จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1164

ท้องฟ้ามืดครึ้ม และหลังจากนั้นไม่นานฝนก็เริ่มตกเบาบางลง

โม่หยวนรีบวิ่งเข้าไปในร้านกาแฟร้านหนึ่งแล้วหาที่นั่งในร้าน จากนั้นสั่งกาแฟหนึ่งถ้วยและของว่างสองสามจาน

"เฮ้อ ฝนคิดจะตกก็ตกเลยเหรอ?"

เขาตรวจสอบแฟ้มอย่างระมัดระวังและเห็นว่าไม่ได้โดนฝนจนเปียกเลย

"ตกใจหมด ถ้าเอกสารระดมทุนเปียก เราคงไม่รู้จะบอกกับอาจารย์ยังไงแล้ว"

โม่หยวนดื่มกาแฟไปด้วยแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง "แล้วฝนจะหยุดเมื่อไหร่กันแน่?"

ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ว่าจะตากฝนกลับที่บ้านเจียงชื่อไหม และทันใดนั้น หญิงสาวในชุดเดรสสั้นสายเดี่ยวก็วิ่งเข้ามาจากประตู เธอวางกระเป๋านักเรียนไว้บนหัวและเสื้อผ้าส่วนใหญ่บนตัวก็เปียกไปหมด

ดูจากลักษณะแล้วเธอน่าจะยังเป็นนักศึกษาอยู่

หญิงสาวกวาดมองไปรอบๆ ซึ่งที่นั่งส่วนใหญ่นั้นเต็มไปแล้ว เหลือเพียงที่นั่งตรงข้ามกับโม่หยวนที่ยังว่างอยู่ เธอจึงเดินตรงเข้าไป จากนั้นปัดผมแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่ทราบว่าโต๊ะนี้มีคนนั่งไหมคะ?"

เสียงของหญิงสาวนั้นคมชัดราวกับกระดิ่งสีเงิน ผมที่ปลิวไสวของเธอส่งกลิ่นหอมของสาวน้อยสดใสออกมา และด้วยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ มันทำให้หัวใจของโม่หยวนราวกับถูกแข่งแข็งในทันที

ต้องเข้าใจว่าโม่หยวนที่โตขนาดนี้ยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลย เพราะโดยปกติแล้ว ในร้านยาจะไม่มีสาวน้อยนักศึกษาที่ดูสดใสขนาดนี้

ซึ่งก็หัวใจของเขาเต้นรัวขึ้นเรื่อยๆ

"ได้ ได้สิครับ" โม่หยวนถึงขั้นพูดจาตะกุกตะกัก ผู้ชายที่ใสซื่อบริสุทธิ์ก็คงเป็นผู้ชายอย่างเขาแน่นอน

จากนั้นหญิงสาวนั่งลงแล้วจัดเสื้อผ้าของเธอ

การเคลื่อนไหวนั้น กลิ่นหอมอันเย้ายวนนั้น ทำให้โม่หยวนกระสับกระส่ายจนทำตัวไม่ถูก แต่ในใจก็เหมือนมีมดที่นับไม่ถ้วนคลานอยู่ จึงทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้ามองเธอ

และบังเอิญมาก เพราะทั้งสองได้สบตาเข้าหากัน

โม่หยวนคิดในใจว่า ตายแน่ เขาต้องคิดว่าเราบ้ากามแน่ ทำไงดี?

แต่ใครจะไปรู้ หญิงสาวไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่กลับหัวเราะออกมา "คุณน่ารักดีนะ"