เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 89

เฉาอวิ๋นจือยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจ เขาให้ลูกน้องทำสัญญาเอาเปรียบลูกหนี้ที่มีบุตรสาวเอาไว้ เป็นหนี้แค่สามสิบสี่สิบตำลึงแต่คิดดอกเบี้ยแพงๆ ไม่ยึดที่นาแต่ยึดบุตรสาวเอามาขายต่อ จากต้นทุนสี่สิบตำลึงทำรายได้ถึงสองร้อยตำลึง แค่หลอกให้พวกนางลงชื่อในสัญญาค้าทาส เมื่อนางพ้นจากชายแดนแคว้นหมิงไปสู่ทะเลทรายฝั่งตะวันตกแล้วก็สุดแท้แต่วาสนาก็พวกนาง สตรีอีกส่วนหนึ่งที่เขาจับมาคงต้องให้พวกที่เฝ้าหอคณิกาจัดการเกลี้ยกล่อมหรือไม่ก็มอมยาทำให้พวกนางยอมรับแขกแต่โดยดี จากนั้นพวกนางก็จะยอมจำนนกลายเป็นนางคณิกา หากคิดหลบหนีพวกนางล้วนไม่พ้นความตาย มีเพียงคิดจะตายเองหรือจะถูกผู้คุมหอโคมเขียวจัดการให้

“เจ้าอยากได้สักกี่คน?”

“หากมีสัญญาค้าทาส ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ยามมีด่านข้าเอาสักสิบคนก็แล้วกัน คราวนี้จะเดินทางไปไกลสักหน่อย”

“ได้! พรุ่งนี้ตอนเที่ยงข้าจะเดินทางเข้าเมืองหลวง ตอนเช้าเจ้าก็เข้าไปเลือกเอาก็แล้วกัน” เฉาอวิ๋นจือกระหยิ่มยิ้มย่อง ป่านนี้ลูกน้องของตนคงจะจับคนมาเพิ่มได้แล้ว นางขายไปสิบนางเขาจะได้ถึงสองหมื่นตำลึง ส่วนคนที่เหลือค่อยซุกซ่อนใส่รถม้าทยอยเดินทางเข้าเมืองหลวง

จงเหยียนที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้ามานั่งฟังอยู่โต๊ะใกล้ๆ ได้ยินบทสนทนานั้นอย่างชัดเจน...เจ้าสารเลวสองคนนี้ไม่สมควรมีชีวิตอยู่จริงๆ มันจับตัวสตรีแคว้นหมิงไปขายราวกับสัตว์ ไม่รู้มีสตรีกี่มากน้อยที่ตกเป็นเหยื่อคนพวกนี้!

เมื่อเฉาอวิ๋นจือลุกไปสักพัก จงเหยียนมองซ้ายมองขวาเห็นว่าไม่มีผู้ใดมีพิรุธแล้วจึงลุกขึ้นแยกไปอีกทาง ด้านนอกร้านมีกังเฉินคอยรอซุ่มติดตามเฉาอวิ๋นจือต่อ ส่วนตัวเขาต้องรีบกลับไปกราบทูลให้องค์ชายทรงทราบ

‘จะปล่อยให้คนพวกนี้ทำสำเร็จไม่ได้ ช้าเพียงนิดเดียว...ชีวิตของสตรีที่น่าสงสารเหล่านั้นต้องถูกคนชั่วทำลายย่อยยับ’

ฝ่ายกังเฉินที่ตามไปดูที่กบดานของเฉาอวิ๋นจือในเมืองฉู่จิ้งแล้วก็รีบออกนอกเมืองก่อนประตูจะปิด เมื่อองครักษ์อยู่กันพร้อมหน้า องค์ชายหมิงเฉิงอวี่จึงสั่งการให้ทุกฝ่ายเตรียมตัว

“พรุ่งนี้จงทำตามแผนอย่างเคร่งครัด อย่าให้พวกมันหลุดรอดไปได้แม้แต่ คนเดียว ที่สำคัญต้องช่วยให้ตัวประกันทั้งหมดปลอดภัยด้วย”

“พะยะค่ะ”

เฉาอวิ๋นจือเดินอยู่หน้าเรือนที่ขังสตรีทั้งหมดเอาไว้ เขารอเงินสองหมื่นตำลึงจากพ่อค้าชายแดนอยู่ด้วยใจจดจ่อ ไม่นานนักบุรุษที่สวมชุดหนังโพกผ้ากลุ่มหนึ่งก็ควบม้าและนำรถม้าสองคันใหญ่มาถึงหน้าเรือน

“มือปราบเฉา ท่านคงใจร้อนมากสินะ!”

“ข้าก็ห่วงว่าท่านจะมารับพวกนางช้าน่ะสิ!...หากท่านรีบมาข้าก็จะได้รีบเดินทางกลับเมืองหลวง”

“ท่านคิดถึงเงินในกระเป๋าข้าก็บอกมาเถอะ”

“ฮ่าๆ ท่านรู้ใจข้าเช่นนี้ก็ดี มะ มา! รีบไปเลือกเอาเถิด...ข้าจะได้พาคนที่เหลือออกเดินทางซะที”

คนทั้งสองเดินเข้าไปในเรือนหลังใหญ่ ผ่านไปราวหนึ่งชั่วยาม พ่อค้าชายแดนผู้นั้นก็เดินออกมา ลูกน้องของเขาคนลากเอาสตรีที่ถูกมัดมือทั้งสิบคนเดินตามกันออกมาด้วย เฉาอวิ๋นจือหัวเราะเบิกบานในมือถือตั๋วแลกเงินห้าพันตำลึงสี่ฉบับโบก ไปมาด้วยความสำราญใจก่อนจะเก็บเข้าในอกเสื้อ

“ขอให้พวกท่านเดินทางปลอดภัย!”

“แน่นอน! ใต้เท้าเฉาเตรียมสัญญาค้าทาสครบถ้วนเช่นนี้ไม่น่าจะมีปัญหา ข้าพาพวกนางผ่านด่านได้อย่างสบายแน่”

มือปราบเจ้าเล่ห์ยืนหัวเราะหึๆ มองดูขบวนพ่อค้าชายแดนพาสาวงามทั้งสิบคนจากไป ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาใกล้รอรับคำสั่ง

“รถม้าเตรียมเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่?”

“ขอรับ!”

“เช่นนั้นก็เอาพวกนางขึ้นรถม้ามัดให้เรียบร้อย เตรียมตัวเดินทาง”