รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 426

บทที่426 งั้นผมไปแล้ว คุณถังจะกลับยังไง

มู่เฉินหย่วนมองผู้หญิงตรงหน้าที่ร้องไห้เสียใจจนตาแดงเหมือนโดนใครรังแก

ทั้งสองยืนนิ่งอยู่สิบกว่าวินาที

สุดท้ายมู่เฉินหย่วนก็หยิบร่มลงบันไดมาแล้วเอาเงินให้ผู้ช่วยจางพร้อมกับพูดว่า“ขับรถไปดูข้างนอกที่ไหนมีขายซาลาเปาไส้เต้าหู้ซื้อกลับมาเข่งนึง”

“อ๋า？”ผู้ช่วยจางยืนบื้ออยู่ตรงนั้นมองเจ้านายตัวเองด้วยความตกใจ“ซื้อ ซื้อซาลาเปา？”

ใบหน้าเขาหม่นลง“คำพูดของผมเข้าใจยากเหรอ？”

ผู้ช่วยจางเหลือบมองถังซินที่หน้าประตูเห็นหล่อนสะอึกสะอื้น ทันใดนั้นก็เข้าใจทันที“ประธานมู่ คุณเปิดประตูแล้วเอาแมวให้คุณถังซิน ระหว่างทางที่ผมพาคุณถังกลับไป เดี๋ยวดูร้านไหนขายซาลาเปา แบบนี้สะดวกกว่า วันฝนตกแบบนี้แล้วก็ดึกมากแล้ว ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าจะมีร้านไหนขายซาลาเปาไส้เต้าหู้”

“คุณไปหาไม่ได้เหรอ？”

“แบบนี้ลำบากครับ รอผมซื้อแล้วเอากลับมาซาลาเปาก็เย็นหมด”

“......”

“ประธานมู่รีบไปเปิดเถอะครับ ผมจะรอที่นี่”

มู่เฉินหย่วนมองผู้ช่วยจางด้วยสายตาหม่นลงแล้วเอาเงินยัดใส่มือเขา“ไปซื้อซาลาเปาไส้เต้าหู้ ถ้าหาซื้อไม่ได้คุณก็เตรียมเก็บของแล้วไปอยู่นิวยอร์กหนึ่งปี”

บรรยากาศแบบนี้ทำให้คนหวาดกลัวจริงๆ

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ！”ผู้ช่วยจางรีบหยิบเงินแล้วขับรถไปซื้อซาลาเปา

เห้อ ผู้ช่วยคนนี้แย่จริง！

พอส่งผู้ช่วยจางขับรถออกไปมู่เฉินหย่วนก็กลับมา

เห็นหล่อนยังสะอื้นอยู่เหมือนว่าตัวเองรังแกอะไรหล่อนไป ก็ปวดหัวขึ้นมา

เขาพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ว่า“ให้ผู้ช่วยจางขับรถไปซื้อแล้ว อย่าร้องไห้สิ ก็แค่ซาลาเปาไส้เต้าหู้เข่งนึง”

รู้จักผู้หญิงคนนี้มานาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหล่อนร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้

ไม่ได้กินส้มก็ร้อง ไม่ได้กินซาลาเปาไส้เต้าหู้ก็ร้อง เสียน้ำตาง่ายขนาดนี้เชียว？

ได้ยินดังนั้นถังซินก็ลืมตาคู่แดงๆนั่นมองเขาในใจยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น“คุณหมายความว่าไง หาว่าฉันสร้างปัญหาเหรอ？ฉันก็ไม่อยากเลือกกินอย่างนี้ คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้！”

“ผมไม่ได้พูดแบบนั้น——”

“คุณพูด！ท่าทางของคุณ คำพูดมันบอกว่ากำลังว่าฉันว่าชอบก่อเรื่อง！”ถังซินร้องไห้หนักยิ่งขึ้น“แค่ส้มกี่อัน ทำไมคุณไม่ขายให้ฉัน？”

“ผมไม่รู้ว่าคือคุณที่ให้คนโทรไปที่สวน”มู่เฉินหย่วนอธิบายให้หล่อนฟังอย่างใจเย็นแล้วเอามือคลำหาบัตรแล้วสแกนไปที่ประตู“เข้าไปก่อน ข้างนอกหนาว”

ถังซินถาม“งั้นทำไมคุณเอาผู้ช่วยฉันออกไปล่ะ？”

“......”

มู่เฉินหย่วนโตมาขนาดนี้ ทุกครั้งที่ลำบากใจล้วนแต่เป็นเพราะโดนผู้หญิงคนนี้บีบบังคับ หมดหนทางจริงๆ

เขาผลักประตู สายตานิ่งๆยังจ้องไปที่ตัวถังซิน“ถ้าคุณยังไม่เข้ามาอีก ผมจะไม่สนคุณแล้ว แล้วผมจะโทรให้คนไม่ต้องเอาส้มมาให้และจะบอกผู้ช่วยจางไม่ต้องซื้อซาลาเปาไส้เต้าหู้มา ให้กลับไปเลย”

ถังซินได้ยินก็ตกใจจึงหมุนตัวเข้าไป

สายตาของมู่เฉินหย่วนแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ก็คงใช้วิธีนี้ไปนานแล้ว

ตอนที่เปลี่ยนรองเท้าตรงทางเข้า สายตาถังซินก็เหมือนเรดาร์มองไปรอบๆ ในหัวก็มีภาพรองเท้าส้นสูงของผู้หญิงกับรองเท้า เป็นต้น แล้วในใจก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา

เขาเคยพาผู้หญิงคนอื่นมาไหม？