BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 20

“อึก!” เพตราลอบกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อโชแปงหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังของเขาสายตาเกรี้ยวโกรธของเขาทำให้ร่างเล็กสั่นเทาจนปิดไม่อยู่

“กลัวฉันเหรอ…ถ้ากลัวก็ต้องไม่ทำอะไรแบบนี้สิ”

“ฉะ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ดวงตาเล็กจ้องมองกุญแจมือที่อยู่ในมือของชายหนุ่มด้วยแววตาหวาดกลัว เธอพยายามสะบัดมือไม่ให้โชแปงตรึงข้อมือเธอด้วยมัน

กึก! ความพยายามเป็นศูนย์เมื่อมือทั้งสองข้างถูกล็อกไว้ด้วยกุญแจมือสีเงินอย่างแน่นหนาและใช้เชือกไนล่อนที่เขาสั่งให้ลูกน้องเตรียมมาผูกมันไว้กับขาเตียง หากเพตราพยายามดิ้นกุญแจมือก็จะสร้างบาดแผลเหวอะหวะให้กับเธอ

“ไม่เอาแบบนี้ นะ…หนูขอโทษ” เพตราขอร้องอ้อนวอนชายหนุ่มที่กำลังยืนปลดเข็มขัดของตัวเองออกอย่างช้าๆ อยู่ปลายเดียง

“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของๆ ฉัน”

“…”

“จำวันนี้เอาไว้ให้ดีเพราะมันจะทำให้เธอเข็ดไปจนวันตาย” เรือนร่างของโชแปงเปลือยเปล่าเพียงแค่ไม่กี่วินาที ก่อนที่เขาจะหยิบเข็มขัดที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาพันมือช้าๆ แล้วย่างสามขุมเข้าไปหาคนที่นอนสั่นกลัวอยู่บนเตียง

“ยะ…อย่าเข้ามา อย่าเข้ามานะ!!” เพตรายกเท้าถีบหน้าอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มอย่างแรง แต่ก็ไร้ซึ่งความสะทกสะท้านใดๆ ยิ่งทำให้โชแปงคิดจะลงโทษเธอมากกว่าเดิมด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

พรึ่บ! เพี้ยะ! มาเฟียหนุ่มจับเรียวขาเล็กกระชากเข้าหาตัวเต็มแรงโดยไม่สนใจว่ามือของเธอจะถูกตรึงอยู่ก็ตาม ก่อนจะฟาดเข็มขัดลงบนต้นขาของเพตราอย่างแรงจนเกิดรอยแดงบาดผิวเนื้ออ่อน

“อ๊ะ!” ใบหน้าสะสวยเหยเกด้วยความเจ็บแสบ แต่ก็ไร้ซึ่งความเห็นใจ โชแปงยังคงฟาดเข็มขัดหนังลงบนบั้นท้ายของเธออีกครั้งโดยไม่ยั้งมือ

เพี้ยะ!

“ฮึก! มันเจ็บ” น้ำตาอุ่นชื้นไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยไม่ขาดสาย เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกกระทำราวกับเธอไม่ใช่คน

“ถ้าเจ็บแล้วไม่จำ ฉันมีวิธีจัดการเด็กอย่างเธอมากกว่านี้นะ…” มาเฟียหนุ่มโยนเข็มขัดหนังลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี ก่อนจะก้าวขาขึ้นไปนั่งบนเตียง กระชากเรียวขาเล็กทั้งสองข้างแยกออกจากกันอย่างแรง แล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งกลางหว่างขาทันที

“นะ…หนูทำอะไรผิด! เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้” เพตราตะเบ็งเสียงตัดพ้อคนตัวสูงทั้งที่เขากับเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางใจกัน แล้วทำไมเขาถึงต้องทำราวกับหึงหวงเธอขนาดนี้

“ถ้ายังไม่สำนึก ฉันจะบอกเธอเอง” มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าหมายจะฉกฉวยริมฝีปากเล็ก ทว่าเพตรากลับเบือนหน้าหนีเสียก่อน ส่งผลให้ริมฝีปากหนาแตะลงลำคอระหงโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อ๊ะ! เจ็บ…ปล่อย” ร่างเล็กร้องออกมาเสียงหลงเมื่อถูกชายหนุ่มฝังฟันคมซ้ำรอยเดิมจนเลือดซึมออกมาตามรอยฟันของเขา ยิ่งเพตราพยศกับเขามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเป็นผลเสียกับเธอมากเท่านั้น

“ไปไหนกับไอ้เวรนั่นมาบ้าง”

“…”

“ฉันถาม!”

“ไปนอนกันมาพอใจรึยัง!!” เพตราตะคอกกลับมาทั้งน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย โชแปงได้ยินแบบนั้นก็โกรธจนเลือดขึ้น เขาจัดการกดเรียวขาเล็กลงบนเตียงแล้วชักรูดแก่นกายที่แข็งชันจนเต็มที่ของตัวเองสองสามที ก่อนจะอัดกระแทกเข้าไปในกายสาวจนสุดความยาวของมัน

ปึก! ปึก! ปึก!