หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 494

บทที่ 494 สตอล์กเกอร์ลึกลับ

ในขณะที่หลิ่วหรูยู่ลำบากใจ ปฏิกิริยาของเธอก็ช้าลงไปด้วย

ลู่เสี้ยงหยางจึงรับรู้ได้ทันที พลันหันขวับไปหาเธอ ด้วยความงุนงง ทำไมอยู่ดีๆ เธอถึงได้บิดไปบิดมาซะอย่างนั้น

กำลังที่จะเอ่ยถามเธอว่ามีอะไรหรือเปล่า ลู่เสี้ยงหยางก็ไหวตัวขึ้นมาได้

ฮ่าฮ่า เธอต้องลำบากใจที่ประคองตนเข้าไปในห้องน้ำแน่

แต่ถ้าหากเธอไม่เข้าไปด้วย เขาจะแกล้งเธอได้ยังไง? คิดได้อย่างนั้นเขาจึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พลันเร่งรัดหลิ่วหรูยู่ “เร็วเข้าสิ ผมจะทนไม่ไหวแล้ว”

เอ่อ!

หลิ่วหรูยู่หน้าดำทะมึน ช่วยไม่ได้ ก็คงต้องกัดฟันสู้ประคองลู่เสี้ยงหยางเข้าไปในห้องน้ำสินะ

นาทีนี้ หลิ่วหรูยู่เขินอาย จนรู้สึกประหม่าไม่เป็นตัวเอง ใบหน้ารูปไข่ที่ขาวนวลแดงก่ำ

ลู่เสี้ยงหยางรีบร้อนจะปล่อยน้ำ เขาเอื้อมมือรูดซิป หากแต่ พบว่ามือของเขาไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย

เขาลองอยู่หลายทีก็ไม่สามารถรูดลงไปได้ ลู่เสี้ยงหยางได้แต่หันไปหาหลิ่วหรูยู่ “ช่วยผมหน่อยสิ”

“อะไรนะ? ให้ฉันช่วยนายอย่างนั้นหรือ?” เมื่อได้ยินประโยคนั้น หลิ่วหรูยู่ตกใจสะดุ้งโหยง เป็นไปตามสัญชาตญาณ ใบหน้าที่สะสวยแดงถึงสุดขีด

ไม่คิดเลย ว่าลู่เสี้ยงหยางจะไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้ เรื่องแบบนี้ยังมีหน้ามาให้เธอทำแทนอีกเหรอ

“ไอ้บ้า วอนหาเรื่องใช่ไหม?” หลิ่วหรูยู่ถึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าแดงก่ำไปจนถึงลำคอ ด้วยความอับอายอย่างถึงที่สุด

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ กล่าวอย่างหมดหนทาง “ให้ตาย ผมเป็นผู้ป่วยนะ? ดานเถียนของผมถูกแทงจนทะลุ มีชีวิตอยู่ได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ตอนนี้มือผมไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลิ่วหรูยู่รู้สึกเจ็บปวดใจ เธอเห็นใจลู่เสี้ยงหยางอย่างมาก

วินาทีต่อมาเธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างจริงจัง เขาไม่เหมือนว่ากำลังโกหกอยู่เลย และก็ไม่เหมือนว่าจะเอาเปรียบเธอด้วย

เธอใจอ่อนทันที

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เธอก็ยังคงทำใจอยู่นาน กว่าที่จะเอื้อมมือไปช่วยรูดซิปให้กับลู่เสี้ยงหยาง

“ฮ่าฮ่า รู้สึกดีเป็นบ้า!” ลู่เสี้ยงหยางลอบยิ้ม ปล่อยน้ำอย่างสบายใจ

หลายนาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางและหลิ่วหรูยู่กลับไปห้องพักฟื้นอีกครั้ง หลิ่วหรูยู่ยังคงนึกภาพเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เธออับอายอย่างมาก แม้แต่หน้าของลู่เสี้ยงหยางยังไม่กล้ามอง

ล้อเล่นรึเปล่า เธอไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำ จึงไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายอยู่แล้ว

หลังจากนั้น ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางและหลิ่วหรูยู่คุยกับอย่างไร หลิ่วหรูยู่ก็รู้สึกไม่เป็นตัวเอง เธอหลบสายตาอยู่ตลอด ไม่กล้าจ้องหน้าลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางนึกขำ เขาจำได้ว่าปกติแล้วหลิ่วหรูยู่เป็นคนพูดจาขวานผ่าซาก ไม่นึกเลยว่าถึงเวลาคับขัน ต้องลงมือจริงๆ ขึ้นมา เธอกลับหงอย แถมยังหงอยมากกว่าปกติเสียอีก

หลังสิบนาทีผ่านไป เย่สวนกลับมาพร้อมกลับอาหารในมือ หลิ่วหรูยู่จึงขอตัวกลับก่อน

ลู่เสี้ยงหยางนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เย่สวนป้อนอาหารให้กับลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางกลับรู้สึกว่าการที่ดานเถียนของเขาถูกแทง อันที่จริงก็เป็นเรื่องดี ไม่เช่นนั้น เขาจะได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเย่สวนแบบนี้ได้อย่างไร

ดูเหมือนว่าคนโบราณไม่ได้โกหกจริงๆ หากไม่สูญเสีย จะรู้ว่าพรนั้นมีค่าขนาดไหนได้อย่างไร

เมื่อลู่เสี้ยงหยางทานอิ่มแล้ว เย่สวนถึงได้เริ่มทานอาหารของตนเอง

เธอกลัวว่าสามีตัวเองจะรู้สึกแย่ จึงปลอบใจลู่เสี้ยงหยางอยู่อย่างนั้น “ที่รัก ครั้งนี้คุณได้รับบาดเจ็บ อย่ารีบร้อนไป ต่อให้จากนี้คุณไม่สามารถเป็นนักบู๊ได้อีกแล้ว ฉันก็จะตั้งใจฝึกฝน อีกหน่อยฉันจะปกป้องคุณเอง”

“ครับ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เย่สวนพูดขนาดนี้แล้ว เขายังจะมีเหตุผลอะไรในการทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก คงจะทำให้เธอเสียใจไปด้วย

…..