พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 328

วารุณีสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามใจเย็นลง หยิบโทรศัพท์ออกมา

เห็นสายที่โทรมาคือนัทธี เธอก็ตบหน้า พยายามฉีกยิ้มกว้างๆออกไป“นัทธี”

“บล็อกทางการของบริษัทคุณผมเห็นแล้วนะ เรื่องราวรุนแรงมากเหรอ？”ในสาย มีเสียงทุ้มของนัทธีเข้ามา ในน้ำเสียงมีความเป็นห่วงแฝงอยู่

ในใจของวารุณีก็สบายใจขึ้นเยอะ กุมหน้าผากตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่น：“ใช่ ที่จริงฉันคิดว่าเรื่องเล็กๆ แต่พอพวกเราสืบค้นดูแล้ว จึงพบว่าเรื่องนี้ที่จริงแล้วเป็นแผนร้ายอย่างหนึ่ง”

จากนั้น เธอจึงพูดออกมา เกี่ยวกับการคาดเดาในตัวผู้จัดการโกดังกับหัวหน้าทีม รวมทั้งคนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา

นัทธีฟังจบ ก็ขมวดคิ้ว ตระหนักได้ว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา“จะให้ผมช่วยไหม？”

“ไม่ต้อง”วารุณีส่ายหน้าปฏิเสธ“เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง ฉันอยากดูเสียมากกว่า ว่าทำไมพวกนี้ต้องทำแบบนี้”

ฟังความเด็ดเดี่ยวและแข็งแกร่งในน้ำเสียงของเธอออก นัทธีก็ไม่ดื้อดึง ริมฝีปากบางๆขยับ“โอเค ถ้าเจอปัญหาอะไร ต้องบอกผมนะ อย่าดึงดัน”

ในใจของวารุณีรู้สึกอบอุ่น“อือ ฉันรู้แล้ว”

“กลับมาเมื่อไหร่”นัทธีเปลี่ยนหัวข้อ

วารุณีมองดูนาฬิกาข้อมือ ถอนหายใจเบาๆ：“กลัวว่าจะเร็วไปน่ะสิ เดี๋ยวต้องทำบันทึกอีก”

“โอเค ถ้าดึกมากล่ะก็ ผมขับรถไปรับคุณเอง”นัทธีพูด

วารุณีพยักหน้ายิ้มๆ“ได้”

นัทธีกำลังจะวาง

จู่ๆวารุณีก็คิดอะไรได้ รีบเรียกเขาไว้“สามีเดี๋ยวก่อน”

“ทำไมเหรอ？”เสียงนัทธีอ่อนโยนมากขึ้น เห็นได้ชัดว่าคำว่าสามีนี้ทำให้เขาพอใจ

วารุณีกัดริมฝีปาก“ลูกทั้งสองอยู่บ้านสบายดีใช่ไหม？”

“พวกเขาสบายดีมาก”ถึงแม้นัทธีไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถามคำถามนี้ แต่ก็ตอบไปอย่างตรงไปตรงมาว่า“อารัณเรียนอยู่ ไอริณเพิ่งหลับไป”

“งั้นก็ดี”วารุณีโล่งอก

ดูเหมือนว่า นวิยาจะไม่ได้ทำอะไรลูกทั้งสองคน

ถึงแม้ในบ้านจะมีนัทธี แต่เอก็ยังอดไม่ได้ที่จะกังวลว่านวิยาจะทำอะไรไม่ดีต่อลูกสองคนนี้

“ไม่มีแล้ว วางเถอะ”วารุณีพูดอีกครั้ง

โทรศัพท์เสร็จ เธอก็วางโทรศัพท์ลง ปาจรีย์ก็กลับมาพอดี“วารุณี เมื่อกี๊ผู้จัดการฝ่ายขายโทรหาฉัน บอกว่าตามเสื้อผ้ากลับมาได้สองในสาม”

“สองในสาม？”วารุณีขมวดคิ้ว

ปาจรีย์ตอบอือ หนึ่งในสามที่เหลือ มีคนเอาไปที่ต่างจังหวัด มีคนเอาไปทิ้ง ลูกค้าส่วนหนึ่งที่เอาไปต่างจังหวัดบอกว่า ไม่ส่งเสื้อผ้ามาให้พวกเราแล้ว ให้พวกเราคืนเงินอย่างเดียวก็พอ”

“แบบนี้ก็ดี งั้นก็คืนเงินไป แล้วก็ส่งของขวัญขอโทษไปด้วย”วารุณีขยี้คิ้ว

“ฉันก็คิดแบบนี้ เดี๋ยวฉันแจ้งให้ฝ่ายบัญชีจัดการ”ปาจรีย์เก็บโทรศัพท์

ไม่นานนัก ทางโรงพักก็ส่งคนมา มาทำบันทึกโดยเฉพาะ

พอทำบันทึกเสร็จ ฟ้าก็มืดลงแล้ว

วารุณีไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยงยันตอนนี้ ท้องก็ร้องโครกคราก ไม่มีแรงมากนัก

ตอนที่ทั้งสองคนเตรียมจะขับรถออกไปจากโรงงาน กลับบ้านใครบ้านมัน ไมบัคคันสีดำ ที่แสนจะสวยงามสง่าคันหนึ่ง ขับมาจากที่ไกลๆ จอดอยู่ด้านนอกประตูโรงงาน

วารุณีแค่มองก็จำได้ว่าเป็นรถที่นัทธีเพิ่งซื้อใหม่ไม่นานนี้

ปาจรีย์ก็จำได้ เพราะสองวันนี้ นัทธีขับรถคันนี้ มาส่งวารุณีที่ชั้นล่างของบริษัท

ปาจรีย์ใช้ศอกดันเพื่อนสนิทที่อยู่ที่นั่งข้างคนขับ พูดอย่างคลุมเครือ：“สามีเธอมาแล้ว”

วารุณียิ้ม“ฉันรู้แล้ว”

“งั้นเธอยังไม่รีบลงไปอีก”

วารุณีเหลือบมองเธอ แล้วเปิดประตูรถลงไป

นัทธีเห็นเธอเปิดประตูรถไมบัคแล้วลงมา เดินมาทางนี้“ผมมารับคุณ”

“ฉันรู้แล้ว”วารุณีพยักหน้า

เธอจำได้ว่าในสาย เขาพูดว่าถ้ากลับดึก เขาจะมารับเธอ

คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาจริง

ปาจรีย์ลงมาจากรถ จับไหล่ของวารุณี“ประธานนัทธี คุณเป็นสามีที่ดีจริงๆ เตรียมมารับวารุณี นี่มันน่าอิจฉามากไปแล้วนะ”