อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 26

กู้ชูหลันกำหมัดแน่น ดวงตาเรียวยาวประกายไปด้วยความโหดเหี้ยม สุดท้ายก็กัดฟันเดินจากไป

กู้ชูหยุนกับอ๋องเจ๋อมองดูกู้ชูหน่วนที่เก็บเงินอยู่พร้อมกัน สุดท้ายก็เดินออกไปจากห้องเรียน

ภายในห้องเรียน คุณชายตระกูลใหญ่โตมากมายต่างก็ทำหน้าบึ้งตึง ปากก็สบถด่าไม่หยุด

“แปลกจริงๆ พวกเจ้าว่า ราชวิทยาลัยพวกเราทำไมจู่ๆถึงมีสิทธิ์เพิ่มมาอีกสิทธิ์ ที่น่าโมโหก็คือ สิทธิ์นี้ให้ไก่อ่อนนั่นไปอีก ถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนี้ ฉันไม่มีทางแพ้หรอกนะ”

“นั่นสิ ข้าเดิมพันให้กู้ชูหน่วนแพ้ตั้งห้าร้อยตำลึงเชี่ยวนะ”

“ข้าเดิมพันไปหนึ่งพันห้าร้อยตำลึง”

“พวกเจ้าจ่ายไปแค่นั้น ข้าเดิมพันไปตั้งสามพันตำลึง”

“ซวยจริงๆเลย ของข้าตั้งห้าพัน”

“ไม่ใช่แล้ว เจ้าเอาเงินมากมายมาจากไหนกัน?”

“ข้าขโมยมาจากท่านพ่อ คิดว่าจะต้องชนะแน่ ใครจะรู้ล่ะ……ข้ากลับไปต้องโดนพ่อข้าฟาดตายแน่”

“……”

ทุกคนเดินออกไปด้วยร่างที่ไร้วิญญาณ เซียวหยู่เซวียนกลับหัวเราะเสียงดัง มองดูเงินกองใหญ่ตรงหน้า ดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้

หลิวเยว่กับอวี่ฮุยก้มหน้าลงอย่างหมดอาลัยตายอยาก

เซียวหยู่เซวียนใช้มือแตะพวกเขาสองคน “ยัยขี้เหร่ได้เงินเยอะขนาดนี้ พวกเจ้าสองคนยังไม่ดีใจอีกเหรอ?”

“ดีใจสิ ต้องดีใจอยู่แล้ว” แต่พวกเขาก็ขโมยเงินของที่บ้านมาเหมือนกัน เพื่อเดิมพันให้กู้ชูหน่วนแพ้ กลับบ้านไปจะบอกกับที่บ้านยังไงนะ?

พอคิดได้ว่าพวกเขาแพ้เงินเยอะขนาดนั้น แค่คิดก็อยากตายแล้วล่ะ

“ยัยขี้เหร่ เงินหนึ่งล้านกว่าตำลึง นี่มันหนึ่งล้านกว่าตำลึงถ้วนเลยนะ พวกเราหาเงินได้หลายเท่าตัวเลยนะ เงินเยอะขนาดนี้ ใช้ไม่หมดแน่นอน” เซียวหยู่เซวียนเสียบพัดไว้ด้านหลังเอว แล้วนับเงินครั้งแล้วครั้งเล่า

กู้ชูหน่วนก็คาบหญ้าหางหมาจิ้งจอกไว้ และนั่งไขว่ห้างอย่างขี้เกียจ

ได้ยินแล้ว นางก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ก็แค่หนึ่งล้านกว่าตำลึง ทำเจ้าดีใจขนาดนี้เชียว”

ทุกคนเกือบหน้าทิ่มพื้น

นางว่ากระไรนะ?

เงินแค่หนึ่งล้านกว่าตำลึง?

“ยัยขี้เหร่ ข้าแค่เดิมพันไปหนึ่งพันตำลึง พ่อข้าก็จะเอาชีวิตข้าอยู่แล้ว เจ้ารู้ไหมว่าเงินหนึ่งล้านกว่าตำลึงหมายความว่าอย่างไร?”

กู้ชูหน่วนคว้าเงินมาหนึ่งกำมือ แล้วโยนเงินห้าแสนตำลึงให้เซียวหยู่เซวียน “นี่เอาไป ข้าไม่ว่าอะไร ถ้าเจ้าจะเอาเงินนี่ไปฟาดหัวพ่อเจ้า”

เซียวหยู่เซวียนมองเงินก้อนใหญ่ในมือ พูดตะกุกตะกักว่า “นี่……นี่ทำอะไรน่ะ?”

“ให้เจ้าไง”

“ให้ข้า? เงินมากมายขนาดนี้? ยัยขี้เหร่ เจ้าคงไม่ได้บ้าไปแล้วนะ?”

“เกิดมาก็ไม่ได้มี ตายไปก็เอาไปไม่ได้ พอใช้ก็พอแล้ว เอาเงินไปทำไมตั้งมากมาย ข้ายังรู้สึกว่ามันขวางที่ขวางทางเลย”

ว่าแล้ว กู้ชูหน่วนก็หยิบมาอีกสองกำมือ โยนให้หลิวเยว่และอวี่ฮุย ปากก็พูดอย่างขี้เกียจว่า “ให้พวกเจ้า ถ้าไม่พอ มาเอาเองแล้วกัน”

ถ้าก่อนหน้านี้พวกเขาเรียกกู้ชูหน่วนว่าพี่ใหญ่ เพราะเห็นแก่เซียวหยู่เซวียน งั้นตอนนี้ พวกเขาซาบซึ้งใจจริงๆ

เงินพวกนี้คนอื่นหาเป็นชาติก็คงหาไม่ได้ นางกลับให้พวกเขาอย่างไม่ลังเล และยังให้ทีเป็นสองแสนตำลึงอีก โลกนี้ทำไมถึงมีคนที่ใจกว้างแบบนี้นะ

“พี่ใหญ่ เยอะเกินไปแล้ว พวกเราไม่รับโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย”

“พวกเจ้าก็เดิมพันไปเยอะอยู่นี่?”

“แต่ก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะ”