ลูกเขยมังกร นิยาย บท 568

บทที่ 568 จายเถิงเหย่สุงตาย

หลังจากนั้น...

สายตาของเขามองไปตามทิศทางที่เฉินเฟิงเล็งปืน แล้วก็มองเห็นอิงมู่จวั่นเอินล้มลงพื้น

ค่ำคืนมืดมิด ศีรษะของอิงมู่จวั่นเอินถูกกระสุนยิงทะลุ เลือดไหลนองเต็มพื้น

ภาพที่เห็นนี้ ซงเสี้ยจื้อจิ่วตกใจจนแทบขาดใจ

ในขณะเดียวกัน เฉินเฟิงวางปืนกลในมือลง มองดูซงเสี้ยจื้อจิ่วด้วยสีหน้านิ่งเฉย

จบแล้ว

มองดูเฉินเฟิงเดินมา ในใจซงเสี้ยจื้อจิ่วผุดสองคำนี้ขึ้นมา ทั้งร่างกายเหมือนดั่งต้องมนต์ ยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ ขยับไม่ได้

เพราะ เขาใช้กระเจี๊ยวหว่างขาคิดยังรู้เลยว่า ตามที่เชียนเย่จี๋เจิ้ง จายเถิงเหย่สุงกับนักฆ่าทั้งห้าขององค์กรขวัญนินจาถูกเฉินเฟิงฆ่าตาย แผนการที่พวกเขาวางไว้เพื่อจัดการกับเฉินเฟิงไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว

ค่ำคืนที่มืดมิด ร่างกายของซงเสี้ยจื้อจิ่วสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุม ท้องกับขาทั้งสองข้างรู้สึกเหมือนเป็นตะคริว หมุนไม่หยุด รู้สึกราวกับว่าจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

แม้ว่าอุณหภูมิในตอนกลางคืนจะไม่ต่ำ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในห้องเย็น หนาวสั่นไปทั้งตัว เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก สีหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ สายตาที่มองดูเฉินเฟิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไปยังชิงช้าสวรรค์ด้วยกันเถอะ”

เฉินเฟิงหยุดอยู่ห่างจากตรงหน้าซงเสี้ยจื้อจิ่วสามเมตร เขาไม่ได้ลงมือจัดการซงเสี้ยจื้อจิ่ว เพียงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

“ได้....ได้”

เสียงคำพูดของเฉินเฟิงดังขึ้นในหู ซงเสี้ยจื้อจิ่วตกตะลึง ผงกหัวเร็วเหมือนไก่จิกข้าว ความรู้สึกนั้นเหมือนกลัวเฉินเฟิงจะจัดการกับเขา

เมื่อพูดเสร็จ ซงเสี้ยจื้อจิ่วสูดหายใจเข้าลึกๆของครั้ง สงบสติอารมณ์ แล้วก็ก้าวเดินไปหาเฉินเฟิง ด้วยฝีเท้าที่สั่นเทา

เฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาพาซงเสี้ยจื้อจิ่วไปยังชิงช้าสวรรค์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เดินผ่านศพของเชียนเย่จี๋เจิ้งไปก่อน

“ฉ่า”

ถึงแม้ซงเสี้ยจื้อจิ่วจะรู้แล้วว่าเชียนเย่จี๋เจิ้งถูกเฉินเฟิงฆ่าตายแล้ว แต่เมื่อเขามองเห็นศพเชียนเย่จี๋เจิ้งที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับ ก็ยังคงตกใจอยู่ไม่น้อย จนแทบจะลืมหายใจ

ยังไงเชียนเย่จี๋เจิ้งก็เป็นถึงปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้นินจาชั้นสูงคนหนึ่ง ปรมาจารย์แบบนี้ ทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่นมีเพียงไม่กี่คน แต่เมื่อเขาตกอยู่ในมือเฉินเฟิง กลับสู้ได้ไม่ถึงครึ่งนาที ก็ถูกเฉินเฟิงยิงหัวระเบิดแล้ว

ในไม่ช้า ขณะที่ซงเสี้ยจื้อจิ่วกำลังตกอยู่ในความสยองขวัญและสับสน เฉินเฟิงเคลื่อนไหวตัวเหมือนดั่งวิญญาณ ปรากฏอยู่ด้านข้างศพเชียนเย่จี๋เจิ้ง แล้วหิ้วศพของเชียนเย่จี๋เจิ้งขึ้นมา

“คุณจะทำอะไร?”

ในใจซงเสี้ยจื้อจิ่วประหลาดใจ แต่ก็ไม่กล้าถามมาก ทำได้เพียงเดินตามอยู่ด้านหลังเฉินเฟิงไปอย่างเงียบๆ

ไม่นาน เขาก็มองเห็นจายเถิงเหย่สุง

จายเถิงเหย่สุงหั้วจิ้งชั้นต้นก็นอนกองอยู่บนพื้นเหมือนกัน ร่างกายเปื้อนไปด้วยเลือด แม้แต่บนพื้นก็นองไปด้วยเลือด

เขายังไม่ตาย เพราะยิงเข้าที่ขา ปอดและกระดูกสันหลัง สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว นอนอยู่บนพื้นเหมือนดั่งสุนัข เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย

นาทีต่อมา ไม่รอให้ซงเสี้ยจื้อจิ่วได้สติกลับมาจากความตกตะลึง เฉินเฟิงที่หิ้วศพของเชียนเย่จี๋เจิ้งไว้ เดินไปตรงหน้าจายเถิงเหย่สุง

“สม...สมควรตาย พวกเราประทาทคุณเกินไป”

จายเถิงเหย่สุงพยายามเงยหัวขึ้น มองดูเฉินเฟิง คำพูดเต็มไปด้วยความเสียใจภายหลังกับการกระทำของตนเอง

ถึงแม้ฝีมือการต่อสู้ของเฉินเฟิงจะเป็นเพียงหั้วจิ้งชั้นต้น อย่างมากก็สามารถฆ่าจอมยุทธ์ชั้นกลางของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ แต่ความสามารถในการใช้อาวุธปืนของเฉินเฟิงโดดเด่นมาก ทั้งสองอย่างมารวมกัน แม้แต่เขากับเชียนเย่จี๋เจิ้งหั้วจิ้งชั้นต้นสองคนก็รับมือไม่ไหว

ปัง ปัง ปัง ปัง