แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 262

ลั่วเสี่ยวปิงไปที่เหรินโซ่วถังในเมือง

แม้เวลานี้เหรินโซ่วถังยังมิได้เปิดร้าน แต่สามารถเห็นว่ามีคนทำความสะอาดอยู่ข้างใน อยู่ไกลยังสามารถได้ดมกลิ่นของไม้วอร์มวูดด้วย

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงเข้าไป เห็นเสี่ยวหมันถือเตาอั้งโล่ที่มีไม้วอร์มวูดเดินออกมาจากห้องข้างในพอดี บนใบหน้ายังปรากฏรอยยิ้มที่ดีใจ

หลังจากจุดไม้วอร์มวูด ก็ถือว่าเป็นการกำจัดโชคร้าย เสี่ยวหมันก็เลยดีใจ

"ฉีฮูหยิน เจ้ามาแล้วหรือ"ตอนที่เสี่ยวหมันได้เห็นลั่วเสี่ยวปิง ความดีใจที่ปรากฏบนใบหน้าก็เยอะกว่าเดิม"ท่านหมอซุนอยู่ข้างหลัง ฉีฮูหยินมาหาท่านหมอซุนใช่ไหมขอรับ ต้องให้ข้านำทางให้ฉีฮูหยินหรือเปล่าขอรับ?"

ลั่วเสี่ยวปิง"ไม่ต้อง ข้าไปเองก็พอ"

สำหรับเหรินโซ่วถัง ลั่วเสี่ยวปิงก็ถือว่าคุ้นเคยมากทีเดียว

พอมาถึงหลังบ้านของเหรินโซ่วถัง ลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นว่าท่านซุนกับซุนมู่หยางสองคนกำลังนั่งจิบชาบนม้าหินของหลังบ้านอย่างเพลิดเพลิน ดูจากสีหน้าของท่านซุน เห็นชัดๆว่าช่วงนี้อยู่ในคุกมิได้รับทุกข์ทรมารใดๆเลย

ลั่วเสี่ยวปิงอดไม่ได้ที่จะคิด ตกลงท่านซุนไปเข้าคุกหรือไปเสพสุขเนี่ย?ทำไมเนื้อยังดูเพิ่มขึ้นเลย?

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตท่านซุนอยู่ ท่านซุนก็หันมาพอดี ได้เห็นลั่วเสี่ยวปิงก็มิได้แปลกใจแต่อย่างใด กลับยิ้มตาหยีและโบกมือใส่ลั่วเสี่ยวปิง"เสี่ยวปิงมาได้กำลังดีเลย รีบมาชิมชาที่มู่หยางเอามาจากฝั่งใต้สิ"

ลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าใกล้ เห็นว่ามีแก้วชาวางอยู่สามแก้วพอดี เลยถามว่า"พวกเจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าจะมา?"

ท่านซุนยิ้มตาหยี"เรื่องที่เราจะคุยกันในก่อนหน้านี้ยังคุยไม่เสร็จเลย เจ้าก็ต้องกลับมาสิ"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"อย่าบอกนะว่าพวกเขาตั้งใจรอนางมาคุยเรื่องการค้านะเนี่บ

ในเมื่อจะคุยเรื่องการค้า ลั่วเสี่ยวปิงก็เลยมองไปทางซุนมู่หยาง"ข้าอยากรู้ว่า ทำไมเจ้าเอาแค่กำไรหนึ่งในสิบเท่านั้นล่ะ?'

ซุนมู่หยาง"เพื่อฝากตัวเป็นศิษย์ขอรับ"

ลั่วเสี่ยวปิง"?"

ฝากตัวเป็นศิษย์?

อะไรเนี่ย?

ซุนมู่หยางมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าจริงจังมาก"ข้าอยากเรียนวิชาฝังเข็มกับเจ้า ไม่ทราบว่าเจ้ายอมรับข้าเป็นศิษย์ไหมขอรับ?"

"พุ่ง!"

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินคำพูดนี้ก็กำลังกินชาอยู่ พอได้ยินคำพูดนี้ ชาในปากก็พุ่งออกมาโดยตรง

คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามนางเป็นซุนมู่หยาง ลั่วเสี่ยวปิงกำลังรู้สึกวิตกกังวลแทนซุนมู่หยางอยู่ แต่ซุนมู่หยางกลับหลบหลีกได้อย่างสบายๆ

ลั่วเสี่ยวปิง"......"ยังมีฝีมือการต่อสู้ในตัวด้วย

"เจ้ามิยอมหรือ?"ซุนมู่หยางขมวดคิ้ว เหมือนยอมรับผลนี้มิได้

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า"มิใช่เช่นนั้นหรอก แค่ว่าเจ้าเป็นหมอเทวดา ถ้าเป็นศิษย์ของข้าก็ขายหน้าหรือเกิน"

และอีกอย่าง ถ้านางมีศิษย์ที่เก่งขนาดนี้จริงๆ ก็จะรู้สึกผิดด้วย

เพราะนอกจากการทำยาและนรีเวชวิทยา ฝีมือทางการแพทย์ของนางสู้ซุนมู่หยางมิได้จริงๆ

มิใช่เพราะอย่างอื่นหรอก เป็นเพราะว่านางปฏิบัติจริงน้อยเกินไป

แต่ถึงแม้ขาดการปฏิบัติจริง เพียงอาศัยความสามารถในการทำยาของนาง ทั้งราชวงศ์ต้าชิ่งก็มิมีสักกี่คนที่มีฝีมือทางการแพทย์ที่เก่งกว่านางหรอก

"การเรียนรู้มิมีที่สิ้นสุด แม้กระทั่งวิชาฝังเข็มอันลึกซึ้งที่ไม่ได้ตกทอดมานานแล้วเจ้ายังเป็นเลย การที่ข้าฝากตัวเป็นศิษย์ของเจ้ามิได้ขายหน้าแต่ใดเลยขอรับ"ซุนมู่หยางจริงจังมาก

วิชาฝังเข็มเขาแสวงหามาครึ่งชีวิต แต่มิได้ผลแต่น้อยเลย

ตั้งแต่วันนั้นที่ได้รูปแสดงจุดฝังเข็มจากลุง เขาก็ตกใจมาก

และได้ข่าวว่านางมีความรู้เรื่องฝังเข็มอีก เขาก็เลยเกิดความคิดที่จะฝากตัวเป็นศิษย์

ก่อนหน้านี้เขามิได้เห็นลั่วเสี่ยวปิงฝังเข็มกับตา ดังนั้นยังเกิดความสงสัยอยู่ ตอนนี้ถึงแม้ยังมิได้คุ้นเคยกัน แต่ความสงสัยที่มีอยู่แต่เดิมล้วนหายไปหมดแล้ว

คนอย่างลั่วเสี่ยวปิง ไม่จำเป็นต้องโกหกหรอก

ส่วนหมอเทวดาเป็นแค่คำฉายานาม เขาไม่สนใจหรอก การเรียนรู้จากคนที่เก่งกว่าถึงเป็นสัญชาตญาณของหมอ

"ข้าวิจัยฝังเข็มมาหลายปีแล้ว แต่ถึงแม้ข้าค้นดูตำราโบราณทั้งหมด ก็แค่รู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่สามารถเรียนรู้ได้แท้จริงเลย โปรกยอมรับคำขอร้องของข้าเถอะ"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง