รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 198

มายมิ้นท์ไม่สนใจเปปเปอร์ สายตายังคงจับจ้องไปทางคุณพ่อหมายเลข 3 อยากรู้ว่าคุณพ่อหมายเลข 3 จะยืนหยัดไปได้ถึงเมื่อไหร่

เปปเปอร์เห็นสภาพการณ์แบบนี้แล้ว ก็มีสีหน้าไม่น่ามองกว่าเดิม ทั่วทั้งร่างแผ่กลิ่นอายหนาวเย็นออกมา

รูปร่างหน้าตาและบุคลิกของคุณพ่อหมายเลข 3 มีส่วนไหนที่เทียบเขาได้ เธอต้องจับจ้องไปทางคุณพ่อหมายเลข 3 ขนาดนั้นด้วยหรือ

แม้เขาจะรู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกสนใจคุณพ่อหมายเลข 3 คนนั้น แต่เขาก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี

“ลงไป!” เมื่อได้ยินไมโลนับถึง 20 แล้ว เปปเปอร์ก็หยุดนิ่งไม่ขยับ พลางเอ่ยเสียงเย็นกับหญิงสาวที่อยู่บนแผ่นหลัง

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรอีก เธอแตะเท้าลงบนพื้นแล้วลุกยืนขึ้น

เปปเปอร์ก็ลุกขึ้นตามเธอเช่นกัน

เขาวิดพื้นติดต่อกัน 20 ครั้ง ใบหน้าหล่อเหลากลับไม่มีแม้แต่ท่าทีเหนื่อยล้าสักเล็กน้อย กระทั่งเหงื่อก็ไม่ออก

เห็นได้ว่าการวิดพื้น 20 ครั้ง ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเขาแม้แต่น้อย

คุณพ่อหมายเลข 1 กับหมายเลข 3 ล้วนอิจฉาเป็นอย่างมาก

ผู้อื่นวิดพื้นเสร็จก็ไปพักผ่อนแล้ว ส่วนพวกเขายังต้องวิดพื้นต่อไปด้วยความยากลำบาก

มายมิ้นท์เห็นท่าทางหน้านิ่วคิ้วขมวดของคุณพ่อหมายเลข 1 กับหมายเลข 3 แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

จู่ๆขวดน้ำในมือเธอก็ถูกคนดึงไป

มายมิ้นท์หันหน้าไป ก็เห็นเปปเปอร์เงยหน้าดื่มน้ำอยู่ จึงอ้าปากออก

คล้ายกับรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ เปปเปอร์จึงวางขวดน้ำลง “ทำไมหรือ”

มายมิ้นท์มองขวดน้ำ “นั่นคือน้ำของฉัน”

“คุณยังไม่ได้ดื่ม” เปปเปอร์หมุนปิดฝาขวดให้เรียบร้อย พลางเอ่ยเสียงเรียบ

มายมิ้นท์หัวเราะพรืด “แม้ว่าฉันจะไม่เคยดื่ม คุณก็ไม่ต้องแย่งฉันก็ได้ ทางฝั่งนั้นมีน้ำเยอะแยะ ไปหยิบเองไม่ได้หรือ”

“เหนื่อย ไม่อยากขยับ” เปปเปอร์เอ่ยเสร็จ ก็วางขวดน้ำลงอีกด้านหนึ่ง

“......”มายมิ้นท์มุมปากกระตุก ไร้คำพูดอย่างถึงที่สุด

เหนื่อย?

ขอโทษด้วยนะ เธอมองไม่เห็นท่าทางเหน็ดเหนื่อยบนใบหน้าเขาแม้แต่น้อย

แต่ว่าช่างเถอะ น้ำขวดเดียวเท่านั้นเอง

มายมิ้นท์แค่นเสียง หมุนตัวเดินไปหยิบน้ำขวดใหม่จากทางฝั่งนั้น

เปปเปอร์เห็นท่าทางถูกบีบให้พ่ายแพ้ของเธอแล้ว แววตาก็มีประกายขบขันพาดผ่าน อารมณ์ก็ดีขึ้นมาอีกครั้ง

เขาจงใจ

ดูสิว่าเธอยังจะจ้องผู้ชายคนอื่นอีกไหม

“คุณอาเปปเปอร์” ตอนนี้เองที่ เสียงนุ่มนวลของไมโลลอยมาจากด้านล่าง

เปปเปอร์ก้มหน้ามอง ก็เห็นว่าไมโลกำลังเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้า ‘ผมเห็นแล้ว’ มองมาทางเขาพอดี

“มีเรื่องอะไร” เปปเปอร์ถาม

ไมโลมือเท้าสะเอว “คุณจะแย่งอาสะใภ้กับคุณอาผมหรือ”

แย่งอาสะใภ้

เปปเปอร์เลิกคิ้ว “ไม่มีเรื่องแบบนั้น ทำไมหนูถึงพูดแบบนี้?”

“เพราะว่าสายตาที่คุณมองอาสะใภ้ เหมือนกับที่พ่อผมมองแม่เลย” เด็กน้อยตอบกลับ

เปปเปอร์เม้มปาก

นี่นับเป็นคำตอบแบบไหนกัน สายตาเหมือนกัน ก็หมายความว่าเขาจะแย่งมายมิ้นท์?

อีกอย่าง ทำไมเขาถึงไม่รู้เลยว่าสายตาที่เขามองมายมิ้นท์มีอะไรน่าประหลาด

“พอแล้ว เด็กน้อยอย่าพูดเหลวไหล เธอเป็นภรรยาเก่าของอา พวกเราหย่ากันแล้ว หนูคิดว่าอามีความจำเป็นต้องแย่งไหม” เปปเปอร์เอ่ย ขณะซุกมือในกระเป๋ากางเกง

เด็กน้อยแค่นเสียง “หย่าแล้วอย่างไร คุณน้าของผมหย่ากับน้าเขย น้าเขยยังคิดจะแย่งคุณน้ากลับไป ดังนั้นคุณอาเปปเปอร์ คุณจะต้องทำเหมือนกัน ไม่ได้ ผมต้องเตือนคุณอา ไม่ให้เป็นเพื่อนกับคุณ” ไมโลขมวดคิ้ว ท่าทางจริงจังราวกับผู้ใหญ่คนหนึ่ง

เปปเปอร์หรี่ตาลง ขณะที่กำลังจะเอ่ยพูดอะไร มายมิ้นท์ก็กลับมาเสียแล้ว สายตามองพิจารณาไปทางคนตัวโตและคนตัวเล็ก “พวกคุณกำลังคุยอะไรกัน”

“อาสะใภ้ ผมกับคุณอาเปปเปอร์กำลังคุยเรื่อง อุ๊บ...”

ไมโลยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเปปเปอร์อุ้มขึ้นมา ปิดปากของเขาเอาไว้