ลูกเขยมังกร นิยาย บท 688

บทที่ 688 เวทีโลก

"อื้ม เฉินเฟิงคนนี้ไม่เลวจริงๆ ความสามารถแข็งแกร่งมาก！”

วิลเลียมหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาได้ยินชื่อของเฉินเฟิงมานานมากแล้ว ตัวคนเดียว บุกไปที่ประเทศญี่ปุ่น ช่วยตัวประกัน ในตอนหลังได้ฆ่าผู้แข็งแกร่งที่อยู่บนอันดับเทพ ไม่ธรรมดาจริงๆ

ตั้งแต่ตอนนั้นวิลเลียมก็สั่งให้ยีฟูคาคอยสืบเรื่องของเฉินเฟิง เขามองเฉินเฟิงเป็นคู่แข่งของเขาแล้ว

"ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาองค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลกส่งข่าวมา จู่ๆการแข่งขันในครั้งนี้ก็เพิ่มจำนวนคนเป็นสองเท่า！”

"ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ก็แค่พวกตัวตลกเท่านั้น ต่อให้เป็นคนที่ก่อนหน้านี้ถูกคัดเลือก ก็ไม่เป็นไร การแข่งขันในครั้งนี้ คนพวกนั้นถูกกำหนดให้เป็นตัวประกอบ เพื่อช่วยประดับผู้แข็งแกร่งเท่านั้น！”

คำพูดของวิลเลียมเคล้าไปด้วยความทระนงของเขา จากนั้นพูดต่อ:“ยีฟูคาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอสืบเรื่องของเฉินเฟิงให้ละเอียด กองกำลังที่เป็นศัตรูของเขาก็สืบให้ละเอียด ว่ามีศัตรูกองกำลังไหนบ้าง และกองกำลังศัตรูเหล่านี้มีใครบ้างที่เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ รวมถึงประเมินความสามารถของพวกเขามาคร่าวๆ！”

"ค่ะ หัวหน้าใหญ่！”

ยีฟูคารีบตอบตกลง เพียงแต่เธอสงสัยเล็กน้อย ลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วถามขึ้น:“หัวหน้าใหญ่คะ จากความสามารถของหัวหน้าใหญ่ ต้องเป็นผู้ชนะในการแข่งขันครั้งนี้แน่นอน ทำไมต้องเปลืองแรงไปสืบเรื่องพวกนี้ด้วย?"

"ไม่มีอะไร ฉันแค่กลัวว่าเฉินเฟิงจะตายเร็วเกินไปก็เท่านั้น！”

จากคำพูดของวิลเลียมสามารถฟังออก ในสายตาของเขาเฉินเฟิงก็เหมือนคนที่ถูกลงโทษสังหาร เพียงแต่ใครจะเป็นคนฆ่าก็เท่านั้น ถ้าสุดท้ายเขาไม่ได้สู้กับเฉินเฟิงสักครั้ง เขาคงเสียใจ

"เข้าใจแล้วค่ะ！”

ยีฟูคาเข้าใจทุกอย่างทันที ด้วยแดนของวิลเลียมการฆ่าคนที่มีชื่อเสียงระดับเดียวกับเขา ถึงจะมีคุณค่า

อเมริกาใต้ ในป่าดึกดำบรรพ์

มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนคนยุคดึกดำบรรพ์ เดินอยู่ในป่าทึบ

เขาผูกกระโปรงหนัง ซึ่งทำมาจากเสือดาวตัวเต็มวัย ที่ถูกเขาฆ่าแล้วถลกหนังมาใส่

ในมือของเขาถือขวานหินเอาไว้ ทุกย่างก้าวที่เขาเดิน ทำให้กิ่งไม้และต้นไม้ด้านหน้าหัก กลายเป็นทางเท้าที่สามารถเดินได้

ป่าดึกดำบรรพ์ท่ามกลางสายไฟ มีสัตว์ป่ามากมาย แต่ไม่ว่าสัตว์ป่าตัวไหนที่ได้เจอเขาล้วนมีสีหน้าหวาดกลัว รีบหนีไปทันที

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะตัวของชายหนุ่มมีรังสีสังหารแผ่ออกมา รังสีสังหารในตัวเขาแทบจะหลอมละลายกลายเป็นจริง ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต่างตัวสั่นด้วยความเหน็บหนาว

อีกทั้งสัตว์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไวต่อกลิ่นมาก พวกเขาสามารถได้กลิ่นเลือดของสัตว์ประเภทเดียวกันจากตัวของชายหนุ่ม อีกทั้งสัตว์พวกนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีไหวพริบแม้แต่น้อย พวกมันเคยเห็นชายหนุ่มฆ่าสัตว์ชนิดเดียวกันจนเลือดนอง

ในมือของชายหนุ่มถือขวานหินเอาไว้ราวกับเป็นเทพสงคราม ทุกที่ที่เขาเดินผ่านไม่มีสัตว์ตัวไหนกล้าขวางหน้า ใช้เวลาไม่นานเขาก็ผ่านป่าดึกดำบรรพ์ เดินออกมา

สิ่งที่เห็นในสายตาคือทุ่งหญ้ากว้างไม่สิ้นสุด ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเดินไป

บนทุ่งหญ้ามีบ้านไม้มากมาย มองจากที่ไกลสามารถเห็นคนมากมายเดินไปมา บางคนแต่งตัวไม่ต่างจากชายหนุ่ม

ชายหนุ่มเดินไปยังบ้านไม้บนทุ่งหญ้า มีคนเดินผ่านเป็นครั้งคราว เขายิ้มแล้วกล่าวทักทาย บุคลิกของเขาในตอนนี้แตกต่างจากเมื่อกี้มาก

"ปาข่า เมื่อกี้หัวหน้าใหญ่บอกว่า ถ้านายกลับมาเมื่อไหร่ให้รีบไปหาเขา！”

ที่ไกลๆมีผู้ชายคนหนึ่ง มองเห็นปาข่า จึงร้องตะโกนขึ้น

ชายหนุ่มที่ชื่อปาข่าตอบรับ เดินไปยังตรงกลางของบ้านไม้

ตรงกลางมีบ้านไม้สร้างเอาไว้ บ้านหลังใหญ่มาก รอบๆมีกำแพงหินล้อมเอาไว้ แตกต่างจากบ้านที่อยู่รอบๆ ที่นี่คือบ้านของหัวหน้าเผ่า