รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 217

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

เปปเปอร์เชิดคางขึ้นเล็กน้อย

เขานึกว่า เธอจงใจเล็งเป้าไปที่มายมิ้นท์

“ฉันอยากบอกอะไรนายหน่อย เปปเปอร์” เยี่ยมบุญทำหน้าจริงจัง มองเปปเปอร์อย่างไม่พอใจ “ถึงส้มเปรี้ยวยังไม่ได้หมั้นกับนายอย่างเป็นทางการ แต่คราวก่อนงานหมั้นที่โดนมายมิ้นท์ทำลายไป ก็ประกาศให้คนนอกรู้แล้วว่า ส้มเปรี้ยวคือคู่หมั้นนาย ในเมื่อเป็นคู่หมั้นแล้ว ก็ให้แหวนสักวงสิ นี่นายไม่มีอะไรให้เลย คนอื่นจะขำส้มเปรี้ยวเอา”

“พ่อ อย่าทำแบบนี้เลย เปปเปอร์มีความคิดของตัวเอง เราอย่าไปบังคับเขา” ส้มเปรี้ยวดึงแขนเสื้อเยี่ยมบุญ รีบพูดโน้มน้าว

ในขณะที่โน้มน้าว เธอก็ไม่ลืมมองไปทางเปปเปอร์อย่างรู้สึกผิด ด้วยท่าทางกลัวเขาจะโกรธ “ขอโทษนะเปปเปอร์ คำพูดของพ่อฉัน คุณไม่ต้องใส่ใจ”

“ไม่เป็นไร คุณลุงพูดถูก ฉันควรให้แหวนคุณสักวง” เปปเปอร์ตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา

ที่เขาไม่ให้แหวนส้มเปรี้ยวมาตลอด ก็เพราะไม่อยากให้ จึงจงใจบอกว่าแต่งงานก่อนค่อยให้

สำหรับทำไมไม่อยากให้ เขาเองก็พูดไม่ออก แต่เยี่ยมบุญพูดถูก ส้มเปรี้ยวได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นเขาแล้ว ถ้าเขาไม่ให้แหวนสักวง คนในแวดวงก็จะดูถูกส้มเปรี้ยวไม่มากก็น้อย

“เปปเปอร์ คุณพูดจริงเหรอ?” ส้มเปรี้ยวมองเปปเปอร์อย่างมีความสุข

เปปเปอร์เห็นเธอดีใจแบบนี้ แววตาก็อ่อนโยนลง “จริงสิ”

ส้มเปรี้ยวคือผู้หญิงที่เธอรัก คือคนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดว่า อยากให้เธอมีความสุขตลอดชีวิต

เขาจะไม่ให้แหวนกับเธอเพราะในใจมีอารมณ์ที่พูดไม่ออกได้อย่างไรกัน

“เปปเปอร์ คุณดีจัง” ส้มเปรี้ยวโผเข้าหาอ้อมกอดเปปเปอร์ด้วยความดีใจ

เยี่ยมบุญจ้องมองเธอแสร้งทำเป็นโกรธ “แค่แหวนวงเดียวก็ทิ้งพ่อคนนี้เลยนะ หัวใจผู้หญิงอยู่ที่สามีจริงๆ ด้วย”

“พ่อ!” ส้มเปรี้ยวหันศีรษะกลับไป แสร้งตะโกนอย่างงอนๆ แต่ที่สบสายตากับเยี่ยมบุญคือแววตาที่พวกเขาเท่านั้นที่เข้าใจ

ถูกต้อง พวกเขาสองพ่อลูกจงใจมาหาเปปเปอร์

ก่อนหน้านี้ พวกเขาไปสอบถามมารู้เรื่องแล้ว ว่าคนที่อยู่ห้องส่วนตัวหมายเลขหนึ่งคือเปปเปอร์ จึงวางแผนนี้ออกมา ให้เปปเปอร์ยอมให้แหวนเธอ ให้เธอได้ตำแหน่งคู่หมั้นอย่างแท้จริง

ไม่คิดว่าจะสำเร็จจริงๆ และสำเร็จอย่างราบรื่นมากด้วย

“เปปเปอร์ งั้นพรุ่งนี้เราไปเลือกแหวนกันไหม? ฉันอยากได้DR ถึงแม้แหวนยี่ห้อนั้นจะหรูหรา แต่ราคาทั่วไปไม่แพง บอกได้ว่าถูกด้วยซ้ำ แต่ฉันก็อยากได้มัน เพราะมันหมายความว่าผู้ชายซื้อแหวนได้แค่วงเดียว” ส้มเปรี้ยวเงยหน้ามองเปปเปอร์ “เปปเปอร์ ได้ไหม?”

เมื่อเปปเปอร์ได้ยินว่า ‘ผู้ชายซื้อแหวนได้แค่วงเดียว’ คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย อยากบอกว่าไม่ได้อย่างลืมตัว แต่เห็นแววตารอคอยของเธอ สุดท้ายก็ระงับความปฏิเสธในก้นบึ้งจิตใจลงไป แล้วพยักหน้า “ได้สิ”

“ขอบคุณนะเปปเปอร์” ส้มเปรี้ยวกอดเขาแน่นอย่างดีใจ

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์กระตุก แต่ไม่ดีใจเลย แค่รู้สึกหงุดหงิดมาก

ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ผลักส้มเปรี้ยวออกเบาๆ “เอาล่ะ ส้มเปรี้ยว คุณลุง เราไปที่งานเลี้ยงกันก่อนดีกว่า ท่านธนวัฒน์กับคุณหญิงนิภากำลังรอเราไปดูแลอยู่”

“นายพูดถูก งั้นเรารีบไปกันเถอะ” เยี่ยมบุญพยักหน้า

ตระกูลลิลิตประกายเข้มแข็งเกรียงไกรกว่าตระกูลภักดีพิศุทธิ์อยู่บ้าง

ถึงแม้จะไม่เทียบเท่าตระกูลนวบดินทร์ แต่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของพวกเขาก็ต้องสรรเสริญ ขัดใจไม่ได้

ในเวลานี้ ภายในห้องโถงใหญ่งานเลี้ยงที่สว่างไสว ทุกคนยกแก้วฉลองกัน

มายมิ้นท์ถือแก้วผลไม้มองซ้ายมองขวา กำลังหาอะไรบางอย่าง

ลาเต้ถือจานขนมมายื่นให้เธอ “ไปส่งไอ้ทามทอยแล้ว ไม่รู้ช่วงนี้มันเป็นบ้าอะไร ทั้งๆ ที่เป็นเพื่อนเปปเปอร์ แต่ไม่ไปหาเปปเปอร์ อยากจะอยู่รอบๆ เรา ไล่ยังไงก็ไม่ไป น่ารำคาญแทบตาย”

“เอาล่ะ เขาไม่ได้มีเจตนาร้าย อีกอย่างนิสัยเขาก็ไม่แย่ เป็นคนช่างพูด คบกับเขาก็ผ่อนคลายดี” มายมิ้นท์รับขนมมาขณะยิ้มแล้วพูดขึ้น