไปติดแต่ละมุมที่ซ่อนไว้ รบกวนด้วยนะ”

“คุณวารุณีเกรงใจไปแล้ว”คนนั้นพูดจบ มือที่อุ้มกล่องกระดาษทักทายเล็กน้อยแล้วไปติดตั้ง

วารุณียืนอยู่หน้าราวบันไดชั้นสาม มองคนกลุ่มนี้ทำงาน ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย

ถูกต้อง ตกแต่งสตูดิโอไม่เป็นความจริง ก็แค่ข้ออ้างของเธอเท่านั้น ข้ออ้างที่สามารถให้คนพวกนี้เข้ามา แล้วติดตั้งกล้องวงจรปิดพวกนี้

นวิยาจะเข้ามาพักแล้ว ใครจะไปรู้ว่านวิยาจะทำอะไรบ้าง จะทำร้ายเด็กทั้งสองคนไหม ดังนั้นเธอไม่มีทาง ได้แต่จ่ายเงินก้อนโตเพื่อติดกล้องวงจรปิดพวกนี้ รอนวิยาเข้ามาพักแล้ว จะได้สอดส่องนวิยาได้ตลอดเวลา

ถ้าสุดท้ายนวิยาทำอะไรจริงๆ เธอก็สามารถหยิบหลักฐานออกมาได้ตลอดเวลา ก็ถือว่าเป็นวิธีการปกป้องตัวเองกับเด็กทั้งสองคนละกัน

ไม่นานนัก กล้องวงจรปิดก็ถูกติดตั้งเรียบร้อย

วารุณีชำระเงินงวดสุดท้ายแล้ว ก็ส่งคนพวกนี้ที่ประตูคฤหาสน์

ป้าส้มที่ถูกเธอหาเหตุผลให้ออกไปก็กลับมา มองคฤหาสน์ที่ว่างเปล่า จึงถามว่า:“คุณผู้หญิง ตกแต่งสตูดิโอเรียบร้อยแล้วเหรอคะ?”

วารุณีพยักหน้า“เรียบร้อยแล้วค่ะ ดังนั้นฉันก็ควรออกจากบ้านได้แล้ว”

พูดไป เธอก็สะพายกระเป๋าเดินออกไป ขับรถไปที่บริษัท

ขณะเดียวกันเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วอาทิตย์หนึ่ง

วันนี้ เป็นวันที่นวิยาออกจากโรงพยาบาล และก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์

วารุณีไม่ได้ไปบริษัท อยู่กับเด็กทั้งสองคนที่บ้าน ส่วนนัทธีไปรับนวิยาที่โรงพยาบาล

เด็กทั้งสองคนก็รู้ ก็ดูไม่สบอารมณ์ตลอดเวลา ความสนใจเล่นของเล่นก็มีไม่สูง

วารุณีเห็นแบบนี้ ก็จับหน้าของเด็กสาวตัวน้อยขึ้นมา“ลูกรัก หม่ามี๊รู้ว่าพวกลูกไม่ชอบคุณน้านวิยา แต่เดี๋ยวคุณน้านวิยามาถึงแล้ว พวกลูกจะทำท่าทีไม่พอใจไม่ได้นะเข้าใจไหม แบบนั้นจะทำให้คุณน้านวิยาคิดว่าพวกเราไม่ต้องรับเธอ พ่อก็จะลำบากใจ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”เด็กสาวทำปากมุ่ยแล้วพยักหน้า

วารุณีลูบหน้าเล็กๆที่แสนนุ่มของเธอ แล้วปล่อยมือลง จากนั้นมองไปที่อารัณที่เล่นรูบิกอีกฝั่งหนึ่ง“อารัณ ตอนที่หม่ามี๊ไม่อยู่ ลูกต้องปกป้องน้องสาวนะ พยายามอยู่กับน้อง หลีกเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ชิดกับคุณน้านวิยา หม่ามี๊รู้ว่าลูกทำได้ ใช่ไหม?”

เธอลูบศีรษะของเด็กชาย

เด็กชายพยักหน้า“วางใจเถอะหม่ามี๊ ผมรู้ว่าควรทำอย่างไร”

“งั้นก็ดี”วารุณียิ้มแล้วถูไถหน้าผากของเขา“หม่ามี๊เชื่อลูก หม่ามี๊รู้มาตลอดว่าอารัณเป็นลูกผู้ชาย แต่ว่าสุดท้ายแล้วอารัณก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ถ้าคุณน้านวิยาคนนั้นจะใกล้ชิดกับพวกลูกให้ได้ ลูกก็ติดต่อหม่ามี๊เข้าใจไหม?”

“เข้าใจครับ”อารัณตอบรับ

จากนั้น วารุณีก็กำชับไอริณอีกสองสามอย่าง แล้วด้านนอกคฤหาสน์ก็มีเสียงเครื่องยนต์ของรถเข้ามา

วารุณีเม้มริมฝีปาก รู้ว่าเป็นพวกนัทธีกลับมา ก็จูงมือของเด็กทั้งสองคน เดินออกไปจากคฤหาสน์

ด้านนอกคฤหาสน์ นัทธีกำลังประคองนวิยาลงมาจากรถ

ไอริณเห็นฉากนี้ ปากเล็กๆก็ทำปากมุ่ยอย่างแรง

เธอไม่ชอบเห็นพ่ออยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นขนาดนี้

เธอรับได้แค่พ่ออุ้มหม่ามี๊และก็เธอ

ดังนั้นไอริณสะบัดมือของวารุณีออกทันที วิ่งไปที่นัทธี“พ่อคะ อุ้ม!”

“ไอริณ!”วารุณีคิดไม่ถึงว่าเด็กสาวคนนี้จะทำแบบนี้ ก็ขมวดคิ้ว อยากจะเรียกเธอกลับมา

แต่ไอริณไม่สนใจเลยสักนิด วิ่งไปหานัทธีอย่างไม่หยุดยั้ง

นัทธีหยุดฝีเท้าลง มองลูกสาวที่วิ่งมา ท่าทางก็ดูอ่อนโยนลงมา จากนั้นปล่อยแขนของนวิยา ก้มเอวอุ้มเด็กสาวขึ้นมา

เด็กสาวพิงไปในอ้อมแขนของนัทธี จากนั้นก็แอบมองไปที่นวิยาที่อยู่ด้านข้าง แล้วทำเสียงฮึดฮัด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ