แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 33

จ้าวซื่อจะไม่เต็มใจเพียงใด แต่สุดท้ายตัวเองก็กลัวพี่ชายคนโตของสามีผู้นี้ ทำได้เพียงทำตาม

เพียงแต่ เมล็ดแตงโมไขมันทอดโดนกินไปแล้ว แม้แต่เนื้อและเกี๊ยวก็ต้มแล้ว บวกกับความไม่เต็มใจของจ้าวซื่อ ดังนั้นสุดท้ายจ้าวซื่อหยิบออกมาเพียงแป้งที่มีไม่ถึงสามชั่ง และมันหมูที่ถูกควักออกไปช้อนใหญ่ๆกระปุกหนึ่ง ยังมีผักที่มีน้อยลงไปมากกว่าครึ่งหนึ่งอีก

“เอ้า เอาไป”

จ้าวซื่อเอาตะกร้าสะพายหลังที่ใส่ของไว้วางไว้ด้านหน้าของลั่วเสี่ยวปิง ท่าทางโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

มองดูสิ่งของเหล่านี้ ลั่วเสี่ยวปิงโมโหจนหัวเราะแล้ว

หยิบของของนางไปมากมายขนาดนั้น ก็คิดอยากเอาของอันน้อยนิดแค่นี้มาไล่ให้นางจากไป?

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้หยิบตะกร้าสะพายหลัง และไม่ได้มองจ้าวซื่อ เพียงมองไปทางลุงใหญ่ลั่วต้าฟู่ของตัวเอง “นี่ก็คือความหมายของท่านลุงใหญ่?”

จ้าวซื่อเอาของกลับมาจากลั่วเสี่ยวปิงทางนั้นไม่น้อย ลั่วต้าฟู่กระจ่างแจ้งเป็นธรรมดา

จ้าวซื่อหยิบของเหล่านี้ออกมา เขาก็ไม่มีคิดจะโต้แย้ง

แต่กลับคิดไม่ถึง ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีต้องการจะสร้างความลำบากอีก

นึกถึงอนาคตลูกชายคนรองของตัวเอง ลั่วต้าฟู่กลัวว่าจะต่อความยาวสาวความยืด จึงทำหน้าบึ้งตึงไปทางจ้าวซื่อ “ของอื่นๆ คืนกลับมาให้หมด ตระกูลลั่วของพวกเรายังไม่ได้อับจนถึงขั้นขาดแคลนของกินเล็กน้อยนี่”

จ้าวซื่อ ถูกพี่ชายคนโตของสามีตำหนิ สีหน้าไม่ดีนัก อย่างไรเสียนั่นก็เป็นพี่ชายคนโตของสามี เป็นแบบนี้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ทำให้นางรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก

คิดไม่ถึง ลั่วต้ากุ้ยเห็นภรรยาของตัวเองชักสีหน้าใส่พี่ใหญ่ ตะคอกอย่างโกรธเคืองทันที “ยังไม่รีบไปทำตามที่พี่ใหญ่บอกอีกหรือไง? ตระกูลลั่วของพวกเราไม่ได้ขาดแคลนของกินเล็กน้อยนี่สักหน่อย”

จ้าวซื่อถูกสามีของตัวเองว่ากล่าวเช่นนี้ รู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ตระกูลลั่วไม่ได้ขาดแคลนของกิน แต่หนึ่งปีมานี้ก็ไม่ได้กินอะไรดีๆ แม้ว่าจะมีของดี หากไม่ใช่เพราะไหวพริบของนาง เกรงว่าก็คงตกไม่ถึงปากของนาง

ยิ่งไปกว่านั้นนางเอาสิ่งของเหล่านี้กลับมาก็ไม่ใช่ว่าแบ่งให้ทุกคนกินเหรอไง ตัวเองก็ไม่ได้มากเท่าไหร่ ทำไมทำซะเหมือนกับว่านางเป็นผีหิวโหยเช่นนั้น?

เพียงแต่น้อยใจก็เรื่องของน้อยใจ สุดท้ายจ้าวซื่อก็ยังไม่กล้าโต้แย้งพี่ชายคนโตของสามีและสามีของตัวเอง แต่กลับยังมีความลำบากใจเล็กน้อยเท่านั้น

ลั่วต้าฟู่เห็นดังนั้น คิดว่าจ้าวซื่อตัดใจกับของกินเหล่านั้นไม่ได้ กำลังต้องการจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินจ้าวซื่อบิดพลิ้วโดยตรง “แต่ของนี่ก็ถูกกินไปตั้งเยอะแล้ว ข้าเอาออกมาไม่ได้จริงๆ”

ของถูกกินไปแล้วลั่วต้าฟู่รู้ เดิมทีหวังจะให้จ้าวซื่อชดใช้ของเหล่านั้นให้ครบด้วยตัวเอง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจ้าวซื่อจะพูดจาบิดพลิ้วบอกว่าเอาออกมาไม่ได้ไปตรงๆ

“นี่เสี่ยวปิง สิ่งของเหล่านั้นของเจ้าถูกน้องชายน้องสาวและพวกหลานๆที่ตะกละของเจ้ากินไปแล้ว พวกเราเอาออกมาไม่ได้จริงๆ ไม่เช่นนั้นเนื้อและเกี๊ยวในหม้อเจ้าก็เอากลับไปเถอะ?”

ลั่วต้าฟู่พูดจาด้วยความนุ่มนวลชิดเชื้อ แต่ในตากลับแฝงไปด้วยการข่มขู่ หวังว่าลั่วเสี่ยวปิงจะสามารถเห็นได้และหยุดไป อย่าได้คว้าจับของเล็กน้อยเหล่านี้ไม่ปล่อยทำให้เรื่องจบไม่ได้จริงๆ”

ได้ยินดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงสีหน้าเย้ยหยัน นางไม่เชื่อหรอกว่าของเหล่านั้นพวกลุงของนางไม่ได้กิน

สำหรับหมูที่ดำปี๋หม้อหนึ่งนั้นดูแล้วก็เป็นสิ่งของที่น่ารังเกียจ นางเอาใส่ปากไม่ลง ดังนั้นจึงกล่าว “เช่นนั้นในเมื่อของในหม้อก็ต้มไปแล้ว ลุงใหญ่พวกท่านก็เก็บไว้กินเถอะ สำหรับของที่เหลือเหล่านั้น.......”

สายตาของลั่วเสี่ยวปิงตกไปอยู่บนเล้าไก่ตรงมุมของลานบ้าน “ก็ใช้แม่ไก่เล้าหนึ่งของบ้านท่านมาชดเชยก็ได้”