BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 22

เช้าวันต่อมา…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~ เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามที ก่อนจะมีเสียงทุ้มดังเล็ดลอดเข้ามา

“น้องเพย์ตื่นหรือยังครับ” เจ้าของชื่อยังคงนอนนิ่งไม่ได้สนใจเสียงเรียกชื่อของตัวเองเลยสักนิดเดียว ทว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆ กลับขมวดคิ้วหงุดหงิดที่มีคนมารบกวนเวลานอนของเขา

โชแปงหยัดกายลุกจากเตียงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมท่อนล่างของตัวเองไว้ แล้วจัดการเดินมาที่หน้าประตูห้องอย่างไม่สบอารมณ์นัก

พรึ่บ!

“น้องพะ…คุณ!” เจตรินเอ่ยขึ้นหวังจะทักทายรุ่นน้องสาว ทว่ากลับตกใจเมื่อเห็นโชแปงเดินออกมาจากห้องเพตราด้วยร่างกายท่อนบนเปื่อยเปล่ามีเพียงผ้าขนหนูสีขาวปกปิดร่างกายท่อนล่าง

“ไม่ได้ดูเวลาเหรอว่ามันกี่โมงกี่ยามถึงมารบกวนเวลานอนของคนอื่น” มาเฟียหนุ่มถามประชดแล้วมองอีกฝ่ายกลับไปอย่างไม่เป็นมิตร เพราะเขาดูออกว่าเจตรินคิดไม่ซื่อกับผู้หญิงของเขา

“ผมมาตามเพตราไปทำงาน”

“เพตราไม่สบาย”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอเข้าไปดูเธอหน่อย”

“ผู้หญิงของฉัน…ฉันดูแลเองได้” โชแปงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มบ่งบอกว่าหากยังดื้อดึงจะยุ่งกับเพตรา แน่นอนว่ามันอาจจะไม่จบแค่เขาพูดดีๆ แบบนี้

“…” เจตรินมองหน้าโชแปงอย่างชั่งใจ ก่อนจะเลื่อนสายตามองรอยมือบนแก้มสากของเขาด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“ฉันจะพาเพตรากลับกรุงเทพ ถ้ามีปัญหาให้ควีนโทรมาหาฉัน แล้วก็อย่ามายุ่งกับคนของฉันอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” มาเฟียหนุ่มทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะปิดประตูเสียงดังสนั่นใส่หน้าเจตรินโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดตอบอะไรกลับมา

“ใครมา” ทันทีที่มาเฟียหนุ่มเดินมาถึงเตียง เสียงของเพตราก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เธอพยายามหยัดตัวลุกจากเตียงช้าๆ แล้วป้องปากหาวหวอดๆ มองหน้าโชแปง

“อยู่กับฉันอย่าสนใจคนอื่น” มือหนากระชากผ้าเช็ดตัวออกจากเอวสอบแล้วโยนพาดไว้กับโซฟาตัวเล็กๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจนัก

“หนูถามว่าใคร…”

“กล้าสั่งฉันเหรอ? ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเธอยังจะไม่เข็ดใช่ไหม” โชแปงเลื่อนมือจับแก่นกายตัวเองที่กำลังแข็งชันแล้วเดินตรงไปหาเด็กสาวที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างรวดเร็ว

“ไม่เอาแล้ว…อ๊ะ” เพตราพยายามจะเขยิบตัวลงจากเตียงทว่าร่างกายของเธอกลับไม่เป็นใจ เพียงแค่ขยับขาความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามาเล่นงานใจกลางความเป็นสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ดื้อกับฉันอีกสิ พยศกับฉันอีก…” เด็กสาวลอบกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ เมื่อเห็นแก่นกายขนาดใหญ่อยู่ห่างจากเธอเพียงแค่หนึ่งช่วงแขน โชแปงกำลังชักรูดมันเบาๆ แล้วก้าวขาขึ้นมานั่งบนเตียง

“แปงหนูไม่เอามันแล้ว หนูเจ็บ!”

“ฉันยังอยากเอาเธออยู่ เมื่อคืนฉันให้เธอนอนพักผ่อนไปแล้ว”

“มะ…ไม่เอาตรงนั้นของหนูมันฉีกไปหมดแล้ว” ยิ่งเห็นท่าทางหวาดกลัวของเพตรายิ่งสร้างความชอบใจให้กับมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก เขายังคงซ่อนความสะใจไว้ใต้ใบหน้าเรียบเฉยแล้วจัดการกระชากเรียวขาเล็กเข้าหาตัวอย่างแรง

พรึ่บ!

“โอ๊ยยยย! พี่แปงปล่อยหนู” เพตราโวยวายเสียงดังเรียกคนตัวสูงด้วยสรรพนามใหม่ เธอหวังแค่ต้องการให้เขาใจเย็นบ้างก็เท่านั้น

โชแปงแสยะยิ้มก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วจัดการดึงเพตราขึ้นมานั่งคร่อมหน้าอกเขาแล้วรั้งเอวเล็กไว้แน่น

“จะทำอะไรอีก หนูทำแบบนั้นไม่ไหวแล้วนะ เมื่อคืนเจ็บมากแล้ว” ร่างเล็กสั่นเทาเมื่อโชแปงเริ่มเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นมาสัมผัสเนินสามเหลี่ยมตรงหน้าเบาๆ ใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้แหวกกลีบกุหลาบแยกออกจากกันเล็กน้อย ส่งผลให้มาเฟียหนุ่มเห็นติ่งเกสรสีชมพูสวย เพียงแค่นั้นโชแปงก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมาทันที

“ขึ้นมานั่งตรงหน้าฉัน” เพตราส่ายหัวน้อยๆ เป็นการปฏิเสธ มาเฟียหนุ่มช้อนสายตามองดวงตากลมโตแกมสั่ง ก่อนจะเป็นฝ่ายยกสะโพกมนเข้ามาหาตัวเองแทน