แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 254

"เจ้าพูดถูก" ผู้หญิงคนนั้นกัดฟัน ในที่สุดก็ระงับความอับอายและพูดออกมา "ข้ามีเรื่องมีประจําเดือนทุกๆหกเดือนและจํานวนก็ไม่มาก"

"สีเป็นอย่างไรบ้าง？"

"มืด"

"ท่านมักจะรู้สึกเวียนหัว หูอื้อ เอวและหัวเข่าปวดและอ่อนแรงใช่หรือไม่？"

ผู้หญิงคนนั้นได้ยิยเช่นนี้ก็ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้า

ลั่วเสี่ยวปิงก็ตรวจดูเคลือบลิ้นของนาง สีแดงเข้ม เคลือบลิ้นน้อยและชีพจรบาง

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เขียนสูตรยาหนึ่งสูตรแล้วมอบให้กับผู้หญิงคนนั้น

"เจ้าดื่มยาเป็นประจำ แถมยังเคยกินสิ่งของที่ไม่สะอาด ใบสั่งยานี้มีผลในการถอนพิษ ท่านกินยาสามแผงนี้ก่อน"

พูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็เขียนสูตรบํารุงไต บํารุงเลือด ปรับการมีประจําเดือนและการบํารุงช่วยให้ตั้งครรภ์

โกฐขี้แมวยี่สิบกรัม หวายซานเย่าสามสิบกรัม ซันจูยฺหวีสิบห้ากรัม โก่วฉีจื่อ สิบห้ากรัม โป่งรากสนยี่สิบกรัม ชะเอมเทศหกกรัม ไป๋เสาสิบห้ากรัม นวี่เจินจึยี่สิบกรัม หวงจิงยี่สิบกรัม จีห่อเชียสิบห้ากรัม เน็กฉ่งย้งยี่สิบกรัม เหอโส่วอู ยี่สิบกรัม

"หลังจากกินยาสามแผงนี้หมด ท่านค่อยกินอันนี้"

หลังจากพูดอย่างนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดอะไรบางอย่างได้ คิดไปสักพักก็ให้ท่านซุนถอนออกไปก่อน

ถึงท่านซุนจะประหลาดใจว่าเมื่อกี้ลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ให้ตัวเองออกไปเลย ทำไมตอนนี้กลับให้เขาออกไปก่อน แต่เขาก็เดินออกไปโดยไม่ได้ถามอะไร

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นลั่วเสี่ยวปิงทำแบบนี้ ก็อดตื่นเต้นไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ปิดบังอะไร จึงบอกถึงทางและเทคนิคง่ายๆในการทำให้มีลูกง่ายให้ผู้หญิงคนนั้น ฟังจนผู้หญิงคนนั้นหน้าแดงและทำตัวไม่ถูกไปหมด

"กลับไปทำตามที่ข้าบอก หากหยุดกินยาไปสามแล้วยังไม่ตั้งครรภ์ ท่านก็มาหาท่านซุน ถึงตอนนั้นให้เขามาแจ้งข้า"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดจบก็ลุกขึ้นยืน ผู้หญิงคนนั้นเห็นเช่นนี้ก็รีบลุกขึ้น ด้วยสีหน้าตื่นเต้น "หมอ……หมอหมายความว่า หากข้าตามวิธีการของหมอ ข้าจะสามารถตั้งครรภ์ภายในสามเดือนเลย? "

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องตรวจโดยไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น

เมื่อท่านซุนเห็นลั่วเสี่ยวปิงออกมา ก็รีบไปถาม แต่กลับเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินไปเบิกยาตรงด้านหน้าอย่างตื่นเต้น

"นี่เจ้ามั่นใจในสิบเลยเหรอ？" ท่านซุนประหลาดใจ

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหัว "สิบในเก้า"

ท่านซุน：“……”

หลังจากนั้นท่านซุนก็พาลั่วเสี่ยวปิงไปที่ห้องด้านใน และหลังจากแลกเปลี่ยนประสบการณ์ของผู้ป่วยรายนั้นกับลั่วเสี่ยวปิงแล้วก็รู้สึกได้รับประโยชน์มากมาย

หลังจากไตร่ตรองไปครู่หนึ่ง ท่านซุนก็พูดซ้ำเรื่องที่เคยพูดแล้วว่า "เสี่ยวปิง เรื่องที่ข้าเคยบอกให้เจ้าก่อนหน้านี้นั้นเจ้าฟังเข้าหูบ้างไหม？"

ก็หมายถึงเรื่องทำยานั่นแหละ

"เป็นความจริงเรื่องที่เจ้าบอกปริมาณของยานั้นยิ่งน้อยราคายิ่งแพง แต่ยานั้นใช้ดีเยี่ยงนั้น ข้าคิดว่าต่อให้ขยายการผลิต และลดราคาลง เจ้าก็ยังคงได้กําไรอยู่แน่ เจ้าก็ถือว่าเป็นสร้างบุญให้ราษฎรละกัน？"

ท่านซุนปรึกษาหาเรือกับลั่วเสี่ยวปิงอย่างระมัดระวังเลยจริงๆ เพราะเขากลัวว่าลั่วเสี่ยวปิงจะไม่เห็นด้วยยิ่งนัก

ลั่วเสี่ยวปิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า "ท่านซุนเคยคิดหรือไม่ หากต้องการขยายการผลิตยาเหล่านี้จะต้องใช้ต้นทุนเท่าไหร่？"

ท่านซุนตกตะลึง "เจ้าหมายถึง?"

"แรงงานคน!" ลั่วเสี่ยวปิงพูดอย่างเฉยชา "การผลิตยาไม่เหมือนกับทำอย่างอื่น ไม่ใช่ว่าหาใครมาก็จะทำได้ ต้องหาคนที่รู้เภสัชวิทยาและคนที่เราเชื่อใจได้"

ไม่รู้จักเภสัชวิทยา หาผิดพลาดไปเล็กน้อย ยาก็จะเป็นการคร่าชีวิตแทนที่จะช่วยชีวิตคน

ไม่รู้จักคนคนนั้นเป็นอย่างดี หากใบสั่งยาถูกแพร่กระจายออกไป ก็จะเป็นปัญหาอีกหนึ่งอีก

นางจํากัดจํานวนยา ไม่ใช่เป็นเพราะต้องการให้ยาเหล่านั้นขาดได้แพง แต่เป็นเพราะไม่มีกำลังคน และความสามารถของนางเพียงผู้เดียวนั้นมีจํากัด

เวลาที่นางมาอยู่ที่นี่นั้นไม่นานนัก แต่นางมีเรื่องต้องยุ่งมาก ไม่มีแรงและเวลาไปฝึกฝนคน