เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 95

ชิงหลานไตร่ตรองตามที่จั๋วเหรินหาวบอกก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริง เป็นนางที่มีความนัยตั้งแต่ชาติก่อนที่ตอนเป็นว่าที่พระชายาผู้ถูกชิงชังจึงได้มีความหวาดระแวงในตัวองค์ชายสิบห้าเกรงว่าเขาจะเป็นผู้ที่วางแผนสังหารนาง

“บางอย่างก็ยังไม่ได้รับการพิสูจน์ให้กระจ่าง จึงยากจะบอกได้ว่าองค์ชายผู้นี้ปรารถนาดีจริงอย่างที่ท่านว่าหรือไม่?”

“เจ้าพูดราวกับว่าเจ้ารู้จักองค์ชายมาก่อน?”

ชิงหลานรีบพูดจากลบเกลื่อน “ข้าจะรู้จักองค์ชายก่อนหน้านี้ได้อย่างไรเล่า? ข้าก็อยู่อำเภอเฉินมาทั้งชีวิตนี้” นางมิได้พูดจาโกหกแม้แต่คำเดียว

จั๋วเหรินหาวเติบโตมากับนางจึงมิได้ติดใจสงสัย แม้เขาจะรู้สึกว่าความรู้สึกที่ชิงหลานมีต่อองค์ชายนั้นเป็นความชิงชังที่ไม่อาจหาที่มาที่ไปได้ และนางก็ยังไม่ยอมรับ คนของจั๋วเหรินหาวส่วนหนึ่งกลับไปที่เหลาสุราก่อนเหลือไว้เพียงคนสนิทกับ รถม้า

“งานวาดภาพของเจ้าก็เหลืออีกไม่มากแล้วนี่? หากองค์ชายกลับเมืองหลวงไปแล้ว เจ้าไม่คิดจะตามไปทำงานที่สำนักจิตรกรหลวงหรอกหรือ?”

“ไม่เจ้าค่ะ แต่ข้าอาจจะไปทำงานกับอาจารย์จ้าวที่สำนักพู่กันทอง ศิษย์พี่จะตามองค์ชายเข้าเมืองหลวงใช่หรือไม่?”

“ถูกต้อง ข้าคิดจะไปสมัครเป็นมือปราบเมืองหลวง หากให้องค์ชายออกหน้า ท่านพ่อของข้าก็คงขัดไม่ได้”

“เจ้าเมืองเฉินเป็นห่วงความปลอดภัยของท่านจึงไม่อยากจะให้ท่านเป็น มือปราบ หากท่านขอไปเป็นขุนนางก็คงจะรีบอนุญาตแล้ว”

“ข้ามีบ้านอยู่ในเมืองหลวง หากว่าเจ้าจะไปจริงๆ ก็ไปพักกับข้าก็ได้ แม้จะมิใช่เรือนใหญ่นักแต่ก็พักได้ไม่เดือดร้อน”

“หากข้าไปเมืองหลวงจริงๆ ข้าจะไปขออาศัยท่านอยู่ก่อนก็แล้วกัน”

“พวกมือปราบมาตรวจตราหน้าบ้านเจ้าแล้ว ข้าคงได้เวลาต้องกลับเสียที” จั๋วเหรินหาวมองเห็นมือปราบอำเภอเฉินสองสามคนขี่ม้ามาถึงหน้าประตูจวนชิงก็ลุกขึ้นยืนพร้อมบอกลาเจ้าของบ้าน “พวกเจ้ารีบมาปิดประตูเร็วเข้า!”

จินวั่งซู่รู้จากองค์ชายว่าอีกไม่ถึงสิบการบูรณะและวาดภาพฝาผนังวัดก็จะเสร็จเรียบร้อย เขายอมตื่นเช้ามาสังเกตการณ์องค์ชายที่ทรงมาวัดแต่เช้าตรู่เพื่อดูแลการทำงานของจิตรกรที่เหลือ ยามนี้ก็เหลือเพียงชั้นหนึ่งถึงชั้นสามเท่านั้นที่งานยังไม่เรียบร้อย

“กังเฉิน ข้าว่าองค์ชายทรงเน้นตรวจงานที่ชั้นหนึ่งมากเป็นพิเศษ เจ้าว่าหรือไม่?” คุณชายจินหยิบเอาพัดงูดำออกมาโบกสามสี่ครั้งมองดูองค์ชายที่ยืนเอาพระหัตถ์ไพล่หลังอยู่ระเบียงชั้นสองอาคารตรงข้ามวิหารเก้าเทพสายพระเนตรจับจ้องไปยังชั้นหนึ่งที่จิตรกรร่างเล็กกำลังขะมักเขม้นทำงานอยู่

“ข้าน้อยไม่ควรออกความเห็นเรื่องเจ้านายมากขอรับ” กังเฉินทำทีก้มหน้าเล็กน้อยแม้จะอยากเล่าหลายอย่างให้จินวั่งซู่ฟัง

“อ๋า? เช่นนั้นหากข้าพูดประโยคใดถูก เจ้าก็แค่พยักหน้าก็พอ...ดีหรือไม่?”

“ขอรับ!”

“องค์ชายเสด็จจวนสกุลชิงหลายครั้งแล้ว?”

“ขอรับ!”

“องค์ชายทรงให้ค่าแรงนางมากกว่าผู้อื่น?”

“ไม่ขอรับ! เพียงแต่มีของฝากจากเมืองหลวงมาให้สกุลชิง”

“องค์ชายของเจ้าสนใจนางยิ่งกว่าสตรีใดที่เจ้าเคยมา?”

“ขอรับ!”

“อืม....เช่นนั้นข้าก็หมดคำถามแล้ว! ชัดเจนเกินกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว”

หมิงเฉิงอวี่ทรงให้องครักษ์ไปเชิญในอำเภอเฉินมาเข้าเฝ้าเพื่อขอนำเอาตัวจั๋วเหรินหาวติดตามเข้าเมืองหลวง นายอำเภอเฉินไม่อาจปฏิเสธความประสงค์ของ องค์ชายจึงจำยอมอนุญาต

จั๋วเหรินหาวดีใจยิ่งนักเมื่อลงมาจากชั้นสองของอาคารที่องค์ชายทรงประทับก็ไปหาชิงหลานที่วิหารเก้าเทพ