BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 17

สองวันต่อมา…

เพตราตื่นขึ้นมาเวลาเช้าตรู่กว่าทุกครั้ง ดวงตากลมโตเลื่อนสายตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังที่บอกเวลาตีสี่กว่าๆ ก่อนจะลุกจากเตียงขนาดคิงไซซ์อย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนที่นอนอยู่บนเตียง

พรึ่บ! ทว่าร่างเล็กกลับถูกมือหนาคว้าแขนแล้วกระชากลงมานอนที่เดิมโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บจากการกระทำของเขาหรือเปล่า

เพตราพยายามแกะท่อนแขนแกร่งที่โอบรอบเอวเล็กของเธอออกโดยไม่ยอมปริปากพูดอะไรกับคนตัวสูงที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลังเลยแม้แต่คำเดียว

“จะไปไหน” คำถามเกิดขึ้นจากปากหนาก่อนที่ใบหน้าคมคายจะซุกลงบนซอกคอระหงแล้วสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเด็กสาวอย่างพึงพอใจ

“…” ไร้ซึ่งเสียงตอบของเพตรา หญิงสาวยังคงเงียบแต่ก็พยายามดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของเขา

“กล้าเมินคำพูดของฉันเหรอ” มาเฟียหนุ่มพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็กแล้วยกมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นเหนือหัวด้วยมือข้างเดียว ดวงตากลมโตทำเพียงแค่มองหน้าเขานิ่งๆ ก็เท่านั้น

มาเฟียหนุ่มใช้เข่าทั้งสองข้างดันเรียวขาเล็กให้แยกออกจากกันโดยที่มือของอีกข้างหนึ่งก็เลื่อนลงลูบไล้กลีบสาวสีชมพู ทุกครั้งที่เพตราพยายามเว้นระยะห่างและไม่ยอมพูดกับเขา การกระทำแบบนี้มันเป็นการลงโทษเพื่อบอกให้เธอรู้ว่าไม่ควรพยศกับคนอย่างเขา

“ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอที่ทำแบบนี้เวลาผู้หญิงไม่สมยอม” เสียงราบเรียบของเพตราถามขึ้นในขณะที่โชแปงกำลังเกี่ยวแพนตี้สีขาวลายลูกไม้ออกจากเรียวขาเล็ก

“ฉันเอาเธอมาอยู่ที่นี่เพราะเรื่องนี้ แล้วฉันต้องรู้สึกอะไรด้วยรึไง” คำตอบของมาเฟียหนุ่มไร้ซึ่งความเห็นใดๆ ที่มีต่อเพตรา บางทีเธออาจจะคาดหวังให้เขาตอบอะไรที่มันดีกว่านี้โดยที่ลืมนึกไปว่าเขามันเป็นคนแย่ขนาดไหน

สุดท้ายแล้วความเงียบงันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเพตราหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้โชแปงหาความสุขจากร่างกายของเธอต่อไปโดยที่เธอไม่ขัดขืนอะไรเลยสักนิด หากความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโชแปงมันแย่ลงเรื่อยๆ มันคงจะดีกว่าการที่มีความสัมพันธ์ทางกายไปพร้อมกับความรู้สึกทางใจ

กว่าโชแปงจะยอมปล่อยเพตราให้เป็นอิสระเวลาก็ล่วงเลยไปนานเกือบสามชั่วโมง ทำให้เพตรามาถึงบริษัทของควีนเกือบเป็นคนสุดท้ายโดยมีโชแปงเป็นฝ่ายขับรถมาส่งเธอด้วยตัวเอง

“ไม่คิดจะขอบคุณผู้ชายคนแรกของตัวเองหน่อยเหรอ” เพตราชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูลงเมื่อได้ยินเสียงกระแนะกระแหนของโชแปง

“ฉันไม่ได้ยินดีที่ได้คุณเป็นผู้ชายคนแรก ต้องขอบคุณอะไรด้วยรึไง” เพตราตอบแบบเดียวกันกับที่โชแปงตอบเธอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา มาเฟียหนุ่มใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มระบายความหงุดหงิด พยายามระงับอารมณ์ที่อยากจะขย้ำเพตราในตอนนี้ลง แถมสรรพนามของหญิงสาวก็ยิ่งสร้างความครุกรุ่นให้กับอารมณ์ของเขามากจนเผลอบีบแขนเรียวแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างแรง

“…”

“ช่วยปล่อยแขนฉันด้วยค่ะ” ร่างเล็กปลายตามองมือที่บีบต้นแขนตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตามองใบหน้าคมคายโดยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย แม้แต่ความเจ็บปวดราวกับกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เธอก็ไม่แสดงมันให้อีกฝ่ายได้เห็น

พรึ่บ! ร่างสูงปล่อยมือตามที่คนตัวเล็กต้องการ แต่ทว่าชายหนุ่มกลับกระชากใบหน้าสะสวยเข้ามาประกบจูบแนบชิดอย่างแรง ส่งผลให้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วโพรงปากของทั้งคู่ เรียวลิ้นสากแทรกเข้าไปตวัดควานหาความหวานอยู่นานหลายนาที ก่อนที่จะค่อยๆ ถอนจูบออกโดยที่เพตราไม่ขัดขืนปล่อยให้โชแปงทำตามใจต้องการ

ยิ่งเขาทำเธอรุนแรงมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งปิดกั้นความรู้สึกตัวเองที่มีต่ออีกฝ่าย อย่างน้อยมันก็การันตรีได้ว่าความรู้สึกของเธอจะไม่ถลำลึกกับผู้ชายที่ต้องหลับนอนและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันราวกับเป็นแฟนอย่างโชแปง

“พอหรือยังคะ…ถ้าพอแล้วฉันจะได้ไปสักที” เพตรายกมือปาดน้ำลายออกจากริมฝีปากตัวเอง และเห็นว่าเลือดมันผสมปนเปมาด้วย เธอเม้มปากเบาๆ เพราะคิดว่าเลือดสีแดงน่าจะมาจากริมฝีปากของเธอ