รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 420

บทที่ 420 เธอท้องอยู่ยังจะไปหงุดหงิดใส่เขาอีกทำไม

“เป็นไปได้ว่าเขายังไม่รู้ว่าเธอเข้าไปที่เหอซ่งแล้ว” ส้งจิ้งเหอพูดขึ้น ทันใดนั้นเธอก็ลองไปทางด้านหลังของถังซิน “พึ่งพูดว่าจะถามเฉินหย่วน ไม่คิดว่าเขากำลังทานอาหารอยู่ที่นี่เหมือนกัน บังเอิญมาก!”

ห้ะ?

ถังซินตะลึง ส้งจิ้งเหอโบกมือแล้วเรียกทางด้านหลังของถังซิน “เฉินหย่วน”

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา

รอจนร่างนั้นเดินเข้ามา เธอก็นิ่งอยู่อย่างนั้น ทำเอาถังซินไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา

“นั่งสิ” ส้งจิ้งเหอชี้ไปที่ว่างข้างๆ ให้ชายหนุ่มนั่งลง “เธอก็กินข้าวที่นี่หรอ?”

มู่เฉินหย่วนนั่งลงทางด้านขวาของถังซิน ตอบอืมเบาๆ “พาลูกค้ามาทานข้าวที่นี่ คุยธุรกิจเสร็จพอดี เดี๋ยวผมให้ผู้ช่วยจางเช็คบิลของพวกคุณให้”

“งั้นก็ขอบคุณมากนะ” ส้งจิ้งเหอยิ้ม “บังเอิญจริงๆ ฉันกับเสี่ยวซินก็คุยธุรกิจที่นี่พอดี”

มู่เฉินหย่วนเหลือบมองผู้หญิงข้างๆเขา “คุยธุรกิจอะไรกัน?”

“อ้าว คุณไม่รู้หรอ? เธอทำงานที่เหอซ่งน่ะ” ส้งจิ้งเหอตอบ “ก่อนหน้านี้เสี่ยวซินโทรศัพท์ไปที่มู่ซื่อ แต่ทางคุณไม่ตกลง ก็เลยมาทำสัญญากับทางบริษัทส้งซื่อแทน”

“เธอเข้าบริษัทเหอซ่งหรอ?” มู่เฉินหย่วนหันไปถามถังซิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถ้าเธออยากฝึกฝน บริษัทในTOPก็มีให้เลือก เหอซ่งเล็กเกินไป ไม่ก้าวหน้าหรอก”

เขาเองก็ไม่ได้ติดตามเรื่องราวต่างๆในกลุ่ม ก็เลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถังซินอยู่เหอซ่ง

ถังซินตอบนิ่งๆว่า “ฉันเป็นพวกรักอิสระ อยากจะไปไหนฉันก็จะไป หรือว่าต้องรายงานคุณมู่ด้วยคะ? บริษัทเล็กแล้วมันยังไง ก็ฉันชอบบริษัทเล็กๆเนี่ยแหละ! คุณมู่ไม่ร่วมงานกับบริษัทเล็กๆอย่างพวกเรา แต่ก็อย่าดูถูกคนอื่นสิ บริษัทเล็กๆอันไหนนะที่ค่อยๆทำจนเติบโตขึ้นน่ะ?”

“ผมไม่ได้ดูถูก ผมแค่พูดไปตามความจริง บอกว่าบริษัทเหอซ่งนั้นเล็ก ยากที่จะเติบโต” มู่เฉินหย่วนตอบอย่างจนปัญญา “ถ้าผมรู้ว่าครั้งที่แล้วคุณเป็นคนโทรมา ผมต้องให้ยืมคนของบริษัทอย่างแน่นอน”

คำพูดของคำไปจุดประกายไฟในใจของถังซินขึ้นมาทันที

เธอลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที “ไม่ต้องหรอก บริษัทเล็กๆอย่างเราไม่เข้าตาคุณมู่หรอกค่ะ อีกอย่างฉันพึ่งจะทำสัญญากับส้งซื่อไปแล้วด้วย รบกวนคุณมู่หลบหน่อย ฉันจะไปทางนั้น”

มู่เฉินหย่วนไม่ขยับ

ส้งจิ้งเหอเห็นพวกเขาทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาก็ไม่ใช่เรื่อง เลยรีบพูดขึ้นมา “เฉินหย่วน ฉันกับเสี่ยวซินมีธุระต่ออีกนิดหน่อย คุณก็หลบไปก่อนเธอ เดี๋ยวไว้วันหลังเราค่อยคุยกันอีก”

หลังจากส้งจิ้งเหอเรียกเขาต่อกันกันสามรอบ มู่เฉินหย่วนจึงลุกขึ้นกำลังจะหลบ ถังซินก็รีบแทรกตัวผ่านเขาแล้วเดินฟึดฟัดออกไป ทำเหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าเขาแล้ว

เขามองหญิงสาวสองคนเดินจากไป มู่เฉินหย่วนก็รู้สึกปวดใจและอารมณ์เสียมาก

หลังจากขึ้นมานั่งบนรถแล้ว ส้งจิ้งเหอพูดขึ้นมาว่า “เฉินหย่วนน่าจะยุ่ง ไม่ทันได้สังเกตเหตุการณ์ต่างๆที่อัพเดตในกลุ่ม คงไม่รู้ว่าเธอเข้าเหอซ่งแล้ว การวางแผนของมู่ซื่อดีกว่าส้งซื่อเยอะเลย เธอไปยืมคนจากเขาเถอะ”

“ไม่ไป พวกเราเซ็นสัญญากันแล้วนะ”

ส้งจิ้งเหอตอบ “เธอโมโหไปก็ไม่ได้อะไรนี่นา อีกอย่างเธอก็ท้องอยู่ จะไปหงุดหงิดใส่เขาทำไม__”

ถังซินหันกลับมามองเธอ “เธอยังอยากได้ลูกสะใภ้อยู่ไหม?”

“ถือว่าฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน” ส้งจิ้งเหอยกธงขาว “ตอนนี้พวกเราจะไปบ้านตระกูลลู่หรือว่า?”

“ไปซื้อเบอร์เกอร์สักสองอันก่อน ฉันหิวอีกแล้ว”

“…..”

ถังซินโทรศัพท์หาผู้ช่วยไอรา บอกเธอว่าตอนบ่ายเธอไม่เข้าไปที่บริษัทแล้ว มีเรื่องต้องจัดการ

หลังจากกินอิ่ม เธอถึงจะขับรถตามส้งจิ้งเหอไปบ้านตระกูลลู่

ประจวบเหมาะกับที่คุณแม่ลู่กลับมาจากการทำเสริมสวยพอดี จึงขับตามๆกันมากับรถของถังซิน