หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 497

บทที่ 497 เบาะแสการฟื้นฟูดานเถียน

เย่สวนไม่ได้หยุดอยู่ที่เดิม เธอเดินเครื่องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง โน้มตัวลงช้อนเขาขึ้นมาไว้ สายตาที่กระหายเลือด ปรากฏสีสันขึ้นมาบ้าง แต่สีสันที่อยู่ในดวงตาของเธอก็หายไปอย่างรวดเร็ว กลับไปเป็นกระหายเลือดดั่งเดิม

เธอขยับฝีเท้า อุ้มร่างของลู่เสี้ยงหยางหายไปในหุบเขา

ลู่เสี้ยงหยางยังคงสลบไสล แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจทราบได้ว่าตัวเองสลบไปนานแค่ไหนกันแน่ เขารู้สึกว่าตัวเองฝันไป ภายในฝัน เขาได้เดินทางไปในที่ที่แสนไกล ที่นั่น เป็นสถานที่ที่มืดสนิทตลอดทาง ไร้แสงสว่างแม้แต่น้อย

ลู่เสี้ยงหยางขัดขืนสุดชีวิต เพื่อที่จะออกไปทางที่นี่ ในฝันเขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

แต่ก็ไร้ประโยชน์ ไม่ว่าเขาจะวิ่งยังไง โลกใบนี้ก็มืดมนไปทั่วทุกทิศ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ กว่าแสงสว่างจะทอดลงมาจากบนฟ้ากะทันหัน สาดส่องเข้าสู่สายตาของเขา

เมื่อแสงสว่างทอประกายลงมา โลกที่มืดสนิทถึงได้ค่อยๆ แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในที่สุดลู่เสี้งหยางก็หนีออกมาจากโลกที่ดำมืดนั้นได้

ซวบ!

ลู่เสี้ยงหยางลืมตาตื่นขึ้น ก็ได้พบว่าตัวเขากำลังนอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล

เมื่อนึกย้อนกลับไป ความทรงจำของเขาไหลทะลักออกมาราวกับกระแสน้ำ

เขาจำได้ว่า เขากับเย่สวนถูกนักฆ่าตามเอาชีวิต ตัวเขาสลบไปหลังจากที่ถูกมีดปักเข้ากลางหลัง

ใช่สิ เย่สวน ไม่รู้ว่าเย่สวนจะเป็นยังไงบ้าง

เมื่อนึกขึ้นได้ ลู่เสี้ยงหยางจึงรีบลุกออกจากเตียง แต่กลับพบว่าไม่ว่าสมองจะสั่งการอย่างไร ร่างกายก็ไม่ยอมทำตาม

ที่น่ากลัวไปกว่านั้น เขาไร้ความรู้สึกใดๆ เลยตั้งแต่หัวลงไป

ลู่เสี้ยงหยางหวาดกลัวขึ้นมา ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้?

การคาดเดาของเขา เขานึกถึงผลลัพธ์อันเลวร้าย อาจเป็นเพราะก่อนหน้าคนร้ายแทงเข้าที่หลังของเขา จนกระดูกสันหลังได้รับความเสียหาย

ไม่แน่ว่าตอนนี้เขาอาจจะเป็นอัมพาตไปแล้ว

ทั้งตัว มีเพียงแค่หัวเท่านั้นที่ยังใช้การได้!

ลู่เสี้ยงหยางแทบคลั่งเสียสติ ให้ตาย หลายวันก่อนดานเถียนถูกแทง ได้กลายเป็นขยะที่ไร้ค่า ไม่นึกเลยว่าตอนนี้จะไร้ค่ากว่าขยะเสียอีก ทั้งร่างมีเพียงแค่หัวที่ใช้การได้ ที่มันต่างอะไรกับคนตายกัน?

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เขาก็ยังคงเป็นห่วงความปลอดภัยของเย่สวน จึงปริปากตะโกนออกมา “มีคนไหม มีคนอยู่ไหม”

ไม่นานประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก พยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางตื่นแล้ว เธอจึงเอ่ยขึ้นด้วยความยินดี “ในที่สุดคุณก็ตื่นขึ้นมาสักทีนะคะ”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม “ผมสลบไปนานแค่ไหน?”

พยาบาลสาวกล่าว “สามวันสามคืนเต็มๆ”

อะไรนะ? สามวันสามคืน?

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งไป

พยาบาลสาวเอ่ย “โอเค ฉันไม่รบกวนคุณแล้วดีกว่า ฉันจะไปแจ้งหัวหน้า”

เธอเอ่ยพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก

“รอเดี๋ยว ผมมีคำถามที่ยังไม่ได้ถามคุณเลย…..” ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูด ทีแรกเขาคิดว่าสืบเรื่องราวของเย่สวนจากพยาบาลสาว แต่พยาบาลสาวเผ่นเร็วซะเหลือเกิน

หัวใจของลู่เสี้ยงหยางบีบรัดแน่น ด้วยความตื่นเต้นที่เกินเหตุ ทำให้เหงื่อไหลผุดเต็มหน้าผาก

บอกตามตรง เขาเข้าใจนักฆ่าดี

นักฆ่าทุกคนเพื่อไม่ทิ้งร่องรอยเบาะแสเอาไว้ เขาจะทำการฆ่าทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ทิ้งเสีย