อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 18

“เอาล่ะ การเรียนในวันนี้จบพอตรงนี้ พรุ่งนี้เช้ามาเข้าเรียนอีกครั้ง ช่วงบ่ายจะเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศอย่างเป็นทางการ ทุกคนต้องตั้งสติให้ดี อย่าให้ราชวิทยาลัยเสียหน้า”

“เข้าใจแล้ว อาจารย์”

“คุณหนูสามกู้ ห้าสิบรอบ อย่าลืมเล่น คุณชายเซี่ยว เจ้าอยู่คอยกำกับดูแล ถ้าเล่นไม่ครบห้าสิบรอบ เจ้าต้องเล่นแทนนาง”

แม่งเอ๊ย

ซ่างกวนฉู่นี่สมองมีปัญหาใช่ไหม

ลงโทษนางก็ช่างไปแล้ว แต่ยังจะหาคนมากำกับดูแลอีก

เซียวหยู่เซวียนยิ่งสีหน้าแย่กว่า

พิณที่กู้ชูหน่วนเล่น เป็นเพลงที่คนฟังได้เหรอ ถ้าฟังครบห้าสิบรอบจริง เข้าจะไม่เลือดออกทวารทั้งเจ็ดเลยเหรอ

เดิมทีคนในโรงเรียนอยากอยู่ดูความสนุกต่อ แต่พิณของกู้ชูหน่วนกระท่อนกระแท่นบาดหูเกินไป พวกเขาฟังแล้วหูอื้อไปหมด จึงไม่กล้าอยู่ต่อ และทยอยกันจากไป

เซียวหยู่เซวียนหยิบจุกสองอันมาอุดหู มุ่ยปากไร้คำจะพูด

“แต๊งๆๆ......”

เสียงพิณอันไม่พึงประสงค์ดังขึ้นในราชวิทยาลัย และแม้เหล่าองครักษ์ที่ได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะอยากละเลยหน้าที่

ฟังไม่ได้เลย

ฟังไม่ได้จริงๆ

ภายในห้องอันหรูหราภายในราชวิทยาลัย

ทุกเหตุการณ์ในช่วงบ่ายล้วนตกอยู่ในสายตาเย่จิ่งหาน เขาอดไม่ได้ที่จะค่อนข้างสงสัยในตัวกู้ชูหน่วน

ผู้หญิงคนนี้ทึ่มจริงๆ หรือว่าแสร้งเป็นหมูหลอกกินเสือ

คนทึ่มสามารถเข้าใจข้าวฟ่างลาจากได้งั้นเหรอ

ซ่างกวนฉู่......

ทุกอย่างที่เขาทำกับกู้ชูหน่วนในวันนี้ แตกต่างจากบุคลิกที่ไม่แยแสต่อโลกและไม่สนใจในเกียรติของเขาจริงๆ

หรือว่าเขาก็สนใจในตัวกู้ชูหน่วน

เย่จิ่งหานเงยหน้าขึ้น เห็นว่าดวงอาทิตย์ตกลงภูเขาแล้ว ริมฝีปากบางจึงเปล่งเสียงบางเบา “ไป”

ชิงเฟิงเข้าใจ เข็นรถเข็นออกจากราชวิทยาลัย

“แต๊ง......”

กู้ชูหน่วนโยนพิณให้เซียวหยู่เซวียน “สี่สิบครั้งที่เหลือ เจ้ามาเล่น”

“ทำไมเป็นข้า”

“อย่างแรก อาจารย์ซ่างกวนบอกว่า ถ้าข้าเล่นไม่จบ ส่วนที่เหลือเจ้าต้องเล่น อย่างที่สอง เจ้าเป็นน้องชายข้า อย่างที่สาม ให้เจ้าเล่นก็เล่นไปสิ ไหนเลยมาพูดมากไร้สาระ”

“บ้าเอ๊ย ยัยขี้เหร่ เจ้าทำแบบนี้ไม่ตลกนะ ดีร้ายยังไงข้าก็เคยช่วยเจ้า”

“เคยช่วยอะไรข้า”

อ่า......

ดูเหมือนว่า......จะไม่เคยได้ช่วยอะไรเลย

แต่ก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ

ดูเหมือนจะมองออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ กู้ชูหน่วนจึงกลอกตาใส่เขา “ถ้าเป็นเพื่อนกันก็รีบเล่นซะ ไม่อย่างนั้นเราทั้งคู่ก็ค้างคืนกันที่นี่ไป ข้าก็ไม่สนหรอกนะ ยังไงข้าก็ขี้เหร่ขนาดนี้ อยากแต่งงานกับคนตระกูลดีสักคน เกรงว่ามันคงยาก ถ้าได้แต่งงานกับเจ้า ก็จะฝืนใจแต่งๆ ไปก็ได้”

ความโหดร้ายของประโยคนี้มันรุนแรงเกินไป เซียวหยู่เซวียนจึงจำต้องเล่นอย่างเชื่อฟัง

กู้ชูหน่วนเล่นเพลงบ้าอะไร เขาเองก็ไม่รู้ ได้แต่ดึงมันมา แล้วดีดเล่นไปส่งๆ

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ

วันแรกของการเรียน รู้สึกแย่มากจริงๆ ถูกลงโทษตั้งแต่เช้ายันเย็น ไม่มีใครอื่นสุดยอดเท่าตัวข้าแล้ว

นางเท้าคาง เริ่มนึกถึงเรื่องยาสมุนไพรและเงินอีกครั้ง

ตอนนี้นางรู้วิธีหาเงินแปดหมื่นตำลึงแล้ว แต่ยาสมุนไพรสองชนิดนั่น นางกลับไม่รู้ว่าจะต้องหาที่ไหน

คิดไปคิดมาแล้วนางก็หยิบพู่กันขึ้นมา เขียนยาสมุนไพรสองประเภททั้งหญ้าตี้อวี้กับดอกเยียนหลัวลงไป พลางขมวดคิ้วอย่างขมขื่น

“นี่ เจ้าไม่รู้หนังสือไม่ใช่เหรอ สมุนไพรทั้งสองชนิดนี้เจ้าเป็นคนเขียนนี่ เมื่อครู่เจ้าตั้งใจถูกไหม”

กู้ชูหน่วนรีบพับครึ่งกระดาษ แล้วเก็บไป

“ตั้งใจอะไร ตอนแรกข้าก็เขียนกู้และหน่วนไม่ได้ไง ไม่อย่างนั้นข้าจะถูกเพื่อนร่วมชั้นหัวเราะเยาะขนาดนั้นเหรอ”