BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 16

เพตราเดินลงมาจากห้องพักส่วนตัวของโชแปงในขณะที่เขาต้องการจะทำงานเงียบๆ อยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบๆ เพนต์เฮาส์เพื่อสำรวจที่นี่

“นายอนุญาตให้คุณลงมาข้างล่างเหรอครับ” เสียงเย็นชาที่คุ้นเคยดังมากจากข้างหลัง ทำให้เพตราชะงักเท้าแล้วหันไปมองด้วยสายตาราบเรียบ

“จำเป็นต้องขออนุญาตด้วยเหรอคะ ในเมื่อฉันมาที่นี่ในฐานะผู้พักอาศัย” เพตราตอบกลับอย่างไม่พอใจนัก เมื่อนึกถึงสิ่งที่แดร็กทำกับเธอครั้งก่อน ทำให้เธอต้องมาอยู่ในจุดที่ไม่มีทางเลือกแบบนี้

“ผมว่าคุณขึ้นไปอยู่กับนายเถอะครับ”

“เจ้านายของคุณทำงานอยู่ค่ะ ฉันไม่อยากรบกวนเวลางานของเขา” ว่าแล้วเพตราก็ยกโทรศัพท์ที่ถือติดมือมาด้วยขึ้นมาเสิร์ชหารุ่นรถที่อยากได้ อย่างน้อยมันก็จะได้คุ้มค่ากับที่เธอมาอยู่ที่นี่สักหน่อย หากหมดสัญญาแล้วเธอค่อยคืนให้เขาก็ได้ ในขณะนั้นแดร็กก็เดินตามเธอมากด้วย

“พื้นที่ของคุณคือห้องรับแขกและห้องพักส่วนตัวของนายเท่านั้น”

“ถ้ามีพื้นที่แค่นี้ ตอนเข้ามาฉันต้องหายตัวเข้ามาไหม?” เพตราช้อนสายตามองมือขวาหนุ่มอย่างตั้งคำถาม ก็แค่เพนต์เฮาส์ของมาเฟียทำไมต้องห้ามมากมายด้วย

“ถ้าคุณทำได้ก็ดีครับ”

“เหอะ! งั้นก็จับตาดูฉันไว้ตลอดแล้วกันนะคะ ถ้าวันไหนที่คุณไม่อยู่ ฉันจะสำรวจทุกที่ของบ้านหลังนี่แน่…” เด็กสาวแค่นเสียงขู่ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา ไม่สนใจคนที่ยืนมองเธออย่างแดร็กเลยสักนิด

“…แล้วปกติที่บ้านหลังนี้ใช่รถยี่ห้ออะไรกันเหรอ” มือเล็กกดเสิร์ชหารถรุ่นที่แพงในระดับหนึ่งเพื่อต้องการจะผลาญเงินของโชแปงให้ได้มากที่สุด

“แอชตันมาร์ตินครับ”

“งั้นเอารุ่นนั้นค่ะ แต่ขอรุ่นที่แพงที่สุดนะคะ…”

“ครับ?”

“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยค่ะ เจ้านายคุณบอกว่าถ้าฉันอยากได้รถรุ่นไหนก็ให้มาบอกคุณเพราะคุณจะเป็นคนจัดการให้ถูกต้องไหมคะ…” ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มหวานส่งให้มือขวาหนุ่มในขณะที่แดร็กก็มองเธอกลับมาด้วยความประหลาดใจ น่าแปลกที่เพตรายอมรับของจากเจ้านายของเขาง่ายๆ จนดูน่าสงสัย

“…แล้วก็ขอสีขาวนะ ถ้าเป็นไปได้ขอไม่เกินวันพรุ่งนี้พอดีต้องขับไปทำงานค่ะ” ว่าแล้วร่างเล็กก็หยัดตัวลุกจากโซฟาแล้ววิ่งขึ้นมาด้านบนโดยไม่รอคำตอบของมือขวาหนุ่ม

แอดดดดดด~ เพตราเปิดประตูห้องเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของห้องราวกับว่ามันก็เป็นห้องของเธอเหมือนกัน ทำให้เจ้าของห้องตัวจริงตวัดสายตามองด้วยสายตาราบเรียบ

“ทีหลังหัดเคาะประตูด้วย”

“หนูต้องเคาะด้วยเหรอคะ ในเมื่อห้องนี่ก็เป็นห้องหนูเหมือนกัน” เพตราลอยหน้าลอยตาถามมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางอวดดี

“ฉันบอกตรงไหนว่าเป็นห้องเธอ”

“เราใช้ห้องนี้ร่วมกันก็ควรต้องแบ่งกันไม่ใช่เหรอคะ ถ้าหากว่าไม่ใช่ก็ควรให้หนูไปพักห้องอื่น”

“เถียงคำไม่ตกฟาก” โชแปงโยนเอกสารในมือลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าแล้วหยัดตัวลุกจากโซฟาอย่างแรง ก้าวขาหมายจะเดินเข้าสั่งสอนเด็กปากดีอย่างเพตราให้รู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้กับคนที่โตกว่า

กลายเป็นเพตราเองก็ก้าวขาเดินเข้ามาหาเขาอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเบี่ยงตัวแล้วกระโดดขี่หลังเขาในขณะที่โชแปงกำลังจะคว้าเธอเข้ามาใกล้

“ลงไป!” มาเฟียหนุ่มตวาดคนตัวเล็กด้วยความหงุดหงิด ยิ่งรู้จักเพตรามากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้ว่าเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยวัยห้าขวบเลยสักนิดเดียว ซึ่งมันก็ต่างจากนิสัยท่าทางเย่อหยิ่งและใบหน้าสวยหวานของเธอมากด้วย

“ฮ่าๆ ไม่ลงหรอก” ร่างบางหัวเราะร่าประชิดใบหูใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของร่างสูงอย่างแรงจนเขาเกือบจะหายใจไม่ออก

“เพตรา!”

“พูดเพราะๆ กับหนูก่อน แล้วหนูจะปล่อยก่อนที่คุณจะขาดอากาศหายใจ” หญิงสาวแกล้งคนตัวสูงโดยไม่รู้เลยว่าถ้าอีกฝ่ายเอาจริง เธอคงรับแรงของเขาไม่ไหว

“ฉันจะนับหนึ่งถึงสะ…” ยังไม่ทันที่โชแปงจะพูดจบเพตราก็เอ่ยแทรกขึ้นมาแล้วขบเม้มใบหูเล็กของมาเฟียหนุ่มเล่นอย่างที่เขาเคยทำกับเธอ

“สาม”