เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 243

ตอนที่243 คุณรักฉันไหม

“อืม......” เธอเห็นความสัพยอกในแววตาของเขา ยิ้มทั้งน้ำตา “ถ้าอย่างนั้นฉันทำอาหารให้คุณมื้อหนึ่ง ซักเสื้อผ้าให้คุณครั้งหนึ่ง ถูพื้นครั้งหนึ่ง แล้วก็ช่วยอาบน้ำให้ลูกชายคุณรอบหนึ่งก็แล้วกัน!”

“ไม่ได้! นั่นเป็นเรื่องที่คนรับใช้ทำ ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาทำ!” คิ้วกดลึก ไม่พอใจอย่างมาก “ยังมีอีก ทำไมต้องช่วยลูกชายผมอาบน้ำ ไม่ใช่อาบให้ผมล่ะ”

“คุณอายุเท่าไรแล้ว ยังต้องให้คนอาบน้ำให้อีก” เธอโกรธหน้าแดง

เห็นว่าในที่สุดเธอก็มีรอยยิ้ม เขาเลิกคิ้ว จากนั้นก็ดึงเธอออกจากอ้อมแขนของตัวเอง พินิจพิเคราะห์รูปร่างเธอในตอนนั้นอย่างละเอียด——

ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนใหญ่ผืนเดียวคลุมถึงต้นขา เผยขายาวขาวเนียนไว้ด้านนอก และภายในผ้าขนหนูยังคงเปิดเผยชุดบิกินี่เซ็กซี่ร้อนแรง

“คุณทำอะไรมากันแน่ ถึงอยู่ในสภาพยากลำบากแบบนี้”

เธอกัดริมฝีปากอย่างขาดความมั่นใจ สวมบิกินี่แล้วถูกจับขังในเรือนจำ น่ากลัวว่าจะมีแค่เธอเท่านั้น ตลอดทั้งกระบวนการค่อนข้างที่จะพูดยาก เธอไม่อยากให้เขาคิดมาก สำคัญที่สุดคืออย่าให้เขารู้ว่าหลิวเจ๋อเฉิงคือคู่ดูตัวที่หลิวชุ่ยจัดให้......

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้ฮอนก็ปวดหัวอีกแล้ว

“คือว่าฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย......ทั้งวันทั้งคืนยังไม่ได้อาบน้ำ คุณให้ฉันกลับไปอาบน้ำก่อนได้ไหม......” เธอรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ทุกครั้งที่พูดคุยถึงเรื่องอ่อนไหวของเป่หมิงโม่นั้น มันใช้ได้ผลเสมอ

ตรงตามที่คิดไว้——

“กลับไปค่อยจัดการกับคุณ” มุมปากเขากระตุกนิดๆ ทันใดนั้นก็คว้าหัวไหล่เธอเดินไปทางรถที่อยู่ตรงข้ามถนน......

ขอถามหน่อย ผู้ป่วยที่รักความสะอาดเป็นอย่างมากคนหนึ่ง สามารถอดทนกอดหญิงสาวสกปรกที่เพิ่งออกมาจากเรือนจำด้วยตัวเองได้ จะต้องมีความกล้าหาญมากขนาดไหน หรือว่า จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้ เขาให้ความสำคัญมาก......

*

ทั้งสองคนขึ้นรถ

ฉิงฮัวตะโกนทักกู้ฮอนอย่างนอบน้อม “คุณกู้”

กู้ฮอนพยักหน้า ชั่วขณะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย กระชับผ้าขนหนูที่สกปรกเล็กน้อยเข้ากับร่าง

รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างปลอดภัย

ระหว่างทาง เป่หมิงโม่รับโทรศัพท์ทางไกลหนึ่งสาย กู้ฮอนคาดเดาว่าน่าจะเจรจาธุรกิจ

ดังนั้น เธอถึงจะกล้าเปิดถุงกระดาษหนังวัว หยิบเอาโทรศัพท์ที่ถูกทางตำรวจอายัดไว้ก่อนหน้านี้ออกมา เปิดเครื่อง——

เห็นหน้าจอแสดงผล ไม่ได้รับโทรศัพท์จากหยางหยาง 26 สาย เธอรู้สึกร้อนใจแล้ว

ส่วนเฉิงเฉิงทิ้งข้อความไว้ให้เธอข้อความหนึ่ง เขียนว่า :

【คุณแม่ แท้จริงแล้วคุณไปที่ไหนกันแน่ พวกเราเป็นห่วงคุณ ยังมีอีก คุณแม่ผมมีเรื่องจะบอกคุณ คุณพ่อจะส่งผมไปต่างประเทศในเร็วๆนี้แล้ว......ดังนั้น ผมไม่ได้รับการเห็นด้วยจากคุณแม่ พาหยางหยางกลับบ้านตระกูลเป่หมิงโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว ผมเพียงแค่อยากให้หยางหยางสามารถอยู่เป็นเพื่อนในช่วงนี้ก่อนที่จะเดินทางไปต่างประเทศ......คุณแม่ คุณก็จะมาใช่ไหมครับ ผมจะรอคุณแม่ตลอดไป รอให้คุณแม่กอดผมอีกครั้ง เฉิงเฉิง】

ถ้อยคำสำนวนการเขียนของเฉิงเฉิง กู้ฮอนที่ได้อ่านก็ปวดใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ที่แท้ช่วงระยะเวลาที่เธอไม่ได้พบเจอเฉิงเฉิงนั้น เป่หมิงโม่ต้องการส่งเฉิงเฉิงไปต่างประเทศ!

“……อืม โครงการนี้ยังต้องติดต่อสื่อสารกับทางฝ่ายภาครัฐ พวกคุณส่งคนไปจัดการให้เรียบร้อย อย่างไรก็ตามเดือนหน้าต้องดำเนินการตามกำหนดเวลา” เป่หมิงโม่วางหูโทรศัพท์ เจรจาธุรกิจเรียบร้อย

เบนสายตาไป เห็นกู้ฮอนกำลังดูโทรศัพท์ เขาเข้าไปดู “ดูอะไรอยู่”

กู้ฮอนสะดุ้งปลายนิ้วสั่น นิ้วมือลื่น โทรศัพท์จึงร่วงไปใต้เบาะรถ

“ถูกจับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน แน่นอนว่าต้องดูว่ามีโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับสายกี่สายสิ” เธอไม่สะทกสะท้าน ก้มลงไปเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา โชคดีที่โทรศัพท์หล่นลงไปแล้ว เป่หมิงโม่จึงไม่ทันมองเห็นข้อความของเฉิงเฉิงในหน้าจอได้ชัดเจน

“ถ้าอย่างนั้นมีไหม” เป่หมิงโม่เลิกคิ้วเย็นชา ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย มักจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังกลัวอะไรบางอย่าง

“ไม่มี” กู้ฮอนส่ายหน้า มองเขาอย่างคับแค้นใจครั้งหนึ่ง “ตอนนี้ฉันเป็นเด็กกำพร้าแล้ว คุณคิดว่ายังจะมีคนสนใจเด็กกำพร้าอย่างฉันหรือ”

เขาเม้มริมฝีปาก ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดตัวเองทันที นี่เป็นวิธีการปลอบใจเดียวของเขา ไม่ใช้คำพูดใดๆ

กู้ฮอนพิงเขาอยู่เงียบๆ ครุ่นคิดไปมาหลายพันรอบ

ทำอย่างไรดี ที่แท้เขาจะส่งเฉิงเฉิงไปต่างประเทศ!

สมองเธอคิดถึงคำพูดที่เจียงฮุ่ยซินพูดไว้ในตอนแรก ไม่ก็เดินทางไปต่างประเทศ ไม่กลับไปเมือง A อีก ไม่ก็แต่งงาน

ผ่านประสบการณ์การดูตัว 12 ครั้ง โดยเฉพาะหลิวเจ๋อเฉิงในครั้งนี้ เธอรู้สึกท้อแท้ใจแล้วจริงๆ นึกถึงวันนั้นที่ซูยิ่งหวั่นถอดชุดชั้นในของเธอทิ้ง ช่างอันตรายจริงๆ จนวันนี้ใจกู้ฮอนก็ยังหวาดผวาอยู่

แต่ว่า......ถ้าหากว่าพาหยางหยางเดินทางไปต่างประเทศ นับจากวันนี้ไปไม่กลับเมือง A อีก เธอในตอนแรกไม่ยินยอม หนึ่งคือไม่วางใจหยูฟืน แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ยิ่งปล่อยวางไม่ได้ก็ยิ่งได้รับความเจ็บปวด สองคือไม่วางใจเฉิงเฉิง......

เดี๋ยวก่อน เฉิงเฉิงจะเดินทางไปต่างประเทศ......เธอราวกับคว้าฟางข้าวได้กำหนึ่ง จิตใจล่องลอย

แอบพาหยางหยางเดินทางไปต่างประเทศกับเฉิงเฉิงเงียบๆไหม แบบนี้ เจียงฮุ่ยซินก็จะไม่เห็นเธอเป็นหนามยอกอกแล้ว

วิธีการนี้ผุดขึ้นมาในสมองเธอ

ถ้าหากว่าเป็นตัวเธอเองก่อนหน้านี้ จะต้องปรารถนาอย่างยิ่งที่จะอยู่ด้วยกันกับเด็กสองคนนั้นโดยที่พระเจ้าไม่รับรู้ ผีก็ไม่เห็น（กระทำการอย่างเป็นความลับ โดยที่ไม่มีใครรับรู้）อย่างแน่นอน

แต่ในตอนนี้ เป็นเพราะอ้อมกอดกว้างของคนข้างๆทำให้เธอสั่นคลอนเล็กน้อย

ถ้าหากว่า เฉิงเฉิงและหยางหยางอยู่ด้วยกัน เธอและเขาอยู่ด้วยกัน หนึ่งครอบครัวสี่คนอยู่ด้วยกัน จะต้องดีมากแน่ๆ......

กู้ฮอนแอบอิงบนไหล่ของเป่หมิงโม่ เวลาผ่านไปนาน จนสุดท้ายทนไม่ไหวเอ่ยเสียงเบา——

“เป่หมิงโม่ ที่แท้ความรู้สึกของการเป็นเด็กกำพร้าก็เป็นเช่นนี้เอง......” ภายในใจว่างเปล่า ไม่มีที่พึ่งที่พักพิง หาความรู้สึกเดิมไม่พบ

เขาโอบเธอแน่น เม้มริมฝีปาก ราวกับว่าสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกเปราะบางในตอนนี้ของเธอได้

“คืนนั้นที่โรงแรมรัก สิ่งที่คุณพูดกับฉันเป็นเรื่องจริงหรือ” เธอสูดจมูก น้ำเสียงค่อนข้างแหบ

“ประโยคไหน” น้ำเสียงของเขาเรียบง่ายสบายๆ

“......” ความรู้สึกในจิตใจตึงเครียด ชั่วขณะหนึ่ง รู้สึกอายขึ้นมา “ก็คือ......ก็คือประโยคนั้นที่พูดว่าฉันเป็นอะไรของคุณ......”

เธอจำได้ว่าเขาคำตอบ : ผู้หญิง คุณเป็นผู้หญิงของผม

เป่หมิงโม่ครุ่นคิดสักพักหนึ่ง โอบไหล่เธอแน่น มุมปากยกขึ้นราวกับว่าไม่ได้ยิ้ม “หรือว่าคุณหวังว่าจะเป็นเรื่องโกหก”