ไฟแค้น นิยาย บท 34

"ทำไมทำอะไรไม่ระวังเลย" มือหนาค่อยๆ ปล่อยหญิงสาวออกแบบเสียดาย เพราะว่าตอนนี้เขาได้สัมผัสถึงเนื้อในของเธอ และไอ้บ้านั้นก็กำลังแข็งตัวขึ้นอีกครั้ง

หญิงสาวรีบเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะค้นดูว่าเขามีชุดอะไรให้เธอใส่ พอเห็นเสื้อผ้าผู้หญิงในตู้นั้น..

..คงพาผู้หญิงมาที่นี่บ่อยล่ะสิ จนต้องได้เตรียมการไว้ขนาดนี้ พอได้ชุดที่ต้องการแล้วหญิงสาวก็รีบเข้าห้องน้ำไป

ผ่านไปเพียงไม่นานเธอก็ออกมา..

"ไปทานข้าว" เขายังรออยู่ในห้องนั้น

"ฉันยังไม่..เอ่อ..ค่ะ" เธออยากจะบอกว่าไม่หิว แต่ก็ต้องได้ทำตามที่เขาพูดไปก่อน เพราะอยากจะเห็นหน้าลูก

พอออกมาทุกอย่างก็ถูกเตรียมพร้อมไว้ให้หมดแล้ว

"ทานให้หมด" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับนั่งลงเก้าอี้ด้านหน้าของเธอ

หญิงสาวรีบทำตามคำสั่ง.. เธอทานอยู่โดยที่ไม่พูดอะไรออกมา

พอทานทุกอย่างจนหมดตามคำสั่งแล้ว เขาก็ยื่นบางอย่างมาให้..

"ยา?" อัปสรสุดามองยาที่เขาเพิ่งส่งมาให้แป๊บหนึ่ง.. แล้วเธอก็รีบกินมัน โดยไม่ถามว่ายาอะไร เพราะคิดว่าเขาคงไม่คิดจะฆ่าเธอหรอก

พอกินข้าวกินยาเข้าไปเพียงไม่นาน..ก็เกิดอาการง่วงขึ้นมา

เธอเอนกายนอนหลับลงตรงโซฟาที่นั่งรอลูกอยู่.. เพราะคิดว่าเขาจะพาลูกมาหา

สามชั่วโมงผ่านไป..

"ตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวก่อนจะได้กินยา"

"คุณเอาอะไรให้ฉันกิน คุณโกหกใช่ไหมว่าจะพาลูกมาหาฉัน" ผู้ชายคนนี้เล่ห์เหลี่ยมเยอะมาก จนเธอไม่อยากจะไว้ใจอีกต่อไป

"เดี๋ยวอีกสักครู่จะมีคุณหมอมา"

"หมอมาทำไม"

"มาดูอาการ"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"

"เรื่องคลอดลูก.." เขาถึงกับจุกพูดต่อไม่ออก เพราะแค่มีดบาดมือ ยังเจ็บตั้งหลายวัน แต่นี่แผลของเธอ..

"คุณหมายความว่ายังไง" น้ำตาหญิงสาวเริ่มไหลนองลงมา เพราะคนอย่างเขาคงจะรู้เรื่องนั้นได้ไม่ยาก เธออุตส่าห์จะลืมความเจ็บปวดทรมานในครั้งนั้นให้ได้..

"ทำไมไม่เลือกโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้"

"ฉันมีทางเลือกเหรอคะ แค่เขาให้เอาบัตรประชาชนคลอดลูกได้ ก็ถือว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว"

"เจ็บมากไหม" เขาไม่ได้ใส่อารมณ์กับเธอเหมือนทุกครั้ง เพราะคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ ผ่านมันมาได้ยังไง

คำถามเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวของอัปสรสุดาก็คือ..เขาเป็นบ้าอะไรทำไมถึงต้องมาถามเรื่องนี้ด้วย

เพียงไม่นานคุณหมอที่เชี่ยวชาญทางด้านนี้ก็เดินทางมาถึงบ้านพักตากอากาศ

และตรวจดูอาการของเธอจนเสร็จสรรพ พร้อมกับตกแต่งทำแผลใหม่ให้ เพื่อที่จะรักษารอยแผลเป็นเก่าให้จางหาย

"ต้องใช้เวลาหน่อยนะคะ และยาที่ให้ไว้ต้องกินและทาสม่ำเสมอด้วย"

"คุณทำอะไร" พอหมอไปแล้วเธอก็ถามเรื่องที่สงสัยอยู่

"รักษาแผลให้ไง"

"คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องแผลของฉันเลยนะ!" เฉพาะยากินไม่เท่าไรหรอก แต่ไอ้ยาทานี่สิ เพราะเธอต้องทาแผลทั้งที่หน้าท้องและในที่ลับตรงถูกหมอกรีดครั้งแรก

"ก็แล้วแต่คุณนะ ถ้าคุณไม่อยากจะเจอหน้าลูก"

"คุณจะเล่นเหลี่ยมอะไรกับฉันอีก"

"ทำไมดื้อจังเลย รู้ไหมว่าถ้าแผลเป็นหาย..และมันก็จะหายเจ็บไปด้วย"

"ฉันจะหายหรือไม่หายมันก็เรื่องของฉัน นี่ร่างกายของ...โอ้ย" เธอยังเถียงไม่จบประโยค แต่ก็ถูกเขาจับกดลงที่นอนก่อน

"ถ้าขืนยังดื้ออยู่แบบนี้..จะไม่รอให้แผลหายแล้วนะ" ชายหนุ่มพูดใกล้ริมฝีปากบาง จนคนฟังรู้สึกสยิว

"คุณหมายความว่ายังไง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุดจากคนตัวหนาที่ทับร่างอยู่

"ถึงพูดไปคุณก็ไม่เข้าใจ ..ถ้างั้นทำให้เห็นเลยดีกว่า" สิงหราชไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือลงไปรูดซิปกางเกง เพื่อที่จะควักไอ้นั่นออกมา