ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 140

บทที่ 140 เธอเทียบซูชิงหยิงไม่ได้

หลังออกมาจากบ้านตระกูลซู คุณนายจิ้นก็กลับบ้านด้วยอารมณ์คุกรุ่น

เมื่อมาถึงบ้าน คุณท่านจิ้นเห็นภรรยาตัวเองนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่ดีนักจึงเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป? ไปบ้านตระกูลซูมาไม่ใช่หรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิคะ! แถมยังได้ยินว่าลูกชายตัวดีของเราทิ้งหนูชิงหยิงไว้แล้วเดินออกจากงานเลี้ยงไปพร้อมกับเจียงสื้อสื้อเมื่อคืน เพราะแบบนี้ชิงหยิงก็เลยป่วย วันนี้ไม่ได้ไปทำงาน”

ฟังจบ คุณท่านจิ้นก็ค่อยๆขมวดคิ้ว

“มีเรื่องแบบนี้ด้วย?”

“ฉันจะหลอกคุณทำไมล่ะคะ! แม่เจียงสื้อสื้อเคยรับปากกับฉันไว้แล้วแท้ๆว่าจะไม่มาวุ่นวายกับเฟิงเฉินแล้วก็เสียวเป่าอีก แต่ตอนนี้กลับโผล่มาเกาะแกะเฟิงเฉินเป็นว่าเล่น คุณบอกซิว่าฉันจะไม่โมโหได้หรอ?”

คุณท่านจิ้นจับประเด็นสำคัญจากประโยคเมื่อสักครู่ได้ จึงถามขึ้น “คุณเคยไปเจอเธอมาก่อนหรอ?”

เรื่องที่คุณนายจิ้นเคยไปเจอเจียงสื้อสื้อแทบจะไม่มีใครรู้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

“ใช่ค่ะ! ก็ลูกชายเราไม่ยอมปล่อยเธอ ฉันไม่มีทางเลือกเลยต้องทำให้แม่เจียงสื้อสื้อเป็นฝ่ายออกไปจากชีวิตเฟิงเฉินกับเสียวเป่า ตอนนั้นแม่นั่นรับปากฉันดิบดี ใครจะคิดว่าจะพูดอย่างทำอย่างแถมยังตามเกาะแกะเฟิงเฉินไม่จบไม่สิ้น”

คุณท่านจิ้นขมวดคิ้วเล็กๆ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าภรรยาตัวเองจะไปหาเจียงสื้อสื้อเพื่อพูดสิ่งเหล่านี้ เขาไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีของเธอนัก แต่แม่เจียงสื้อสื้อนี่ก็กลับคำไปมา มันก็สมควรอยู่ที่จะสงสัยว่าเธอเป็นคนยังไง

หลักจากใช้ความคิด คุณท่านจิ้นก็พูดขึ้น “เย็นนี้เรียกเฟิงเฉินมากินข้าวที่นี่เถอะ!”

เรื่องแต่งงานของจิ้นเฟิงเฉิน ดูท่าทางพวกเขาคงต้องคุยกันให้รู้เรื่องสักหน่อยแล้ว

แน่นอนว่าคุณนายจิ้นก็เห็นด้วย จึงสั่งให้แม่บ้านโทรศัพท์ทันที

……

แม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมีงานทำจนล้นมือ แต่เมื่อรับโทรศัพท์เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่บ้าน ยังไงซะคำพูดของแม่ก็เป็นหนามตำอยู่ในใจของเจียงสื้อสื้อมาตลอด ถึงเวลาที่เขาจะต้องคุยกับพ่อแม่ให้รู้เรื่องสักที

คืนวันนั้น ขณะที่จิ้นเฟิงเฉินกำลังพาเสียวเป่ากลับบ้าน จิ้นเฟิงเหราก็มาด้วยเช่นกัน

ทันทีที่เข้าประตูมา จิ้นเฟิงเหราก็เอ่ยปาก “คุณแม่คร้าบ ลูกชายคนเล็กของแม่ก็กลับมาด้วย เซอร์ไพรส์ไหมล่ะ ดีใจหรือเปล่า?”

เสียวเป่าก็ตะโกนเรียกเสียงหวาน “คุณย่าฮับ!”

คุณนายจิ้นอุ้มเสียวเป่าขึ้นมาไว้ในอ้อมอก แล้วปรายหางตามองจิ้นเฟิงเหรานิ่งๆ “ฉันไม่ได้เรียกแกสักหน่อย กลับมาทำไม?”

จิ้นเฟิงเหรา “…”

คำพูดที่แสนขับไล่ไสส่งนี้ทำให้จิ้นเฟิงเหรารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างมหาศาล ตกลงเขาเป็นลูกแท้ๆของแม่หรือเปล่า? ถึงจะพูดยังไงก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายอาทิตย์...

ทุกคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก ตอนที่ใกล้จะได้เวลาตั้งโต๊ะ คุณท่านจิ้นก็พูดขึ้น “เฟิงเฉินมาคุยกับพ่อที่ห้องหนังสือหน่อย”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ก่อนจะเดินขึ้นห้องหนังสือตามพ่อไป คุณนายจิ้นก็ตามไปด้วยเช่นกัน

จิ้นเฟิงเฉินมองดูสถานการณ์ ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ถ้าจะคุยกันเรื่องงานเขาก็พอจะเข้าใจได้ แต่คุณแม่ก็เดินตามขึ้นไปด้วยแสดงว่าต้องไม่ใช่แค่เรื่องงานเป็นแน่

ถึงยังไงพวกเขาก็เป็นแม่ลูกแท้ๆ ตอนที่เดินเข้าประตูมาเขาก็พอจะรู้สึกได้ว่าแม่ตัวเองไม่ปกติ ขนาดเสียวเป่ายังรู้สึกได้

“คุณอาฮะ คุณตาจะคุยอะไรกับคุณพ่อหรอฮับ? ทำไมพวกเราถึงฟังด้วยไม่ได้?”

จิ้นเฟิงเหราเองก็อยากรู้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงปล่อยเสียวเป่าลง