รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 587

บทที่ 587 ขอโทษคุณส้งแทนแม่ด้วย

สองสัปดาห์ถัดมาวี่เหวินถิงก็กลับประเทศแล้วไปที่ตระกูลวี่

ท่านวี่มีวันหยุดสองสามวันเลยกลับมาเมื่อคืนตอนนี้กำลังกินข้าวเช้ากับคุณนายวี่อยู่

คุณนายวี่เร่งให้ท่านวี่ไปดูที่ซีเรีย ทำให้เขาโกรธจัด

“ลูกโคม่าอยู่ ผมไปจะมีประโยชน์อะไร！”ท่านวี่ด่าอย่างเย็นชา“คุณก็เหมือนกัน ถึงไม่ชอบส้งจิ้งเหอหล่อนก็เข้าตระกูลวี่ไม่ได้อยู่แล้ว จะให้คนไปฆ่าหล่อนทำไม！”

ที่จริงท่านวี่ไม่สนว่าวี่เหวินถิงจะคบกับใคร

ยังไงสุดท้ายวี่เหวินถิงก็แต่งงานได้กับตระกูลทหารเท่านั้น คุณนายวี่ยืมชื่อเสียงของตัวเองจัดการให้หวีซือฉูนไปทำเรื่องพวกนั้นที่ซีเรียก็ทนมาแล้ว

ที่ท่านวี่ทนไม่ไหวก็คือพอส้งจิ้งเหอเกิดเรื่อง วี่เหวินถิงก็มาถามตัวเองด้วยท่าทางแบบนั้น พูดกับตัวเองกับคุณนายวี่อย่างไม่เคารพ เขาก็เลยต้องด่าวี่เหวินถิงไปยกใหญ่

ใครจะรู้……

ถึงท่านวี่จะอารมณ์ไม่ดีแต่ลูกชายคนเดียวโคม่าอยู่นั้นในใจเขาก็กังวลมาก

“ก็ฉันสับสนอยู่ช่วงนึงนี่”คุณนายวี่เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดขอบตาแล้วพูดอย่างเสียใจ“ถ้าฉันรู้ว่าเด็กข้างๆส้งจิ้งเหอนั่นเป็นลูกของเหวินถิงฉันก็ไม่……”

“พอ！”ท่านวี่ตัดบทท่าทางร้องไห้เสียใจของหล่อนอย่างรำคาญ“ตอนนี้คุณเสียใจมีประโยชน์ไหม？ตอนบ่ายผมจะให้คนเตรียมเครื่องไปดูที่ซีเรีย！เด็กคนนั้นเป็นไงบ้าง？”

คุณนายวี่ถอนหายใจลึกๆขมวดคิ้ว“ตอนนั้นไปเจอที่โรงพยาบาล เป็นศัตรูกับฉันเหลือเกิน ดูท่าทางฉลาดมาก นิสัยค่อนข้างเหมือนเหวินถิง”

“หาทางคุนกับเฉินหย่วนเอาเด็กนั่นกลับมาเลี้ยง”ท่านวี่พูด“ถ้าลูกไม่ฟื้นเด็กนั่นก็มีเชื้อสายของตระกูลวี่ ให้เขาอยู่ข้างนอกไม่ได้”

คุณนายวี่ไม่พูดอะไร

ตอนนี้หล่อนพูดกับมู่เฉินหย่วนก็คอยระวัง จะกล้าไปคุยกับเขาเรื่องที่เอาฉางผิงมาที่ตระกูลวี่ได้ไง？

อีกอย่างหล่อนก็คิดว่าฉางผิงก็คงไม่ยอมมา

“หาเวลาแล้วฉันจะไปคุยกับเฉินหย่วน”คุณนายวี่ถอนหายใจ

ถึงจะหมดหนทาง หล่อนก็ต้องไปลองดู

สองสามีภรรยากินข้าวเช้าก็มีเสียงของเหล่าคนใช้เข้ามา

“คุณวี่กลับมาแล้วเหรอคะ？คุณท่านกับคุณนายกำลังทานข้าวเช้าอยู่ เดี๋ยวฉันให้พ่อครัวเตรียมให้ท่าน——”

“ไม่ต้อง！”

ได้ยินเสียงเย็นชาแบบนี้คุณนายวี่ก็นึกว่าตัวเองหูฝาด

วี่เหวินถิงเข้ามาที่ห้องรับแขก พอหล่อนเห็นก็ตกใจลุกขึ้นจากเก้าอี้

“เหวิน เหวินถิง？”คุณนายวี่มองลูกชายแล้วพูดติดขัด“ลูกฟื้นแล้วเหรอ？”

สีหน้าวี่เหวินถิงเย็นชาก้าวเท้าใหญ่เดินเข้ามา

คุณนายวี่รีบดันเก้าอี้ รีบวิ่งเข้าไป เบ้าตาร้อน“ลูกฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่？ทำไมไม่ให้คนบอกแม่กับพ่อล่ะ？ร่างกายแข็งแรงดีใช่ไหม？”

คุณนายวี่อยากลูบวี่เหวินถิงแต่ถูกวี่เหวินถิงจับมือแล้วสลัดออก

หล่อนโซเซถอยไป

“ทำอะไรน่ะ！”ท่านวี่เห็นท่าทีของเขาแบบนี้ก็วางตะเกียบลงบนโต๊ะแรงๆ พูดอย่างโหดๆ“นั่นแม่แกนะ！กลับมาไม่ทักทายก็พอแล้วนะ ยังจะมาทำแม่แกอีกเหรอ？”

“ท่านวี่ฉันไม่เป็นไร ลูกเพิ่งกลับมา คุณอย่าว่าสิ”พอคุณนายวี่ยืนตรงได้ก็ให้พ่อครัวรีบเอาข้าวเช้ามาอีกชุด พูดเสียงอ่อนโยนกับวี่เหวินถิงว่า“เหวินถิง นั่งกินข้าวก่อนสิลูก”

วี่เหวินถิงไม่พูด เดินไปทางท่านวี่สองก้าว ระหว่างคิ้วและใบหน้ามีความเย็นที่แทงเข้ากระดูก

นิ่งไปแปปนึง เขาก็หยิบของหนักๆมาจากหลังเอวแล้ววางที่ข้างมือท่านวี่

“ปืนอยู่นี่ พวกคุณฆ่าตัวตายซะ”ริมฝีปากบางๆขยับ น้ำเสียงไร้ความรู้สึก“หรือผมจะให้คนส่งพวกคุณไปชนบทใช้ชีวิตที่นั่น”