แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 91

ห้าปีต่อมา

อึกก อ้วกก อ้วกก

ชินกรณ์ได้นั่งกอดโถส้วมอาเจียนออกมาอีกครั้งในรอบหลายปีหลังจากที่ฟ้าฝันคลอดลูกคนที่สองออกมา เห็นแบบนี้แล้วเธอก็อดที่จะสงสารไม่ได้ เพราะชินกรแพ้ท้องแทนเธอมารอบนี้รอบที่สองแล้ว อาการก็หนักหน่วงพอๆ กันเลย

"แม่ฮะพ่อเป็นอะไรหรอฮะทำไมถึงอ้วกแบบนั้นพ่อไม่สบายหรอ" ชารัญลูกชายคนโตของชินกรณ์เอ่ยถามผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง ตอนเด็กๆ ได้ฉายาว่าลูกหมูเพราะตัวอ้วน แต่ตอนนี้สงสัยจะต้องได้ฉายาว่าเสือเพราะสายตาแพรวพราวตกผู้หญิงได้ไม่น้อยเลย

ดูเจ้าชู้ตั้งแต่เด็กแต่เล็กเหมือนกับพ่อไม่มีผิด

"ครับ พ่อกำลังไม่สบายอยู่ อย่าไปรบกวนพ่อนะ"

"ครับแม่"

"อึก...อ้วกก ลูกหมูมาลูบหลังให้พ่อหน่อยสิ อืม..."

"ได้ฮะ" เด็กน้อยเดินเข้าไปหาผู้เป็นพ่อในห้องน้ำอย่างว่าง่าย ก่อนจะใช้ฝ่ามือลูบแผ่นหลังกว้างของผู้เป็นพ่อไปมา

"ไปเล่นไหนมาทำไมเพิ่งกลับ?"

"เล่นอยู่กับเพื่อนข้างบ้านครับพ่อ"

"อืม..."

"พ่อฮะผมมีเรื่องจะบอก"

"ว่ามาสิเรื่องอะไร?"

"คือผมอยากได้เลโก้ชุดใหม่ที่เพิ่งจะออกมาฮะ อยากเอาไปเล่นกับเพื่อนพ่อซื้อให้ผมหน่อยสิ"

"ของเล่นที่บ้านยังเยอะไม่พออีกหรอ?"

"แต่อันนี้เป็นเลโก้ชุดใหม่เลยนะครับพ่อถ้าไม่มีไว้เสียดายแย่เลยพ่อรู้ไหมว่ามันหายากขนาดไหน"

"แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องจำเป็นนี่นา"

"ชุดแต่งรถใหม่ล่าสุดก็ไม่จำเป็นนะครับพ่อ ทำไมพ่อถึงซื้อล่ะ?"

"ไม่รู้มาจากไหนอีก!?"

"ผมเก่งครับพ่อ ไม่อย่างนั้นคงเป็นลูกของพ่อไม่ได้หรอก พ่ออยากให้แม่รู้เรื่องนี้หรือเปล่า?"

"เออๆ เลโก้นั่นชุดละเท่าไหร่ล่ะ"

"ผมยังไม่แน่ใจเหมือนกันครับ ผมขอยืมบัตรเครดิตพ่อได้ไหมซื้อเสร็จแล้วผมจะรีบเอามาคืน"

"เดี๋ยวพ่อให้คนพาไปซื้อ จะใช้เงินได้ก็ต่อเมื่อมีผู้ใหญ่คอยดูแลเท่านั้น"

"โถพ่อครับตอนนี้ผมก็โตแล้วนะครับไม่ใช่เด็กสักหน่อย"

"แต่ก็ยังเด็กเกินไปสำหรับการใช้เงินเยอะๆ"

"รู้งี้ผมไปขอคุณปู่ดีกว่า หรือว่าจะบอกแม่ดีนะว่าพ่อ..."

"เออๆ บัตรเครดิตอยู่ในกระเป๋า ใช้เสร็จแล้วเอามาคืนด้วย ให้พี่เลี้ยงพาไปนะห้ามไปคนเดียวเด็ดขาด"

"ได้เลยฮะพ่อขอบคุณมากครับผม"

ชารัญรีบวิ่งออกไปขณะที่กำลังลูบหลังให้กับผู้เป็นพ่ออยู่ ก่อนจากคว้าบัตรเครดิตของผู้เป็นพ่อใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเองหลังจากนั้นก็ให้พี่เลี้ยงที่เป็นการ์ดพาไปที่ห้างเพื่อซื้อของที่อยากได้

"คุณพ่อของคุณหนูสั่งมาแล้วนะครับว่าให้คุณหนูออกมาซื้อของได้แค่หนึ่งชั่วโมง เสร็จแล้วต้องรีบกลับนะครับ"

"พ่อให้เวลาน้อยจังไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย" ลูกหมูบ่น

"ผมว่าอย่ากลับผิดเวลาจะดีกว่านะครับคุณพ่อยิ่งไม่ชอบคนผิดเวลาอยู่ด้วย"

"ครับ ผมจะรีบซื้อให้เสร็จแล้วรีบกลับเลย"

ไม่นานพี่เลี้ยงก็ขับรถมาถึงห้างใหญ่

"น้องพรีมอยากได้อะไรเลือกได้เลยนะ เดี๋ยวพี่จ่ายให้เอง" ชารัญหันไปบอกกับเด็กผู้หญิงที่พามาด้วย ซึ่งอายุน้อยกว่ากันแค่ปีเดียว เป็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม เป็นลูกสาวของคนที่เพิ่งจะมาเช่าบ้านอยู่ใหม่ข้างๆ กัน แต่ชารัญดันไปถูกชะตาและไปเล่นอยู่ด้วยกันตั้งแต่ที่ได้เจอหน้ากันครั้งแรก

"น้องพรีมไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ ทำไมพี่ชารัญต้องพาน้องพรีมมาซื้อของพวกนี้ด้วยล่ะ"

"เผื่อว่าน้องพรีมอยากได้ไง เอาตุ๊กตาไหม?"

"...." เด็กน้อยส่ายหัวไปมาเบาๆ เป็นคำตอบ

"งั้นเสื้อผ้าล่ะ"

"ไม่เอาค่ะ ถ้าน้องพรีมซื้อไปต้องโดนคุณแม่ดุแน่ๆ คุณแม่ไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้าค่ะอีกอย่างถ้าคุณแม่รู้ว่าน้องพรีมออกมาแบบนี้จะต้องโดนดุแน่ๆเลย"

"เราไม่ได้ออกมากันตามลำพังนะ นี่ไงมีพี่เลี้ยงของพี่มาด้วย อีกอย่างห้างนี้ก็เป็นของพ่อพี่ไม่มีใครทำอะไรเราหรอกนะ น้องพรีมอยากได้อะไรก็เลือกหยิบได้เลย"

"บ้านที่ชารัญรวยจังเลยค่ะ"

"ก็รวยพอที่จะเลี้ยงน้องพรีมได้ไง"

"งั้นน้องพรีมเอาตุ๊กตาสีขาวตัวนั้นตัวเดียวพอค่ะ"

"โอเค อะไรอีกไหม?"

"ไม่ค่ะ ตัวเดียวก็พอแล้ว"

"งั้นก็กลับกันเถอะ"

"ไหนคุณหนูบอกว่าจะมาซื้อเลโก้ไงครับ?" การ์ดพี่เลี้ยงเอ่ยถามขึ้นเพราะตนเองก็เข้าใจว่าเจ้านายตัวน้อยให้มาเป็นเพื่อนซื้อของเล่นที่ตัวเองชอบ

"เลโก้ตัวใหม่ยังไม่ออกครับ"

"ถ้าคุณพ่อรู้ว่าคุณหนูโกหกจะถูกโกรธเอาได้นะครับ"

"คุณพ่อไม่กล้าโกรธหรอกครับ เพราะผมกุมความลับของพ่อเอาไว้อยู่ อีกอย่างผมก็ไม่ได้ทำผิดขนาดนั้นสักหน่อย"

"งั้นก็กลับกันเถอะครับคุณหนู"

ก่อนกลับชารัญได้แอบไปซื้อเสื้อผ้าชุดกระโปรงจำนวนหนึ่งมาให้กับเด็กสาวที่ตนเองพามาด้วย เพราะถ้าชวนไปเลือกเองก็คงไม่ยอมไป

"พี่ซื้อมาให้"

"ความจริงไม่เห็นต้องซื้อเลยค่ะ เสื้อผ้าที่บ้านของน้องพรีมก็เยอะแยะเลย"

"เอาไปเถอะน่าพี่ซื้อมาแล้วถ้าไม่รับไปเสียน้ำใจพี่แย่เลยนะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ไม่นานเจ้านายน้อยกับการ์ดพี่เลี้ยงก็กลับมาถึงบ้าน ทว่าผู้เป็นแม่กลับยืนกอดอกรอราวกับว่ามีเรื่องที่จะต้องสะสางกันหรือพูดคุยกัน

"หายไปไหนมาพ่อตัวดี"

"เอ่อ...ผมไปซื้อของมาครับ"

"ไปซื้ออะไรมา แล้วทำไมต้องเอาบัตรเครดิตของพ่อไปด้วย?"

"ผะ ผมขอพ่อแล้วนะครับ ผมขออนุญาตพ่อแล้ว พ่อเป็นคนบอกให้ผมมาหยิบเอาไปเอง"

"งั้นก็บอกแม่มาตามตรงว่าเราไปซื้ออะไรมา"

"เอ่อคือ..."

"ชารัญ.."

"ผมซื้อตุ๊กตาหมีกับเสื้อผ้าให้น้องพรีมครับ"

"น้องพรีม?"

"ครับ น้องพรีมเด็กที่เพิ่งย้ายมาอยู่ข้างบ้านเราไงครับ"

"นี่เราไปสนิทกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ผมเห็นน้องน่ารักดีครับก็เลยไปทำความรู้จักไว้ อย่างน้อยก็จะได้เป็นเพื่อนบ้านที่ดี แบบว่า...อัธยาศัยดีต่อกัน"

"เรานี่เอาแต่เด็กแต่เล็กเลยนะ"