BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 6

แดร็กขับรถยนต์เคลื่อนเข้ามาจอดในเพนต์เฮาส์ของผู้เป็นเจ้านายโดยมีเพตรานอนหลับพิงไหล่ของโชแปงมาด้วย

“ให้ผมเตรียมห้องพักแขกไหมครับนาย” ทันทีที่รถยนต์จอดสนิท มือขวาหนุ่มก็หันมาถามโชแปงอย่างรู้ทันเพราะเจ้านายหนุ่มไม่เคยให้ใครเข้าไปพักในห้องส่วนตัวโดยเฉพาะผู้หญิงที่เจอกันเพียงแค่ข้ามคืน

“ไม่ต้อง” โชแปงปฏิเสธเสียงราบเรียบก่อนจะหันไปช้อนร่างเล็กที่นอนหลับใหลจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ขึ้นมานั่งบนตัก ทันทีที่ประตูรถเปิดกว้างมาเฟียหนุ่มก็อุ้มหญิงสาวลงมาจากรถแล้วก้าวเดินเข้ามาด้านในเพนต์เฮาส์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“นายจะรับเครื่องดื่มอะไรก่อนนอนไหมครับ” แดร็กที่เดินตามหลังมาเพื่อเปิดประตูห้องพักให้ผู้เป็นเจ้านายก็ถามขึ้นก่อนที่โชแปงจะเดินเข้าไปในห้องของเขา

“ไม่ต้อง”

“ฝันดีครับ” มือขวาหนุ่มก้มหัวให้ผู้เป็นเจ้านายเล็กน้อยก่อนจะปิดประตูลง โชแปงเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเองแล้วยืนคิดอยู่ครู่ใหญ่ว่าควรจะให้เพตรานอนตรงไหน เตียงของเขาเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่เคยมีใครได้นอนนอกจากตัวเขาเอง

ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ แล้วจัดการวางร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนนอนลงบนเตียง ก่อนจะรูดเนคไทออกแล้วโยนไปที่โซฟาปลายเตียง ดวงตาสีดำเลื่อนมองเรือนร่างของหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับปลดเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองไปด้วย

ไม่ถึงนาทีก็เผยให้เห็นร่างกายกำยำมัดกล้ามเนื้อเป็นลอนๆ บ่งบอกถึงการดูแลรูปร่างอย่างดีของมาเฟียหนุ่ม มือหนาทั้งสองข้างเท้าลงไปบนเตียงคร่อมคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงพลางสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากน้ำหอมราคาแพงที่ผสมกับกลิ่นของแอลกอฮอล์เล็กน้อย

โชแปงมองสายเดี่ยวของเดรสที่คล้องอยู่บนบ่าก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวเกี่ยวมันลงมาตรงแขนแล้วสอดมือไปด้านหลังรูดซิบเดรสลงในขณะที่จมูกโด่งคมไล้ดมอยู่บริเวณเนินอกที่โผล่พ้นออกมาจากบราปีกนกที่ปกปิดปลายถันเอาไว้

“อื้อออออออ~” เพตราทำเสียงอื้ออึงในลำคอด้วยความหงุดหงิดที่ถูกใครสักคนรบกวนการนอนหลับของตัวเอง โชแปงช้อนสายตามองใบหน้าสะสวยของคนใต้ร่างก่อนจะดึงบราปีกนกออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี

“อื้มมมมม~” ริมฝีปากหนาฉกฉวยปลายถันแล้วดูดดุนมันอย่างหิวกระหายโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังหลับไม่รู้เรื่องอะไร ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้เหยื่อที่เขามาในถ้ำตัวเองหลุดรอดออกไปได้…เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษโง่ๆ ที่จะยอมทำแบบนั้น

ขาเรียวทั้งสองข้างถูกยกขึ้นพาดบ่าแกร่งของมาเฟียหนุ่ม เพียงแค่เสี้ยววินาทีแพนตี้สีดำลายลูกไม้ตัวจิ๋วก็ถูกถอดออกไปอย่างง่ายดาย ขาที่ถูกยกขึ้นทำให้เดรสสีดำถูกร่นขึ้นไปอยู่บนสะโพกมน มาเฟียหนุ่มก้มมองกลีบสาวสีชมพูที่เผยอออกจากกันเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มมุมปาก โชแปงพึงพอใจกับความสวยของร่องสวาทไม่น้อย แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะยอมมีอะไรโดยไม่สวมเครื่องป้องกันกับผู้หญิงที่ยอมขายตัวให้กับเพื่อนเขาอย่างยินดี

“หายไปไหนวะ!” มาเฟียหนุ่มสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด เมื่อเอื้อมมือค้นถุงยางอนามัยในลิ้นชักข้างเตียงแล้วไม่พบมันอยู่ในนั้น โชแปงหยัดตัวลุกจากเตียงเดินไปหาสิ่งที่ต้องการจะใช้ภายในห้องของตัวเองแต่ก็ไม่เจอเลยสักอันเดียว

“แม่งเอ๊ย!” ปากหนาสบถหยาบคายออกมาเสียงดัง แก่นกายใหญ่ก็กำลังผงาดแข็งชันอย่างเต็มที่ แต่ถ้าหากว่าไม่มีถุงยางเขาก็ไม่มีวันสดกับผู้หญิงคนไหนเด็ดขาด ดวงตาคมมองเรือนร่างที่มีเพียงเดรสปกปิดหน้าท้องแต่ไร้ซึ่งปกปิดของสงวนใดๆ ของเพตราอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะยอมเดินเข้าไปสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองในห้องน้ำ

เกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าที่โชแปงจะออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบออกมาด้วย มาเฟียหนุ่มปลายตามองร่างเล็กบนเตียงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปหยิบไวน์ราคาแพงจากตู้ที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่นกลับเข้ามาดื่มบริเวณโซฟาปลายเตียงพร้อมกับมองคนที่นอนอยู่บนเตียงไปพลางๆ