รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 197

ถึงอย่างไร เธอกับเปปเปอร์ก็ไม่ได้จูบกันจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันแบบนี้เป็นครั้งแรก

ยังมีอีกครั้งหนึ่งในห้องครัวบ้านพักตากอากาศที่สนามม้าของประธานชัชวาล

ดังนั้น เธอไม่จำเป็นต้องถือสาขนาดนั้น ถือเสียว่าถูกหมากัดครั้งหนึ่งแล้วกัน

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว มายมิ้นท์ก็สูดลมหายใจลึก หันหน้าไปทางผู้ชายเฮงซวยที่อยู่ข้างกาย

ชายหนุ่มแปะไพ่โป๊กเกอร์รอเธอเรียบร้อยแล้ว

เธอกำมือ ในใจก็เฝ้าบอกตัวเองอยู่หลายรอบว่า ต่อไปอย่าได้พลาดอีก ถึงได้หันหน้าไป ใช้ริมฝีปากแนบลงบนไพ่

เปปเปอร์ที่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมาจากอีกด้านของไพ่ก็มีนัยน์ตาหม่นหมองลง

แต่ไม่รอให้เขาได้รู้สึกไปมากกว่าสองวินาที ความอบอุ่นนั้นก็จางหายไปพร้อมกับไพ่โป๊กเกอร์ใบนั้นแล้ว

เปปเปอร์หลุบตาลง ความรู้สึกหมดอาลัยตายอยากจากการสูญเสียก็แผ่ไปทั่วก้นบึ้งหัวใจ

ในไม่ช้า ก็ถึงกำหนดเวลาแล้ว

ผู้จัดการประกาศครอบครัวที่ได้สามอันดับแรก หมายเลข 1 3 และ 5

มายมิ้นท์พวกเธอก็คือหมายเลข 5

ไมโลปรบมือด้วยความดีใจ “แม่ครับ พวกเราเข้ารอบต่อไปแล้ว”

“ใช่แล้วจ้ะ” มายมิ้นท์พยักหน้า บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เธอนึกว่า พวกเขาพลาดไปครั้งหนึ่ง ทั้งยังเสียเวลาไปอีกครู่หนึ่ง จะต้องตกรอบแน่นอน

แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เข้ารอบ

เห็นท่าทางเหลอหลาอึ้งๆของเธอแล้ว เปปเปอร์ก็รู้สึกว่าน่ารักอยู่บ้าง สายตามีประกายขบขันพาดผ่านไปอย่างอดไม่ได้ “นอกจากหมายเลข 1 กับหมายเลข 3 ครอบครัวหมายเลข 2 กับ 4 ก็ผิดพลาดเช่นกัน พวกเขาพลาดมากกว่าพวกเรา ดังนั้นพวกเราจึงเป็นอันดับที่ 3”

“คุณรู้ได้อย่างไร” มายมิ้นท์มองไปทางเขาด้วยความสงสัย

เปปเปอร์หลุบตาลงสบสายตาเธอ “ระหว่างเล่นเกมส์ ผมสังเกตความก้าวหน้าของครอบครัวอื่นๆ ดังนั้นจึงรู้”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะชูนิ้วโป้งให้เขา “นับถือ”

ภายในช่วงเวลาแห่งการเล่นเกมส์สั้นๆ เขาถึงกับสามารถแบ่งสมาธิไปสนใจคู่ต่อสู้อื่นๆได้ แค่จุดนี้ เธอก็ตามไม่ทันแล้ว

มิน่าล่ะ เขาถึงได้สามารถพัฒนาบริษัทตระกูลนวบดินทร์ให้กลายเป็นบริษัทชั้นนำของเมืองเดอะซีได้

“ไม่มีอะไร นี่เป็นความเคยชินของผม” เปปเปอร์ได้ยินคำว่านับถือของมายมิ้นท์แล้ว มุมปากก็โค้งขึ้น

มายมิ้นท์เห็นเขายิ้ม ก็นึกว่าเขาได้ใจ จึงเบ้ปาก หันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง

เปปเปอร์เลิกคิ้ว

เธอเป็นอะไรไป

เขาทำอะไรผิดไปอีกแล้วหรือ

เปปเปอร์ขมวดคิ้วครุ่นคิด ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคิดไม่ออกว่าตัวเองไปล่วงเกินมายมิ้นท์ตรงไหน

ในตอนที่จะอ้าปากถามให้ชัดเจน เสียงของผู้จัดการก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ขอแสดงความยินดีกับครอบครัวสามอันดับแรกที่ได้เข้าสู่การแข่งขันรอบที่สองนะครับ การแข่งขันในรอบที่สองคือการวิดพื้น เชิญทั้งสามครอบครัวมาบริเวณพื้นที่โล่งด้านนี้เลยครับ”

“แม่ครับ พวกเรารีบไปกันเถอะ” ไมโลทิ้งไพ่โป๊กเกอร์ในมือ กระโดดลงจากโซฟา ดึงมายมิ้นท์วิ่งไปทางพื้นที่โล่ง

สำหรับเปปเปอร์นั้น

เขาไม่สนใจคุณอาชั่วร้ายคนนั้นหรอก

ถึงอย่างไรคุณอาชั่วร้ายก็เดินไปเองได้

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้เรียกเปปเปอร์ จิตใจล้วนอยู่บนร่างของไมโล ให้ไมโลวิ่งช้าลงหน่อย

เปปเปอร์มองคนตัวโตและคนตัวเล็กที่ห่างออกไป โดยไม่เรียกตัวเองแล้ว ก็มีสีหน้าทะมึน

เด็กผีนี่จะต้องจงใจแน่ๆ

ยังถือโทษโกรธเคืองที่เขาบีบหน้าเมื่อครู่นี้อยู่

เปปเปอร์แค่นเสียงเย็น มือซุกกระเป๋าลุกขึ้นยืน เตรียมตัวเดินไป

จู่ๆเขาก็เห็นอะไรบางอย่าง จึงหยุดเท้านิ่ง

เห็นเพียงแค่ว่าตำแหน่งที่ไมโลนั่งเมื่อครู่มีไพ่โป๊กเกอร์เล็กๆใบหนึ่งวางเอาไว้

นั่นก็คือไพ่ที่พวกเขาใช้ตอนเล่นเกมส์เมื่อครู่ใบนั้น

เปปเปอร์หรี่ตาลง เอามือออกจากกระเป๋ากางเกง ยื่นไปหยิบไพ่ใบนั้นขึ้นมา

บนไพ่ยังมีรอยประทับริมฝีปากแดงของมายมิ้นท์อยู่ ชัดเจนมาก

เปปเปอร์ก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ ถึงได้เก็บไพ่ใบนั้นเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูท

เพิ่งจะเก็บเสร็จ ก็ได้ยินเสียงไมโลตะโกนเรียกว่า “พ่อครับ รีบมาเร็วเข้า เกมส์เริ่มแล้ว”

เปปเปอร์หันกลับไป แค่นเสียงพอใจในใจ