อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 22

นางไม่ได้เป็นห่วงตัวเองเลย แต่นางเป็นห่วงคุณหนูถึงได้แอบออกมาจากจวน อยากมาหาคุณหนู และรายงานเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในจวน “ปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาก็ใช้ดินต้านสิ” กู้ชูหน่วนพูดไม่ใส่ใจ แต่สายตากลับประกายด้วยแรงพิฆาต

ตามที่นางคาดเดา เซี่ยหยู่อย่างน้อยก็ต้องตายในวันนี้ตอนเที่ยง จะตายเมื่อคืนได้ยังไง คงเป็นคนอื่นในจวนที่อยากกำจัดมือซ้ายขวาของอนุภรรยาห้า

ยังดีที่ชิวเอ๋อร์เป็นห่วงนาง แอบออกมารายงานก่อน ไม่งั้นนางไม่อยากจะคิดผลที่ตามมาจริงๆ

ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว พวกนักเรียนเดินเข้าราชวิทยาลัยกันใหญ่ กู้ชูหน่วนพูดเสียงเรียบว่า “วันนี้เจ้าอยู่ที่ราชวิทยาลัยก่อน อย่าเพิ่งไปไหน”

ชิวเอ๋อร์ทำหน้าอยากร้องไห้

ตอนเช้าพวกนางหลบในราชวิทยาลัยได้ แต่ตอนกลางคืนล่ะ?

ชิวเอ๋อร์ยังอยากถามอะไรอีก แต่กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปในราชวิทยาลัยก่อนเสียแล้ว

ราชวิทยาลัยแบ่งเป็นในและนอก พวกนางเป็นข้ารับใช้ จึงต้องรออยู่ด้านนอก

กู้ชูหน่วนเดินมาตลอดทาง โดยมีสายตาแปลกๆของทุกคนมองมาที่นาง

หลิวเยว่และคนอื่นๆเห็นนางมา ก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที

“พี่ใหญ่ ทำไมถึงใส่เสื้อผ้าราคาถูกแบบนี้มา? จวนเฉิงเซี่ยงรันทดขนาดนั้นเชียวเหรอ?”

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้กุมขมับ

อย่าว่าเสื้อของนางที่เอาไปคลุมให้ท่านอ๋องหานเทพสงครามเป็นผ้าห่ม ถึงแม้จะไม่คลุมให้เขา นางยังจะกล้าใส่เสื้อตัวนั้นอีกเหรอ ถ้าเขาจำได้ขึ้นมาจะทำยังไง?

“เปลี่ยนรสบ้างเป็นบางครั้ง”

“แต่เนื้อผ้าของเสื้อตัวนี้แย่มากเลยนะ ใส่แล้วไม่คันตัวเลยหรือ?”

“ถ้าเจ้าเป็นห่วงข้าจริง ก็ให้เงินข้าเถอะ ข้าจะได้ซื้อเสื้อตัวใหม่มาใส่”

หลิวเยว่หัวเราะแหะๆ “จวนเฉิงเซี่ยงจะขาดเงินแค่นี้เหรอ? ใช่แล้ว เจ้ารู้ไหม? ทุกคนกำลังเดิมพันว่าใครจะเข้ารอบสุดท้าย ทุกคนเดิมพันว่าเจ้าแพ้หมดเลย คนพวกนั้นมีตาหามีแววไม่”

อวี่ฮุยที่เดินมาด้วยกันก็อดไม่ได้พูดต่อว่า “พี่รอง ท่านก็เดิมพันว่าพี่ใหญ่จะแพ้เหมือนกันนี่?”

หลิวเยว่จิ้มไปที่หน้าผากของเขาทีหนึ่ง และพูดว่า “เจ้าจะเข้าใจอะไร ข้าแค่เห็นพวกเขาน่าสงสาร เลยจ่ายยอมเสียเศษเงินให้พวกเขาเล็กน้อย”

กู้ชูหน่วนมองดูสีหน้าของพวกเขา นางเบะปากและยื่นมือออกไปพูดว่า “เงินที่ให้พวกเจ้าเตรียมไว้เมื่อวานล่ะ”

“อยู่นี่หมดแล้ว”

พวกเขาควักเงินออกมา แต่รวมแล้วกลับมีแค่ไม่กี่ร้อยตำลึง

กู้ชูหน่วนทำหน้าบึ้งตึง “แค่นี้เองเหรอ?”

“คือว่า……รอบก่อนใช้เยอะไปหน่อย ที่บ้านเลยไม่ให้แล้วน่ะ มีแค่นี้ก็ไม่เลวแล้ว”

พวกเขาไม่กล้าบอกนางว่า พวกเขามาถึงราชวิทยาลัยแต่เช้า และเดิมพันว่านางจะแพ้โดยวางเดิมพันหนักๆเหมือนคนอื่นๆ

เหลือเงินพวกนี้ เพราะเห็นแก่เซียวหยู่เซวียนหรอกนะ

ด้านหน้าไม่ไกลมาก พวกคุณชายตระกูลใหญ่จัดการเดิมพันนี้ขึ้นมา ตะโกนเสียงดังว่าถ้าใครที่วางเดิมพันให้คุณหนูสามกู้ชนะ ก็จะได้เงินสองร้อยเท่า แต่ทว่ากลับไม่มีใครเดิมพันว่านางจะชนะเลยสักคน ทุกคนต่างก็เดิมพันว่านางแพ้กันหมด

กู้ชูหน่วนคาบหญ้าหางหมาจิ้งจอกไว้ที่ปาก เดินไปด้วยท่าทีโอหัง เสียงดังปัง นางเอาเงินทั้งหมดในมือเดิมพันให้ตัวเองชนะ

“หนึ่งพันสองร้อยตำลึง เดิมพันให้ตัวข้าชนะ”

ทุกคนที่นั่นต่างอึ้งกันไปหมด

กู้ชูหน่วนเดิมพันให้ตัวเองชนะงั้นหรือ?

นางกลัวว่าจะแพ้จนเสียหน้าเกินไปหรือไง?

เมื่อวานนางทำเรื่องน่าอับอายขนาดนั้น คนทั้งราชวิทยาลัยมีใครบ้างที่ไม่เห็น?

หลิวเยว่และคนอื่นๆต่างก็ร้อนรนกันใหญ่ “พี่ใหญ่ วิธีการหาเงินที่บอกกับพวกเราเมื่อวาน คงไม่ใช่วิธีนี้หรอกนะ?”

“ฮ่าๆ……หาเงิน? ข้าไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม หรือว่ากู้ชูหน่วนคิดว่าตัวเองจะเข้ารอบสุดท้ายได้จริงเหรอ?”