อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 17
“อาจารย์ ห้าสิบรอบนี่ละเว้นเถอะ ข้าว่าคนในโรงเรียนล้วนเล่นดีกว่าข้า”
“ไม่หรอก พวกเขาคนไหนก็ไม่มีทักษะพิณขั้นสูงเท่าคุณหนูสาม ข้าจะรายงานให้ฝ่าบาท รายงานต่อท่านอ๋องหาน รายงานต่อท่านเฉิงเซี่ยง ให้พวกเขาได้มาฟังเพลงที่ไพเราะของคุณหนูสาม”
อาจารย์ซ่างกวนยังคงยิ้มบางอ่อนโยนเหมือนเช่นเดิม แต่ในสายตาของกู้ชูหน่วน กลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ช่างน่ากลัวและเลวร้ายมาก
ข่มขู่
ข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง
ในฐานะอาจารย์ ไม่สอนนางดีๆก็ช่างไปแล้ว ยังมาตั้งใจหาเรื่องนางแบบนี้ ไม่สมกับเป็นครูบาอาจารย์เลยจริงๆ
ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นทั้งแปลกใจทั้งขำ
ที่แปลกใจคือ อาจารย์ซ่างกวนแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยลงโทษนักเรียน แต่วันนี้กลับลงโทษคุณหนูสามกู้อย่างไม่เคยมีมาก่อน
ที่ขำก็คือ กู้ชูหน่วนที่แสนกำเริบเสิบสาน สมควรแล้วที่ได้รับการลงโทษหนัก
กู้ชูหน่วนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ได้ เล่นก็เล่น พวกเจ้าไม่ได้รู้สึกรำคาญก็ดี ข้าจะเล่นเดี๋ยวนี้”
“เวลาเรียน โปรดอย่ารบกวนนักเรียนคนอื่น หลังเลิกเรียนค่อยเล่น”
แม่งเอ๊ย......
นั่นมันคือการเรียนพิเศษชัดๆ
หลังเลิกเรียนนางยังต้องไปร้านยาสมุนไพรอีกนะ
“การแข่งขันในรอบชิงชนะเลิศ ได้แก่ พิณ หมากกระดาน การเขียนตัวอักษร ภาพวาด และบทกวี เมื่อครู่พูดถึงพิณไปแล้ว เรามาพูดถึงหมากกระดานกันต่อ”
อาจารย์ซ่างกวนชำเลืองมอง คนรับใช้เข้าใจ เก็บพิณบนโต๊ะของทุกคนไปทันที แล้วตั้งหมากกระดานแทน
“หมากกระดานมีอยู่สองประเภท ประเภทป้องกันและประเภทโจมตี ครั้งก่อนได้บอกพวกเจ้าไปหมดแล้ว ข้าจะไม่พูดซ้ำอีก คู่ต่อสู้ที่ใหญ่ที่สุดของพวกเจ้าในครั้งนี้คือเทพหมากกระดาน เทพหมากกระดานเก่งการโจมตี หมากกระดานที่เขามักจะเล่นเป็นการทำให้คู่ต่อสู้ไร้การป้องกัน ข้าจะสอนหลายๆ วิธีทำลายเกมหมากกระดานของเขา......”
กู้ชูหน่วนง่วงนอนอีกครั้ง
คำพูดจู้จี้จุกจิกนั่น นางไม่อยากได้ยินแม้แต่คำเดียว
“กู้ชูหน่วน......”
“อ่า......เลิกเรียนแล้วเหรอ”
“ฮ่าๆๆ......”
“คุณหนูสามกู้มาเพื่อเล่นเหรอ วันทั้งวันเอาแต่นอน”
อย่าว่าแต่ทุกคนจะล้อเลียน แม้แต่เซียวหยู่เซวียนก็ทนดูไม่ได้อีกต่อไป
เคยเห็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยเห็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ขนาดนี้
“ยังไม่เลิกเรียนเหรอ......” กู้ชูหน่วนบ่นมาหนึ่งประโยค บ่ายนี้ช่างยาวนานนัก
“คุณหนูสามกู้สามารถนอนหลับในชั้นเรียนได้ แสดงว่าหมากกระดานที่ข้าเพิ่งสอนไป คงเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ไม่สู้คุณหนูสามกู้แสดงให้ทุกคนได้เห็นเสียหน่อย”
แม่งเอ๊ย......
ทำไมเป็นนางอีกแล้ว
กู้ชูหน่วนประท้วง “อาจารย์ ข้าเพิ่งมาเรียนวันนี้เอง หมากกระดานที่ท่านสอนคราวก่อน ข้าไม่เคยได้ฟังเลย”
“ไม่เป็นปัญหา พวกเราสาธิตสิ่งที่สอนกันในวันนี้ก็ได้ คุณหนูสามกู้ เชิญ”
กู้ชูหน่วนชาขึ้นไปถึงหนังศีรษะ มองหมากกระดานช่องถี่ยิบ แล้วเงยหน้าขึ้นถาม “ข้าเล่นสีดำ ท่านเป็นสีขาว”
“แล้วแต่เจ้า”
กู้ชูหน่วนใช้มือไปหยิบสีดำขึ้นมาหนึ่งเม็ด ลูบคางครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็กัดฟันวางลง
“ฮ่าๆๆ......”
ทุกคนหัวเราะอีกครั้ง หัวเราะจนแทบหายใจไม่ทัน
“ที่ว่าคุณหนูสามกู้เป็นคนทึ่มนั้นล้วนแล้วแต่ยกย่องนางแล้ว เจ้าดูสิ นางเล่นสีดำ แต่กลับวางช่องสีขาว เดิมทีนางก็ปิดประตูตายอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมารนหาที่ตายเองอีก หมากรุกนี้คือการขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ”
“นั่นสิ ข้าว่าคุณหนูสามกู้คนนี้ไม่รู้วิธีการเล่นหมากกระดานเลย นางแค่เล่นไปสุ่มๆ”
“เฮ้อ คนทึ่มแบบนี้ ต่อให้เข้าสู่รอบสุดท้าย ก็ไม่มีทางเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้หรอก”
“อาจารย์ ข้าว่าให้นางแพ้ไปเถอะ จะได้ไม่เปลืองแรง”
กู้ชูหน่วนพยักหน้า
คำพูดนี้มีเหตุผลนะ ปล่อยนางไปตามยถากรรม ให้หลับในชั้นเรียนไปเถอะ
“ได้ยังไง ในเมื่อยู่ในชั้นเรียนของข้า ข้าก็มีหน้าที่รับผิดชอบสอนนาง คุณหนูสาม ไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้เจ้าเรียนบทกวี ตัวอักษร ภาพวาดมาเป็นยังไงบ้าง”
“อ้อ......ก็พอได้”
“งั้นเชิญคุณหนูสามวาดภาพ แล้วค่อยตามด้วยเขียนตัวอักษรสักสองสามประโยค”
กู้ชูหน่วยหมดคำจะพูด
ซ่างกวนฉู่คำนวณอย่างดี ให้นางวาดภาพหนึ่งภาพ แถมด้วยบทกวีหนึ่งบท นี่ไม่ใช่ว่าทดสอบนางทั้งตัวอักษร ภาพวาด และบทกวีเลยหรอกหรือ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม