บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 395

วันนี้ทั้งวันหยวนชิงหลิงยังไม่ได้เจอหยู่เหวินเห้า และไม่ได้ใส่ใจนัก คิดว่าคงเป็นเพราะหลังจากที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยกลับมาแล้ว เขาคงต้องยุ่งอยู่บ้าง

ทำความสะอาดแผลให้กับพระชายาเว่ย เดิมทีที่หน้าผากของนางก็มีแผลอยู่แล้ว ไม่ได้รับการดูแลดีๆ จึงทำเกิดหนอง แผลเก่าบวกแผลใหม่ ช่างน่าเวทนายิ่งนัก

ก่อนหน้านี้ขันทีตรวจฎีกาได้มาส่งราชโองการ อนุญาตให้หย่าได้ และยังแต่งตั้งนางเป็นจวิ้นจู่จิ้งเหอ แต่ว่าขันทีตรวจฎีกาก็ได้บอกแล้วว่า ฮ่องเต้ได้ให้อ๋องเว่ยมาขอโทษนางด้วยตนเอง

หยวนชิงหลิงเป็นกังวลอยู่ว่าตอนที่อ๋องเว่ยมา จะเป็นการกระตุ้นนางหรือไม่

เพียงแต่รอแล้วก็ไม่เห็นสองคนนั้นมา คาดว่าเขาคงไปถึงค่ายทหารเป่ยจวิ้นแล้ว หยวนชิงหลิงจึงได้วางใจ เพียงแต่ ก็ไม่ได้ให้ใครไปสืบหาข่าว เกรงว่าจะเป็นการยื่นมือเข้าไปยุ่งเสียเปล่า

ภาพที่กำแพงเมือง สำหรับนางแล้วก็เป็นหนึ่งบาดแผลทางจิตใจที่ใหญ่มาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจวิ้นจู่จิ้งเหอแล้ว

บาดแผลของนางดีขึ้นไม่เลวนัก ที่จริงสามารถกลับบ้านได้แล้ว แต่จวิ้นจู่จิ้งเหอคิดว่าอยากจะอยู่ที่จวนเจ้าพระยาจิ้งต่ออีกสักวันสองวัน และได้ถามความคิดเห็นของหยวนชิงหลิงแล้ว

หยวนชิงหลิงย่อมรู้ว่าถ้านางกลับบ้านมารดา ก็ต้องเผชิญหน้ากับสายตาที่เป็นห่วงกังวลและท่าทีที่ระมัดระวังของคนในบ้าน ฉะนั้น หยวนชิงหลิงจึงกล่าวกับคนของตระกูลชุยว่ายังต้องพักรักษาอีกสักสองวันจึงจะกลับบ้านได้

ตอนนี้ทางด้านตระกูลชุยไม่ว่าหยวนชิงหลิงจะพูดอะไร พวกเขาก็เชื่ออย่างนั้น นางบอกว่ายังต้องใช้เวลาอีกสองวัน เช่นนั้นก็รอไปอีกสองวัน

ออกมาจากที่จวิ้นจู้จิ้งเหอพักรักษาตัวอยู่ หยวนชิงหลิงก็กลับไปยังหอสิงหนิง ก็มองเห็นหมันเอ๋อพาตัวแม่นมฉีเข้ามา

สีหน้าของแม่นมขาวซีด เกือบจะวิ่งเหยาะๆเข้ามา เนื้อบนใบหน้าสั่นไหว ดูแล้วตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“พระชายา” พอนางพบกับหยวนชิงหลิง ก็ไม่สนใจที่จะคำนับ รีบพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ท่านอ๋องถูกโบยใจวัง ตอนนี้กำลังรักษาแผลอยู่ที่จวน”

แม่นมร้อนใจมาตลอดทาง แล้วก็ลืมที่ทังหยางกำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างสนิทใจ ว่าให้พูดเรื่องนี้อย่างอ่อนโยนที่สุด ไม่ใช่พอเข้าไปแล้วก็รีบพูดออกไปไม่ยั้ง จะทำให้พระชายาตกใจได้

หยวนชิงหลิงได้ยิน ก็ร้อนใจขึ้นมาจริงๆ “ทำไมจึงถูกโบย อาการหนักหรือไม่ ”

“ถูกโบยยี่สิบห้าไม้ ถูกคนลากตัวกลับมา” แม่นมฉีนึกถึงแล้วก็รู้สึกสงสารท่านอ๋อง ตอนที่เข้ามา ด้านหลังเต็มไปด้วยเลือด ยังนึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ยี่สิบห้าไม้ หยวนชิงหลิงได้ยินแล้ว ทำเอาเกือบจะหายใจไม่ออกทีเดียว

นางไม่สนใจเรื่องอื่นแล้ว ใช้ให้คนรีบไปจัดเตรียมรถม้า

เพราะว่าฝั่งนี้ไม่มีคนคอยสังเกตการณ์ ฉะนั้นนางพูดว่าจะไป ก็ไม่มีคนมาขัดขวาง

รถม้าโคลงเคลงตลอดทาง ผ่านถนนและตรอกซอกซอย ที่สุดก็มาถึงจวนอ๋องฉู่

ไม่ได้กลับมาที่นี่หลายวันแล้ว หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าตนเองเกือบจะจำประตูบ้านตนเองไม่ได้แล้ว

ด้วยการประคองจากอะซี่กับหมันเอ๋อ นางเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

เมื่อเข้าไปที่ตำหนักเซียวเยว่ เลิกผ้าม่านขึ้นเดินเข้าไปข้างใน ก็เห็นเจ้าห้านอนคว่ำอยู่บนเตียง ท่าทางคุ้นตายิ่งนัก

ทังหยางคอยรับใช้อยู่ข้างๆ เห็นนางเดินเข้ามาด้วยสีหน้าขาวซีด ก็รีบพูดขึ้นว่า “พระชายาสบายใจได้ บาดแผลของท่านอ๋องไม่หนักหนาสาหัส”

หยู่เหวินเห้าก็หันมามอง ใบหน้าแสยะยิ้มประหนึ่งสบายใจ “กลับมาแล้วหรือ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ครั้งนี้เสด็จพ่อให้คนออมมือไว้ เพียงแค่บาดเจ็บภายนอกเท่านั้น เอ็นกระดูกนั้นไม่เป็นไร ”

หยวนชิงหลิงเชื่อที่ไหนกัน ให้ทังหยางดึงกางเกงของเขาลง อะซี่กับหมันเอ๋อรีบเดินออกไปข้างนอกทันที

เห็นเลือดเนื้ออันเละเทะแผ่นใหญ่ของเขา หยวนชิงหลิงเกือบจะเป็นลมล้มพับไป