แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 19

วันต่อมา...

เมื่อคืนฉันกลับมาดึกพอสมควร ตอนเช้าก็เลยตื่นสายเพราะนอนดึกแถมยังเมามากๆ อีกต่างหาก

ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวและหยิบเอาขวดน้ำออกมา กำลังจะเดินออกไปแต่กลับมีเสียงของแม่บ้านกำลังพูดนินทาแบบจงใจให้ฉันได้ยิน ทำให้ฉันต้องหยุดเดินทันที

"แต่งงานมีสามีแล้วแทนที่จะอยู่บ้านดูแลความเรียบร้อยเป็นแม่บ้าน กลับเที่ยวเตร็ดเตร่ทำตัวเถลไถลอย่างกับคนพ่อแม่ไม่สั่งสอน" นี่คือเสียงของแม่บ้านคนนึงที่กำลังพูดนินทาฉันแบบจงใจให้ฉันได้ยิน

ฉันหมุนตัวกลับไปหาแม่บ้านคนนั้นโดยที่ยังมีขวดน้ำอยู่ในมือ แต่นางก็ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลยเมื่อฉันเดินมายืนอยู่ตรงที่นางนั่งอยู่

"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?"

"...." ทุกคนเงียบ ไม่สนใจคำพูดของฉันราวกับว่าฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้

ฉันเปิดฝาขวดน้ำก่อนจะเทน้ำราดลงบนหัวของแม่บ้านคนนั้นจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว และวางขวดน้ำลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแม่บ้านคนอื่นๆ สะดุ้งไปตามๆ กัน

"ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอถูกสั่งสอนมายังไงถึงได้มาพูดถึงครอบครัวคนอื่นเขาแบบนั้น แน่ใจแล้วหรอว่าเธอถูกสั่งสอนมาดี"

"...."

"ฉันไม่เคยยุ่งอะไรกับพวกเธอ ไม่เคยคิดที่จะยุ่งเลยด้วยซ้ำ แต่นี่พวกเธอมาล้ำเส้นฉันก่อนฉันควรจะทำยังไงดี"

"คุณไม่มีสิทธิ์ คุณไม่ใช่เจ้านายของพวกเรา เจ้านายของพวกเราคือคุณชินกรณ์คนเดียวเท่านั้น"

"อย่างนั้นหรอ เพราะฉันไม่ใช่เจ้านายพวกเธอเลยคิดว่าจะทำอะไรกับฉันก็ได้ คิดว่าฉันเป็นคนไม่สู้ใครหรอ คิดว่าฉันจะยอมให้ใครมาพูดจาต่ำๆ ใส่แล้วฉันจะไม่โต้ตอบ พวกเธอคิดแบบนั้นหรอ?"

"ก็ละคุณเป็นแบบนั้นจริงๆ หรือเปล่าล่ะ ถ้าคุณไม่ได้เป็นคุณก็ไม่เห็นต้องกลัวเลย"

"อืม..." ฉันจิกผมของแม่บ้านคนนั้นและดึงอย่างแรงจนเธอเชิดหน้าขึ้น "ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน อย่างน้อยสิ่งที่ฉันทำมันก็ไม่ได้เดือดร้อนใคร"

"อึก...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณชินกรณ์ ว่าคุณทำร้ายร่างกายฉัน"

"ก็เอาสิ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านหลังนี้เท่าไหร่หรอก ออกไปจากที่นี่ได้ก็ดีเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าฉันหรือเธอจะได้ออกไปก่อน"

"...."

ฉันค่อยๆ ปล่อยมือออกจากผมของเธอเมื่อเห็นเธอไม่มีกิริยาโต้ตอบ จากนั้นก็เดินหันหลังออกไปจากห้องครัว ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรแม้กระทั่งน้ำแล้วล่ะ

"แล้วสิ่งที่ฉันพูดมันผิดตรงไหน ถ้าคุณได้รับการสั่งสอนมาดีคงไม่เป็นแบบนี้"

เพี๊ยะ!!

ฉันหันกลับไปและตบหน้าแม่บ้านคนนั้นอย่างแรงจนเธอล้มลงไปกับพื้น แน่นอนว่าแรงตบของฉันตอนที่อารมณ์กำลังโมโหมันแรงจนยั้งมือไม่ทันเลย

"อย่าคิดที่จะพูดถึงครอบครัวของฉันแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรแบบนี้ อยู่ในฐานะไหนก็ควรที่จะวางตัวให้ถูก เรื่องของเจ้านายเธอไม่ควรก้าวก่าย"

"...."

"นี่เป็นแค่คำเตือนเท่านั้น ถ้าเธอยังขืนพูดอะไรไม่ดีกับครอบครัวของฉันอีก เธอได้โดนหนักมากกว่านี้แน่ อย่าคิดว่าฉันไม่ทำจริง!"

"...."

ฉันทิ้งท้ายคำพูดเอาไว้แค่นั้นและเดินออกไปทันที

ตกบ่าย...

มหาวิทยาลัย...

"หน้าตาแบบนี้แสดงว่ามีเรื่องอีกแล้วใช่มั้ย"

"อืม ฉันสั่งสอนคนปากดีมานิดหน่อย"

"ใครอะ คุณชินกรณ์อะไรนั่นหรอ"

"เปล่า แม่บ้าน" สิ้นสุดเสียงฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง

"เกิดอะไรขึ้นอะ ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเลยหรอ"

"แกคิดว่าเรื่องอะไรบ้างที่ทำให้ฉันหมดความอดทน"