ไฟแค้น นิยาย บท 13

"ฉันรู้ว่าคนระดับคุณคงจะไม่ลืมอะไรง่ายๆ" คำพูดแค่นี้ของเขา หรือจะทำให้เธอถอยได้

"เก่งดีนี่ ถ้าคุณจำเรื่องวันนั้นได้ งั้นแสดงว่าคุณก็จำได้สิว่าผมต้องการอะไร"

"จำได้ค่ะ และฉันก็จะเอาสิ่งนั้นมาแลก กับทุกอย่างที่คุณโกงพ่อฉันไป"

"หึ!" เขาขำที่เธอหลอกด่า แต่ชายหนุ่มก็ต้องได้รีบปรับสีหน้าของตัวเอง "ก็ต้องดูก่อนว่ามันจะคุ้มไหม"

หญิงสาวถึงกับหน้าเปลี่ยนสี เพราะเธอถูกเขาแย่งพรหมจรรย์ไปแล้ว ถ้าเขาต้องการสิ่งนั้นเพื่อแลกกับทุกอย่างล่ะ.. เพราะเธอคิดว่าเขาคงจะจำผู้หญิงที่อยู่ในความมืดคืนนั้นไม่ได้

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นฉันไปเสนอให้คนอื่นก็ได้" เล่นลิ้นเป็นคนเดียวหรือไง คนอื่นไม่มีลิ้นให้เล่นเหรอ ..จบคำพูดคนตัวเล็กก็เดินมาที่ประตู

แกร้ก! แกร๊ก!! เหมือนมันถูกล็อกจากทางด้านนอก

"ช่วยบอกลูกน้องของคุณให้เปิดประตูด้วยค่ะ"

"คุณคิดว่าที่นี่เป็นที่สาธารณะหรือไง คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป"

"ถ้าคุณไม่สั่งให้ลูกน้องเปิด งั้นแสดงว่าคุณยอม"

สิงหราชไม่ตอบด้วยคำพูด แต่ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่หญิงสาว

"......" อัปสรสุดาไม่ปฏิเสธ เธอเชิดหน้าให้เขาจูบเลยด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มจูบอยู่ไม่นานก็ปล่อย "แข็งกระด้างเกินไป" เขาหมายถึงจูบของเธอไม่นิ่มนวลเลย แบบนี้เหรอจะเอามาแลกกับของพวกนั้น

"คุณต้องการแบบไหนก็บอกมาได้เลยค่ะ ถ้าเรื่องจูบ..ฉันเชี่ยวชาญอยู่แล้ว"

ทำไมเขาถึงขัดใจคำพูดนี้ของเธอ.. "คืนนี้เจอกันที่คลับ" ขัดใจมากถึงกับหมดอารมณ์ เพราะนั่นมันหมายความว่า เธอคงเคยจูบกับผู้ชายหลายคนแล้ว..ถึงเรียกว่าเชี่ยวชาญ

"ทำไมคุณไม่คุยกับฉันตอนนี้ให้เสร็จๆ ไป คืนนี้ฉันไม่ว่างต้องได้ไป.."

"ไปไหน"

"ไปไหนก็เรื่องของฉัน" อัปสรสุดากำลังจะพูดว่าเธอต้องได้ไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาล เพื่อเปลี่ยนให้พี่สาวได้มาพัก แต่เรื่องนี้เขาไม่จำเป็นต้องรู้..เธอก็ไม่หยุดพูดแค่นี้

"ถ้าคุณไม่อยากจะได้ของพวกนั้นคืนก็แล้วแต่นะ ถ้าถึงเที่ยงคืนแล้วไม่เห็นมา..ถือว่า.." ชายหนุ่มพูดละไว้แค่นี้ในฐานที่เข้าใจ

[โรงพยาบาล]

"มาได้สักทีนะ แล้วเรื่องนั้นเป็นยังไงบ้าง" อัจฉราภรณ์ถามขึ้นทันทีที่เห็นน้องสาวเดินเข้ามา

"พี่ฟ้าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ..น้องจะจัดการเอง"

"ให้สมคำคุยแล้วกัน" อัจฉราภรณ์คิดว่าดีเหมือนกันไม่ต้องลงแรงอะไร ถ้าทำไม่สำเร็จก็แค่ด่า

"แต่วันนี้น้องคงจะอยู่เฝ้าคุณพ่อไม่ได้"

"แกจะทิ้งให้ฉันดูแลคุณพ่อแบบนี้คนเดียวอย่างนั้นเหรอ" ที่บ้านยังมีแม่บ้านคอยช่วย แต่ที่นี่อัจฉราภรณ์ต้องทำเองหมด ถ้ามีเงินเหมือนแต่ก่อนคงจะจ้างพยาบาลพิเศษไปแล้ว

"แต่น้องต้องได้กลับไปจัดการเรื่องนั้น.."

"เออๆๆ จะไปทำอะไรก็ไป" พูดเหมือนตัดรำคาญ

ก่อนที่อัปสรสุดาจะออกมาจากห้องนั้น เธอได้เดินไปคลุมผ้าห่มให้ผู้เป็นพ่อ

"พ่อต้องสู้นะคะ น้องจะเอาทุกอย่างของพ่อคืนมาให้ได้ น้องขออย่างเดียวให้พ่อสู้" เธอหมายความว่าให้พ่อของเธอสู้กับโรคร้ายที่เป็นอยู่ เพราะถ้าคนป่วยไม่มีกำลังใจที่จะอยู่ต่อแล้ว หมอเทวดาก็คงช่วยไม่ได้

[Club X & Z]

"ฉันมาขอพบ..เอ่อ.." หญิงสาวเดินขึ้นมาชั้นบน เธอกำลังคุยกับลูกน้องของเขา แต่เผอิญประตูห้องนั้นไม่ได้ปิด สายตาของเธอก็เลยมองเข้าไปด้านใน

"เชิญเข้าไปได้เลยครับ"

"แต่นั่นเขากำลัง.." ภาพที่เธอเห็น..มันไม่น่าให้ใครเห็นได้เลย