BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 18

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยยกกระเป๋าขึ้นมาให้เพย์ถึงห้อง” เพตราก้มหัวให้รุ่นพี่หนุ่มตรงหน้าเล็กน้อย หลังจากที่แยกย้ายกันขึ้นมาพักผ่อนก่อนจะเริ่มงานจริงในวันพรุ่งนี้

“ยินดีครับว่าแต่เราสนิทกับคุณควีนเหรอ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่พี่ควีนอาจจะเอ็นดูเพย์มากกว่าคนอื่น” เพตราไม่ได้หลงตัวเองว่าคนอย่างเธอจะสนิทกับคนระดับอย่างควีนได้ แต่โอกาสที่เธอได้สำหรับคนอื่นแทบจะเป็นศูนย์เลยด้วยซ้ำ

“ถึงว่าคุณควีนถึงเลือกเรามาทำงานที่นี่ด้วย เธอคงอยากให้เราเรียนรู้งานจริงๆ ล่ะมั้ง”

“คงงั้นมั้งคะ”

“พี่ว่าพี่กลับห้องดีกว่า พักผ่อนเถอะ ตอนเย็นเจอกันที่ห้องอาหารด้านหลังครับ”

“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” เพตราส่งยิ้มบางๆ ก่อนจะสแกนคีย์การ์ดแล้วลากกระเป๋าเข้ามาในห้อง เธอสำรวจห้องพักของตัวเองก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อย ล้า ไม่ใช่เป็นเพราะเดินทางไกลแต่เป็นเพราะเธอถูกโชแปงเอาเปรียบก่อนจะมาที่นี่ต่างหาก

ครืดดดด ครืดดดดด~ เสียงสั่นแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นทำให้เพตราค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาหลังจากที่เผลอหลับไปได้เพียงห้านาทีเท่านั้น

CHOPIN : กินยาคุมด้วย

เพตรากดอ่านข้อความก่อนจะปัดหน้าจอออกโดยไม่ได้ตอบข้อความมาเฟียหนุ่มกลับไป แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้วางโทรศัพท์เสียงสั่นจากการแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง

CHOPIN : อ่านไม่ตอบ?

CHOPIN : เพตรา!

หญิงสาวไม่สนใจข้อความที่ปรากฎบนหน้าเลยสักนิด เธอเลือกที่จะเปิดโหมดห้ามรบกวนแล้วโยนโทรศัพท์มือถือลงบนเตียง ค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าของตัวเองลดความอึดอัด หลับตานอนคิดถึงบทสนทนาระหว่างเธอกับควีนก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าควีนจะรู้เรื่องราวระหว่างเธอกับโชแปงแล้ว แถมออกปากเตือนให้เพตราระวังความร้ายกาจของเพื่อนตัวเองด้วย

“อีกไม่นานเดี๋ยวมันก็คงจบลง” ร่างเล็กได้แต่ปลอบใจตัวเองด้วยน้ำเสียงมีความหวัง…เธอกำลังหวังให้โชแปงเบื่อร่างกายของเธอในเร็ววันเพราะยิ่งมีความสัมพันธ์กันนานแค่ไหน ความรู้สึกมันก็ยิ่งห้ามยากมากเท่านั้น

หลายชั่วโมงผ่านไป…

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ประตูห้องพักของเพตราถูกเคาะรัวๆ โดยฝีมือของเจตริน ส่งผลให้คนที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกตัว

“น้องเพย์ตื่นรึยังครับ คนอื่นรออยู่ที่ห้องอาหารหมดแล้วนะ”

“ตื่นแล้วค่ะ” เพตราตะโกนตอบกลับไป พร้อมกับใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วจึงย่างกรายเดินไปเปิดประตูทั้งที่ยังงัวเงีย

“เพิ่งตื่นเหรอครับ”

“ค่ะ สงสัยตื่นเช้าไปหน่อยเลยเพลีย”

“เปลี่ยนชุดก่อนไหมแล้วค่อยลงไปทานข้าวกัน”

“ขอเวลาห้านาทีนะคะ”

“ครับ” ว่าแล้วเพตราก็จัดการปิดประตู ก้าวขาวิ่งมาเปิดกระเป๋าเดินทางหยิบชุดเดรสสั้นสีสุภาพออกมาสวมใส่ เธอใช่เวลาเพียงแค่หนึ่งนาทีในการสวมใส่เสื้อผ้า ก่อนจะมัดผมยาวสลวยของตัวเองขึ้นเป็นหางม้าแล้วเดินมาที่ประตูห้องอีกครั้ง

“เสร็จแล้วค่ะ”

“พี่เห็นเรากับเจนไม่ค่อยถูกกัน…”

“เพย์ไม่ได้อะไรกับเขา แต่เขามากกว่าที่ดูเหมือนจะไม่ชอบเพย์”

“ถ้าหากถูกใครแกล้งมาบอกพี่ได้เลยนะ พี่จะตักเตือนให้” น้ำเสียงของเจตรินค่อนข้างอบอุ่น และเพตราก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างจากเขา

“ขอบคุณนะคะ” เพตราเอ่ยพร้อมกับยิ้มหวานส่งให้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาอย่างเป็นมิตร

“พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“อะไรเหรอคะ?”