ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 145

บทที่ 145 สืบเรื่องเจียงสื้อสื้อ

จิ้นเฟิงเฉินเลือกเสื้อผ้าต่อ เขารู้ว่าเจียงสื้อสื้อจะต้องปฎิเสธ ดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า “แลกกันไง คุณซื้อของขวัญให้เสี่ยวเป่า ผมก็ซื้อให้คุณ ไม่ได้มีอะไรเลย”

“ฉันให้ของขวัญเสี่ยวเป่า ไม่ได้ต้องการให้คุณให้ของขวัญฉันกลับ”เจียงสื้อสื้อพูด

เธอก็แค่เห็นว่าเสื้อผ้าพวกนั้นน่ารักดี อยากจะซื้อให้ลูก แต่ใครจะคิดว่าจิ้นเฟิงเฉิงจะให้เธอจ่ายตัง แล้วมาซื้อของให้เธออย่างนี้

“ผมรู้ ผมก็แค่หาข้ออ้างซื้อของให้คุณ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็พูดด้วยเสียงเล็กๆว่า “ฉันไม่ต้องการจริงๆ...........”

นอกจากนี้ เสื้อผ้าพวกนี้ก็แพงมากด้วย แต่ละชุดน่าจะพันหยวนขึ้น แพงกว่าที่เธอซื้อให้เสี่ยวเป่าตั้งหลายเท่า

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจการปฏิเสธของเจียงสื้อสื้อ และเลือกเสื้อผ้าต่อ แต่เขาก็รู้ความเหมาะสม จึงไม่ได้ซื้อเยอะ เพราะกลัวว่าจะเป็นภาระเจียงสื้อสื้อ

หลังจากเลือกชุดที่เหมาะสมกับเธอแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็จ่ายเงิน เหล่าพนักงานก็มองเจียงสื้อสื้ออย่างอิจฉา เมื่อได้เห็นแววตาของจิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งรู้สึกบ้าคลั่ง และทั้งสองคนก็ออกจากร้านไป

เจียงสื้อสื้อเห็นในมือเขาถือถุงเล็กถุงใหญ่มากมาย จึงยิ้มเจื่อนๆ “คุณเป็นแบบนี้ดูเหมือนฉันเอาเปรียบคุณเลย” จิ้นเฟิงเฉินจึงยิ้ม และโน้มตัวหาเจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่า “คุณเอาเปรียบผมแบบนี้ แบบนี้คุณก็ใช้หนี้ผมสิ ต่อไปจะหลบซ่อนก็ซ่อนไม่ได้แล้วนะ”

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ หัวใจเจียงสื้อสื้อเต้นแรงอยู่ครู่หนึ่ง เธอตื่นตระหนกไปทั้งตัว และเธอก็รีบพูดว่า “เรา............เรากลับกันเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินมองดูสีหน้าเขา ในใจแค่รู้สึกว่าทำไมผู้หญิงคนนี้น่ารักอย่างนี้ มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย และเดนออกไปด้วยกันกับเจียงสื้อสื้อ

ในมุมๆหนึ่ง มีสายตาอาฆาตแค้นคู่หนึ่งจ้องมองทั้งสองคนจากด้านหลัง ซึ่งก็คือซูชิงหยิงและเพื่อนสาวของเธอ

จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธที่จะมาทานข้าวกันเธอ ใจซูชิงหยิงก็รู้สึกไม่ดีแล้ว หลังจากเลิกงานเธอจึงนัดเพื่อนสาวมาทานข้าว หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ออกมาช๊อปปิ้ง

แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอกับเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉิน

ซูชิงหยิงกำถุงช๊อปปิ้งเอาไว้แน่น เธอเพิ่งจะเข้าใจ ที่จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธการมากินข้าวกับเธอ ที่แท้ก็มีนัดกับเจียงสื้อสื้อแล้ว เป็นเพราะผู้หญิงสารเลวคนนี้อีกแล้วที่ทำลายสิ่งดีๆของเธอ

ถ้าไม่เป็นเพราะเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ต้องตอบตกลงมาทานข้าวกับเธอแน่

ตอนนี้ เพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆจึงเอ่ยปากถาม “ชิงหยิง ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆคุณจิ้นเป็นใครเหรอ คุณจิ้นถึงได้มาเดินช๊อปปิ้งเป็นเพื่อนเธอ ไม่ใช่ว่าพวกเธอกำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น สีหน้าซูชิงหยิงก็ค่อยๆแสดงความตะขิดตะขวง ปกติเวลาพวกเธออยู่ด้วยกัน ทุกคนต่างซุบซิบกันไม่น้อยว่าเธอและจิ้นเฟิงเฉินกำลังจะแต่งงานกัน

เพื่อนสาวเธอก็ไม่รู้ว่าตั้งใจหรืออะไร เธอพูดต่อไปว่า “คุณจิ้นดูเหมือนรักผู้หญิงคนนั้นมากเลยนะ เมื่อกี้คุณจิ้นยังยิ้มให้เขาอยู่เลย ดูอบอุ่นมาก ยังช่วยเธอถือของอีก ตอนข้ามถนนก็ดูแลเธอ น่าอิจฉามาก ทำไมไม่เคยเห็นคุณจิ้นมาเดินช๊อปปิ้งกับเธอมากเลย”

แม้ปกติเพื่อนๆจะดีต่อซูชิงหยิงมาก แต่ก็มีใครแอบอิจฉาหรือเกลียดเธอ ทุกคนก็แค่แสดงออกว่าเป็นมิตรกับเธอ วันนี้จะปล่อยโอกาสที่จะเหน็บแนมซูชิงหยิงให้เธอเจ็บปวดไปได้ยังไง

ในใจซูชิงหยิงก็โกรธมาก แต่ก็ยังยิ้มและอธิบาย “นั่นเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ของเขา”

“จริงเหรอ งั้นทำไมเมื่อกี้เธอไม่ไปทักทายเขาล่ะ”