ไฟแค้น นิยาย บท 68

"เจ็บเหรอครับ" พอยกที่สามใกล้จะจบ ชายหนุ่มก็สังเกตว่าเธอเกร็งมาก

หญิงสาวตอบโดยการพยักหน้า ตอนนี้รู้สึกเจ็บและจุกหน้าท้อง คงเป็นเพราะแรงกระแทก

คนร่างหนาก็เลยถอดสิ่งที่เชื่อมต่อระหว่างเขาและเธอออกมาแบบเสียดาย

"พักผ่อนนะพรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า" พูดพร้อมกับเอนกายลงนอนตะแคงด้านข้าง

ถึงไม่บอกให้นอน ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงขยับเลยด้วยซ้ำ ..ผ่านไปไม่นานหญิงสาวก็หลับไปในอ้อมกอดของเขา

เช้าวันต่อมา..

"นาง..นาง.. เอ็งจะไปไหนเหรอ" ป้าข้างบ้านเห็นรถคันหรูมาจอดรอรับ และเห็นนางแต่งตัวสวยออกมาจากบ้าน ก็เลยกวักมือเรียกมาถามตรงริมรั้ว รอยต่อระหว่างสองบ้าน

"วันนี้งานแต่งของลูกสาวฉันจ้ะพี่"

"งานแต่ง? แต่งกันที่ไหน?? ได้ฤกษ์ได้ยามแล้วเหรอ??? ทำไมฉันไม่รู้......" ตอนนี้ป้าข้างบ้านคิดว่า บ้านหลังนี้ข้ามหน้าข้ามตามาก ทำไมถึงไม่มีการ์ดมาเชิญแกเลย

"แต่งวันนี้แหละที่โรงแรม..โรงแรมที่ลูกสาวฉันบริหารงานอยู่"

"บริหารงานหมายความว่ายังไงว๊ะ" ป้ายังอยากจะสอใส่เกือกต่อ แต่ยังไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น นาฬิกาก็เดินออกมากับโรมัน

"คุณแม่ยังไม่ไปอีกเหรอครับ" ..เขาให้รถที่โรงแรมมารับแม่ของเธอไปก่อน เพราะตอนนั้นเห็นว่าเธอกำลังนอนหลับอยู่เลยไม่อยากจะกวน

แต่พอทั้งสองออกมาจากบ้านก็ยังเห็นแม่ยืนคุยอยู่กับป้าข้างบ้าน

"แกจะแต่งงานจริงเหรอวะนา" กลัวเด็กถอนหงอกก็กลัว แต่ความอยากรู้อยากเห็นมีมากกว่า

"อืม" หญิงสาวตอบออกไปเสียงเรียบหน้าตาเมินเฉย เพราะเธอไม่ชอบป้าคนนี้แต่ไหนแต่ไร

"เราก็อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกันทำไมไม่เห็นเชิญป้าเลยล่ะ"

"ขอโทษนะ..คุณป้าา!.."

"นา!" แม่ของเธอรู้ว่าลูกจะพูดอะไรก็เลยรีบห้ามไว้

"ผมว่ารีบไปดีกว่าเดี๋ยวสาย" ชายหนุ่มที่เดินโอบเอวเธอมาตลอด ก็ไม่อยากให้เสียน้ำลายกับคนจำพวกนี้

ที่ต้องได้เดินโอบ เพราะหญิงสาวไม่มีแรงเดิน ก้าวขาแต่ละทีเหมือนกับขามันไปคนละทิศละทาง

โรงแรม

ที่จริงงานเลี้ยงมีช่วงเย็น แต่เจ้าบ่าวเจ้าสาวต้องได้เข้ามาเตรียมตัว และเขาอยากให้เธอมาพักผ่อนห้องแอร์เย็นๆ ก็เลยพาขึ้นมาบนห้องก่อน

ส่วนครอบครัวของทั้งสอง ถึงแม้ว่าจะมีคนจัดเตรียมงานให้เป็นอย่างดี ความเป็นแม่ก็อยากจะทำให้ลูกเอง

บ่ายแก่ๆ ของวันแต่ง..

"ฉันหลับไปนานเลยเหรอคะ" หญิงสาวตื่นมาอีกทีก็เจอว่าเขานั่งพิงหัวเตียงมองอยู่

"ยังพอมีเวลา ถ้าคุณยังเพลียก็นอนต่อได้"

"ไม่ค่ะ..เดี๋ยวแต่งตัวไม่ทัน" พอคนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งก็เจอว่าช่างแต่งหน้านั่งรออยู่ที่โซฟาในห้องนั้นแล้ว

"พวกพี่มาตั้งแต่เมื่อไรคะ" หญิงสาวหันกลับมาถาม

"มาสักพักแล้ว"

"แล้วทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะ" จบคำพูดก็รีบลุกขึ้นจากเตียง แต่ด้วยขาที่อ่อนเปลี้ย เกือบจะรับน้ำหนักตัวเองไม่ได้ โรมันรีบโผลเข้าไปรับเธอไว้ก่อนที่จะล้ม

"คุณไหวไหม" เริ่มจะตำหนิตัวเองที่ใช้งานเธอหนักเกินไป

"ปวดร้าวขาไปหมดเลยค่ะ" นาฬิกากระซิบพูดความจริงกับเขาเบาๆ

ชายหนุ่มแอบยกยิ้มหวานให้ เขารู้ดีว่าเธอต้องมีอาการนี้แน่ คนที่ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน พอเจอหนักหน่วงเข้าร่างกายก็ต้องมีการต่อต้านบ้าง

"ขอเวลาอาบน้ำแป๊บหนึ่งนะคะ" นาฬิกาหันไปพูดกับช่างแต่งหน้าทำผม

แล้วชายหนุ่มก็พาเธอมาส่งในห้องน้ำ