ไฟแค้น นิยาย บท 14

"ไม่ได้ค่ะ" หญิงสาวปฏิเสธแบบนางพญา เธอนั่งอยู่เฉยๆ และพูดออกไป ..แต่มันก็ทำให้ผู้ชายที่มีอำนาจถึงกับหยุดชะงัก

"ฉันต้องได้ทุกอย่าง ที่ฉันต้องการก่อน" เธอพูดต่อทันทีที่เขาหยุดฟัง

"ไม่เคยมีใคร..ไม่เชื่อใจผมแบบนี้"

"คนอื่นอาจจะเชื่อใจคุณ แต่สำหรับฉันแล้ว..ไม่" เพราะความที่พ่อของเธอเชื่อใจผู้ชายคนนี้ ถึงต้องสูญเสียทุกอย่าง สูญเสียแม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง จะกลับมาให้เหมือนเดิมก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

เขาถอยออกมาทันที สิงหราชยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้เก่งมาก แค่คำพูดและท่าทางของเธอก็สามารถทำให้สิงห์แบบเขาสยบได้

แต่ชายหนุ่มไม่ยอมตกอยู่ในวังวนนั้นแน่ ถึงแม้ว่าจะต้องการผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน เขาก็ไม่ลืมความแค้นที่มีต่อพ่อเธอ

"พรุ่งนี้รอผมอยู่ที่บ้านของคุณ" จบคำพูดชายหนุ่มก็ยันกายลุกขึ้นแล้วเดินออกมา

ทิ้งให้เธอได้แต่มองตาม และถอนหายใจ ..นี่แสดงว่าเรารอดแล้วใช่ไหม เธอยิ่งกลัวว่าจะไม่รอดจากเงื้อมมือของเขา

อัปสรสุดารีบเดินออกมาทันที เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ.. หญิงสาวตรงมาที่ลานจอดรถ

"พี่ดัมมี่"

"ออกมาแล้วเหรอ"

"ค่ะ..พี่รอนานไหมคะ น้องต้องขอโทษพี่ด้วย ที่ทำให้ลำบากอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอกจ้า"

"แล้วนาล่ะคะ"

"วันนี้นาออกมาไม่ได้ ก็เลยให้พี่มารอเรา" ใช่แล้วดัมมี่ก็คือลูกพี่ลูกน้องของนาฬิกาที่เป็นตำรวจ เธอรู้จักกับดัมมี่เป็นอย่างดี เพราะเป็นพี่ชายของเพื่อนรัก

อัปสรสุดาโทรไปบอกนาฬิกาก่อนที่จะขึ้นไปด้านบน เพราะเธอกลัวว่าจะไม่ได้ออกมาจากที่นี่ ..อยากให้ใครรู้ไว้ว่าถ้าเธอหายไปจะตามได้จากที่ไหน

นาฬิกาก็เลยเป็นห่วงเพื่อนมาก ถึงแม้จะมาไม่ได้ ก็โทรให้พี่ชายมารอดูสถานการณ์

"มันเป็นใคร" ตอนนี้ชายหนุ่มนั่งอยู่บนรถ และสายตาของเขาก็มองมาที่ทั้งสอง ..เขาให้ลูกน้องรอดูว่าเธอจะไปที่ไหนต่อ แต่กลับเจอผู้ชายที่คุ้นหน้าเดินมาคุยกับเธอก่อน

"ตำรวจคนที่เข้ามาค้นวันนั้นไงครับ"

..ถึงว่าทำไมหน้าคุ้นๆ วันนี้เขาอาจจะจำตำรวจคนนั้นไม่ได้ในทันที แต่ต่อจากนี้ไปเขาจะจำหน้ามันไว้ เพราะรู้สึกโมโหมากที่เห็นเธอยืนคุยแบบยิ้มระรื่นอยู่กับมันแบบนั้น

"ตาม" สิงหราชสั่งลูกน้องทันทีที่เห็นเธอเดินไปขึ้นรถคันนั้น

ใช้เวลาพอสมควรก็มาถึง..

"ทำไมไม่กลับบ้านตัวเอง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีหรอกค่ะ น้องมาค้างกับนาหลายคืนแล้ว" ใช่แล้วอัปสรสุดาให้ดัมมี่มาส่งที่บ้านของนาฬิกา ถ้ากลับไปโรงพยาบาลตอนนี้ คงถูกพี่สาวตำหนิอีกเป็นแน่ ยังไงต้องให้ทุกอย่างได้คืนกลับมาก่อน

"บ้านใคร" สิงหราชถามลูกน้อง เมื่อเห็นรถคันนั้นเลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง

"ไม่แน่ใจครับ แต่ไม่ใช่บ้านของแม่เธอแน่ หรือว่าจะเป็นบ้านผู้ชายที่มารับ" ลูกน้องเขาสืบเรื่องราวของเธอมาพอสมควร แต่ยังสืบมาไม่ถึงบ้านหลังนี้

สิงหราชให้ลูกน้องจอดรถรอดูอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมง ก็ไม่เห็นรถคันนั้นออกมาสักที

..ชายหนุ่มนึกโมโหมาก แทบอยากจะเผาบ้านหลังนี้ทิ้งไปสะ

สาย ๆ ของวันต่อมา

..เขาบอกให้เรารออยู่ที่บ้านทำไมยังไม่มาสักที อยากจะไปโรงพยาบาลหาพ่อก็ไปยังไม่ได้ เพราะเรื่องนี้ยังจัดการไม่เสร็จ

"ถ้างั้นป้าจะไปที่โรงพยาบาลแทนแล้วกันนะคะ คุณน้องอยู่ที่นี่ระวังตัวด้วย"