แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 114

“หากไม่อยากตายก็หุบปาก”

ลั่วเสี่ยวปิงคว้าจับหญิงชราคนนั้นไว้ มืออีกข้างหนึ่งถือเข็มเย็บปักถักร้อยจ่อตรงคอหญิงชรา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็น

ตอนนี้เวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงแลดูใจเย็น แต่ใจสั่น มือก็สั่น

ในฐานะที่เป็นพลเมืองดี นางยังไม่เคยฆ่าคน ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่มือจะไม่สั่น

และในสถานการณ์ตอนนี้ หากหญิงชราคนนั้นร้องเรียกคนมาจริงๆ แผนการของตนเองก็จะเสียเปล่าทั้งหมด ทุกอย่างที่ทำไปก่อนหน้านี้ก็จะไร้ประโยชน์ และการที่นางจะสามารถเอาตัวรอดได้ก็กลายเป็นเรื่องยาก

หญิงชราไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่ด้านนอกประตูกลับมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

ถึงแม้จะมีเพียงคนเดียว แต่ในใจลั่วเสี่ยวปิงก็หนักแน่น

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะหยิบเอายาในกระเป๋าแล้วทำให้นางสลบไป หญิงชราข้างหน้าคนนั้นกลับหันตัวอย่างกะทันหัน ลั่วเสี่ยวปิงลดมือที่ถือเข็มด้วยสัญชาตญาณ

หลังจากที่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ลั่วเสี่ยวปิงอยากจะลงมืออีกครั้ง หญิงชราคนนั้นกลับรีบพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เจ้ารีบกลับไปนอนบนเตียง”

ลั่วเสี่ยวปิง “……”

……

ประตูถูกเปิดออก หญิงชราสูเดินเข้ามา แวบแรกก็หันไปมองทางด้านเตียง เห็นว่าคนยังสลบอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองหญิงชราสวี พร้อมถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

หญิงชราสวีแสดงท่าทีเขินอาย ในแววตาแฝงไปด้วยความเก้อเขิน พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้า เมื่อกี้เป็นตะคริวที่ขา....ตอนนี้หายดีแล้ว”

หญิงชราสูได้ยินแล้วก็จ้องมองหญิงชราสวี หญิงชราสวีรู้สึกเหงื่อไหลท่วมหลัง

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงที่อยู่บนเตียง ในมือกำถุงผงยาไว้แน่น เผื่อไว้ใช้ยามจำเป็น

“เอาล่ะ ไม่มีอะไรก็อย่าร้องเอะอะโวยวาย”

หลังจากพูดตักเตือนแล้ว หญิงชราสูก็หันเดินจากไป ภายในห้องเงียบสงบ

จนเสียงฝีเท้าห่างไปไกลอีกครั้ง ลั่วเสี่ยวปิงค่อยลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วสายตาที่มองดูหญิงชราสวีนั้น ก็เต็มไปด้วยความสงสัย

คนคนนี้ ทำไมต้องช่วยนาง?

เวลานี้หญิงชราสวีหันหน้ามา ภายใต้แสงไฟสลัว สีหน้าหญิงชราสวีกลับสงบนิ่ง สายตาที่มองดูนางก็เต็มไปด้วยความสงบนิ่ง

“แม่นางเป็นคนที่ไหน?” หญิงชราสวีถามลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงไม่พูดไม่จา เพียงจ้องมองหญิงชราสวี

คนคนนี้ น่าแปลกมาก

หญิงชราสวีแลดูไม่สนใจว่าลั่วเสี่ยวปิงจะตอบคำถามหรือไม่ หาที่นั่งด้วยตนเองแล้วนั่งลง จ้องมองใบหน้าลั่วเสี่ยวปิง แล้วพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “ข้ามีลูกสาวคนหนึ่ง หากยังมีชีวิตอยู่อายุน่าจะมากกว่าเจ้าหน่อย”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ตอบ นางยังไม่รู้ว่าหญิงชราคนนี้จุดประสงค์อะไร

และในเวลานี้ แววตาหญิงชราสวีจู่ๆก็แฝงไปด้วยความแค้น

“แต่นางตายแล้ว ตายอย่างทุกข์ทรมาน ข้าไม่สามารถทำได้แม้แต่ช่วยนางเก็บศพ” หญิงชราสวีน้ำตาคลอ กัดฟันพูด แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น

เห็นหญิงชราสวีในสภาพเช่นนี้ จู่ๆในใจลั่วเสี่ยวปิงก็เกิดความสงสัย

หญิงชราสวีดูเหมือนจะระบายเสร็จแล้ว จู่ๆก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง มองดูลั่วเสี่ยวปิงแล้วพูดขึ้นว่า “แม่นาง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น เจ้าจะทำอะไรข้าก็จะไม่ถาม แต่ก็จะไม่เข้าร่วมช่วย แต่เจ้าอยากจะรู้อะไร ข้าบอกเจ้าได้ทุกอย่าง”

“ลูกสาวของเจ้า....” ลั่วเสี่ยวปิงคิดไปคิดมา แล้วก็ถามขึ้นว่า “ถูกเจ้านายที่นี่ฆ่าตายหรือ?”

หญิงชราสวีมองดูลั่วเสี่ยวปิง พยักหัวอย่างเชื่องช้า

“งั้นข้าถูกจับมาที่นี่ เพราะอะไร เจ้ารู้ไหม?” ลั่วเสี่ยวปิงลองหยั่งเชิงถาม

หญิงชราสวีเงยหน้ามองดูลั่วเสี่ยวปิงแวบหนึ่ง จากนั้นก็หรี่ตาลง พูดขึ้นด้วยเสียงเศร้าว่า “เจ้านายของที่นี่ มีนิสัยโหดเหี้ยมอำมหิต ชอบเล่นกับชีวิตคน เปลี่ยนวิธีทรมานคนจนตาย”

ตอนที่พูดประโยคนี้ น้ำเสียงหญิงชราสวีสงบนิ่ง ราวกับเห็นเรื่องแบบนี้เยอะจนเคยชินแล้ว แต่ลั่วเสี่ยวปิง กลับยังคงสามารถได้ยินถึงความสั่นเทาภายในเสียง