รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 568

บทที่568 อย่าคิดว่าให้ยาผม ผมก็จะยอมให้คุณ

ทั้งสามนั่งลงไปจากนั้นซ่าวซิวหรงก็หยิบกาน้ำมาเทชาให้ทั้งสองพร้อมกับพูด“ท่านจู่ตอบรับที่จะช่วยแล้วแต่ว่าเขาไม่ต้องการเงิน ต้องการอย่างอื่น”

มู่เฉินหย่วนถาม“เขาต้องการอะไร？”

ซ่าวซิวหรงยักไหล่“คุณก็รู้ว่าเขาอายุมากแล้ว ไม่ชอบต่อสู้ เงินทอง ชอบดื่มชาเล่นหมากรุกกับเวลาที่เหลืออยู่”

“ท่านจู่……”แววตาหลินเฉิงจี๋หดลง“คือท่านจู่นั่นใช่ไหม？”

มุมปากซ่าวซิวหรงยิ้มเย้ยหยัน“คนรวยหมื่นล้านนามสกุลจู่ก็เขาคนเดียวแหละ‘ท่านจู่’”

ได้ยินดังนั้นหลินเฉิงจี๋ก็มองไปที่มู่เฉินหย่วน สายตาตกตะลึง“คุณบ้าไปแล้ว แอบเล่นงานผู้หมวดหนานอย่างเดียวก็พอแล้ว เอาเขามาช่วยอะไร？”

“ผมว่าคุณสองคนน่ะบ้าจริงๆ”นิ้วของซ่าวซิวหรงเคาะลงที่โต๊ะ ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ“ผู้หมวดหนานคือผู้มีอิทธิพลของเมืองหนานเฉิง จะปลดเขาลงง่ายขนาดนั้นเชียว？”

หน้าของมู่เฉินหย่วนยังไม่แยแส“วัชพืชพัดไปไม่หมด ลมฤดูใบไม้ผลิมาก็จะทำให้ขึ้นมาอีก อิทธิพลของผู้หมวดหนานกว้างใหญ่ ขาดอิทธิพลของคนรอบๆเขาไป เขาก็ยังแอบติดต่อได้ ถ้าจะดึงก็ต้องดึงให้สะอาด ทำให้ในใจผมไม่สบายใจ”

ตั้งแต่ที่ถังซินถูกหวีซือฉูนพาตัวไปจนเกือบจะเป็นอะไรไป จนตอนนี้เขาก็ยังไม่สบายใจ ไม่กล้าคิดถึงวันนั้นและก็ตระหนักได้ว่ากำลังรอบๆเขาอ่อนแอแค่ไหน

เขาไม่มีทางให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง！

นิ่งไปพักนึงมู่เฉินหย่วนก็ถามซ่าวซิวหรง“ท่านจู่ต้องการ‘กระดานหมากรุกหยกเหอ’เหรอ？”

“อย่าพูดว่าเขาอยากได้ ผมเองก็อยากได้”ซ่าวซิวหรงยกถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วมองที่มู่เฉินหย่วน“กระดานหมากรุกในช่วงยุคเลียดก๊ก หนึ่งในสมบัติล้ำค่าของพิพิธภัณฑ์เย็นจิง คุณจะทำไงได้？”

หลินเฉิงจี๋ขมวดคิ้ว“เมื่อกี้คุณพูดว่าหมากรุก ผมก็ทายเป็นอันนี้ นี่มัน……ใครจะได้สมบัติล้ำค่าของพิพิธภัณฑ์ เขานี่ก็จริงๆเลยจะเอาของแบบนี้！”

“คุณไม่ได้มาประเทศZไม่ค่อยบ่อยเหรอ？”มือของซ่าวซิวหรงลูบคางพูดอย่างแปลกใจ“ทำไมดูคุณเข้าใจของสิ่งนี้ดีจัง รู้จักท่านจู่อีก”

หลินเฉิงจี๋ยิ้มเรียบๆ“มาไม่ค่อยบ่อยแต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เมื่อก่อนผมอยากติดต่อท่านจู่เพื่อสนับสนุนคนของตัวเองและเปิดทาง แต่ว่า……”

สีหน้าเขาค่อยๆหม่นลงอย่างทำอะไรไม่ถูก“ท่านจู่คนนี้ยากที่จะยุ่งด้วย”

ซ่าวซิวหรงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วมองมาทางมู่เฉินหย่วน“คู่แข่งคุณก็รู้จักท่านจู่ ตาแก่นี่ยากที่จะยุ่งด้วยจริงๆ ไม่งั้นคุณลองไปเองไหม？”

“คุณโง่หรือว่าผมโง่？”มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขา“เขารู้ว่าคุณจนถึงเอาสิ่งนี้ ถ้ารู้ว่าเราเกี่ยวข้องกันก็ไม่ใช่แค่‘กระดานหมากรุกหยกเหอ’”

แขนสองข้างของซ่าวซิวหรงยกขึ้น“งั้นคุณว่าไง？ไปขโมยที่พิพิธภัณฑ์ไม่ได้ใช่ไหม？”

มู่เฉินหย่วนไม่พูดอะไร มือทั้งสองประกบกันบนโต๊ะ

“กระดานหมากรุกผมเอาไม่ได้ แต่ว่า……”มู่เฉินหย่วนนิ่งไปแล้วพูดหม่นลง“ผมรู้มาว่าเขาไม่มีลูกเลยเอาทุกอย่างให้ลูกของเพื่อน รักชายคนนี้มาก”

ซ่าวซิวหรงนิ่งไป“ให้ผมไปโน้มน้าวเขา？”

“ไม่ต้อง คุณแค่ไปคุยกับเขาสองประโยคแล้วเขาก็จะมาต่อรองกับคุณเอง”มุมปากของมู่เฉินหย่วนยกขึ้น สายตาหม่นๆมีความมั่นใจและไม่แยแส“ในมือผมมีของที่เขาต้องการมากที่สุด”

“คุณบ้าหรือเปล่า！”ซ่าวซิวหรงดูไม่เท่อีกต่อไป เขามองบนใส่ชายหนุ่ม“คุณพูดตรงๆให้ผมไปหาชายคนนั้นไม่ได้เหรอ ให้ไปๆมาๆแบบนี้！”

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วพูดอย่างช่วยไม่ได้：“นี่คือของขวัญที่ผมเตรียมไว้แทนคุณนายมู่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผมไปเอาของในพิพิธภัณฑ์ไม่ได้ ของขวัญชิ้นนี้ผมก็ไม่มีทางเอามาเสนอ”

ถ้าเป็นแจกัน ภาพอักษรอะไรพวกนี้ก็ดี หาคนฝีมือดีๆมาปลอมก็ได้

แม่เอ้ย……

กระดานหมากรุกหยกเหอในยุคเลียดก๊ก จะลอกเลียนแบบจากไหนได้？

นิ้วของหลินเฉิงจี๋เคาะที่โต๊ะ สีหน้าเยือกเย็นนิดๆ“ไม่ได้แต่งงาน คุณอย่าพูดมั่วๆสิ！”