อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 12
“เจ้าพูดมา เงื่อนไขอะไร”
“เมื่อคืนข้านอนไม่ค่อยหลับ เดี๋ยวข้าจะนอนหลับพักผ่อนสักหน่อย ท่านห้ามลงโทษข้า”
“ได้ ไม่มีปัญหา”
ให้ตายเถอะ ตาแก่นี่ตกลงง่ายแบบนี้ คงไม่หลอกกันหรอกใช่ไหม
มองอาจารย์ซ่างกวนที่อยู่ข้างหน้าอีกครั้ง แม้ว่าลักษณะของเขาจะยังคงเฉยเมยดูไม่สนใจ แต่นางรู้ ซ่างกวนฉู่หายใจเร็วขึ้นเล็กน้อย มองออกได้ว่าเขาก็อยากฟังกลอนท่อนสุดท้าย
ช่างเถอะ เห็นแก่ชายหนุ่มรูปงาม ท่องก็ท่อง
“ข้าวฟ่างลาจาก ต้นกล้าแตกหน่อ ก้าวเดินไร้ทิศ จิตใจสั่นสะท้าน คนที่รู้จักข้า บอกข้าเศร้าใจ คนที่ไม่รู้จัก บอกข้าเรียกร้อง ท้องฟ้าทอดยาว! นี่มันอะไร”
“วิเศษ......วิเศษมาก......นี่เป็นประโยคคำซ้อน มันสะท้อนถึงอารมณ์ที่แตกต่างกันสามอย่างของตัวเอกหลังจากราชวงศ์โจวล่มสลาย”
“ท่านอาจารย์ งั้นข้านอนได้แล้วใช่ไหม”
“เจ้ารู้บทกวีนี้ได้ยังไง”
“เอ่อ......ข้าไปเจอมาในตำราโบราณ” นางไม่ได้โง่ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าในอดีตนางเคยท่องมาจากคัมภีร์ซือจิง
“ตำราโบราณเล่มไหน? อ่านจากที่ไหน ตำราในเมื่อก่อนมันสูญหายไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มันนานมากแล้ว ข้าลืมไปว่าอ่านจากที่ไหน แต่ตัวหนังสือไม่ใช่ตัวหนังสือในอดีต แต่มีคนถอดความออกมา”
ทุกคนเข้าใจในทันใด
พวกเขาก็แปลกใจ ตัวหนังสือในอดีตสูญหายไปนานแล้ว คนทึ่มอย่างนางจะอ่านเข้าใจได้อย่างไร
อย่างไรก็ตามโชคของกู้ชูหน่วนก็นับว่าดี บทกวีข้าวฟ่างลาจากที่สูญหาย นางสามารถท่องออกมาได้ทั้งหมด
ในกลุ่มผู้ชมมีเพียงดวงตาดั่งสระน้ำลึกของซ่างกวนฉู่เท่านั้นที่มีแววแห่งความสงสัยแวบผ่าน ราวกับไม่เชื่อคำพูดของนาง
กู้ชูหน่วนถามอีกครั้ง “อาจารย์ ข้านอนได้แล้วหรือยัง”
“เลิกเรียน” อาจารย์สวีตะโกนเสียงก้อง
รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้ชูหน่วนแข็งทื่อ “เลิกเรียน?”
“จะเที่ยงแล้ว ไม่เลิกเรียนแล้วจะทำอะไร หรือว่าจะไม่กินมื้อเที่ยง”
“อ้าว งั้นที่ข้าท่องไปเมื่อครู่ก็เปล่าประโยชน์สิ”
กู้ชูหน่วนรีบคว้าแขนเสื้อของอาจารย์สวี ยิ้มอย่างเก้อเขิน “อาจารย์ ตอนนี้เลิกชั้นแล้ว งั้นท่านอนุญาตให้การงีบหลับของข้า เลื่อนไปตอนบ่ายได้หรือไม่”
“ช่วงบ่ายเป็นชั้นเรียนของอาจารย์ซ่างกวน ถ้าเขาเห็นด้วย ข้าก็ไม่มีปัญหา”
“……….”
บ้าอะไร......
นางถูกจัดฉากเหรอ
มองไปยังอาจารย์ช่างกวนอีกครั้ง แต่กลับเห็นรอยยิ้มบางบนใบหน้าอ่อนโยนของเขา ดูราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ พาให้คนมึนเมา เขาออกจากห้องเรียนพร้อมกับหนังสือ หลงเหลือเพียงเบื้องหลังที่หล่อเหลาไม่ธรรมดา
กู้ชูหน่วนมองจนอึ้งไป
ชายหนุ่มรูปงามเช่นนี้ ถ้าได้แต่งงานด้วย เวลามองคงเจริญตาน่าดู
“นี่ กู้ชูหน่วน อย่าคิดนะว่าเจ้าท่องข้าวฟ่างลาจากแค่ไม่กี่ประโยค แล้วจะหยิ่งผยองได้นะ ข้าขอบอกเจ้า อาจารย์ช่างกวนเป็นของข้า ถ้าเจ้ากล้ามองเขาอีก ระวังข้าจะควักลูกตาเจ้า”
กู้ชูหน่วนจงใจขึ้นเสียง ตะโกนเสียงดัง “อาจารย์ซ่างกวน มีคนบอกว่าท่านเป็นคนของนาง”
“กู้ชูหน่วน เจ้า......เจ้าพูดไร้สาระ อาจารย์ซ่างกวน ท่านอย่าฟังคำพูดไร้สาระของนางนะ”
“อาจารย์ซ่างกวน องค์หญิงบอกว่า คำพูดของข้าเมื่อครู่มันไร้สาระ องค์หญิงนางไม่ชอบท่าน”
องค์หญิงตังตังโกรธจนใบหน้าเล็กบิดเบี้ยว
นางบอกเมื่อไรกันว่าไม่ชอบอาจารย์ซ่างกวน
ไม่สนใจว่าจะสั่งสอนกู้ชูหน่วนอีก นางรีบตามซ่างกวนฉู่ไป เพื่ออธิบายทุกอย่างให้เขาฟัง
“ยัยขี้เหร่ เจ้านี่ก็มีความสามารถนิดหน่อยนะ ไม่อยากเชื่อว่าเจ้าจะท่องหนูจากได้” เซียวหยู่เซวียนหัวเราะคิกคัก โยนตำราในมือ แล้วตามกู้ชูหน่วนออกจากห้องเรียน
กู้ชูหน่วนกลอกตาหนึ่งรอบ “มันคือข้าวฟ่างลาจาก”
“โธ่เอ๊ย ใครจะสนว่าหนูอะไร แต่ทำไมช่วงครึ่งหลังของทั้งสามประโยคถึงเหมือนกันล่ะ ครึ่งแรกก็คล้ายกัน”
“เจ้าไม่ได้ยินท่านอาจารย์บอกเหรอว่ามันเป็นประโยคคำซ้อน”
“ประโยคคำซ้อนคืออะไร”
“……….”
กู้ชูหน่วนคิดว่าตัวนางเป็นคนไม่รู้หนังสือแล้ว แต่เมื่อได้พบกับเซียวหยู่เซวียน นางถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองเก่งกาจมากเพียงใด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม