บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2087

นี่เป็นภาพฉากที่น่าตื่นเต้นชวนระทึกในสายตาของทุกคน แต่แท้จริงแล้วหยู่เหวินเห้ากลับรู้สึกว่าไม่เห็นจะมีอะไร ถึงอย่างไรเขาก็สามารถช่วยคนได้อย่างแน่นอน ขอแค่ไม่เปิดเผยวรยุทธ์ออกมา ก็นับว่าไม่เป็นไร

มีโทรศัพท์มือถือจำนวนมากกำลังถ่ายวิดีโอพวกเขา เขาคิดจะทิ้งผู้หญิงคนนี้ไว้แล้วรีบไป แต่จู่ ๆ หญิงสาวก็ระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา "คุณมาช่วยฉันไว้ทำไม? ฉันอยู่ต่อมันจะไปมีประโยชน์อะไร? ใครบอกคุณให้ช่วยฉัน? ใครบอกให้คุณยุ่งเรื่องชาวบ้านแบบนี้?"

ทันใดนั้นเธอก็พุ่งเข้าไปตรงหน้าของหยู่เหวินเห้า แล้วแผดเสียงตะโกนใส่เขาดังลั่นว่า "คุณรู้อะไรถึงได้มาช่วยฉันไว้? ฉันขอให้คุณช่วยฉันมั้ย? ถ้าคุณเก่งจริง ก็ช่วยลูกชายของฉันด้วยเลยสิ คุณมีปัญญาก็ไปช่วยลูกชายของฉันเลย ทำไมพวกคุณถึงได้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านแบบนี้?”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก พูดขึ้นว่า: "แต่เจ้ามาฆ่าตัวตายในที่สาธารณะเองนะ ยังจะมาโทษว่าคนอื่นยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกรึ? ทำไมเจ้าไม่ลองหาหน้าผาที่ไม่มีคนแล้วกระโดดลงไปล่ะ? นอกจากนี้ ลูกชายของเจ้าเป็นอะไรไปรึ?"

ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีเหตุผลเลย แต่เพราะอยู่ต่อหน้าคนที่คิดสั้นอยากตาย พวกเขาเองก็ไม่กล้าพูดอะไร จึงได้แต่หันไปพูดกับหยู่เหวินเห้าว่าที่เขาทำแบบนี้ไม่ได้มีอะไรผิด นี่คือความกล้ายืนหยัดทำในสิ่งที่ถูกต้อง 

ตอนนี้หยู่เหวินเห้าแค่อยากปลีกตัวออกไป แต่เมื่อเขาเห็นหน่วยกู้ภัยกำลังมา เขาก็รีบเบียดตัวออกจากฝูงชนทันที

หลังจากเดินออกมาแล้ว ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ฟูมฟายว่าลูกชายของนางกำลังนอนรอความตายอยู่ที่โรงพยาบาล นางจึงจะลงไปรอลูกชายก่อน ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะกลัว

หลังจากหยู่เหวินเห้าได้ยิน ในใจก็เกิดความรู้สึกยากจะทนรับได้ เขาเองก็เป็นคนที่มีลูกเหมือนกัน ถ้าเจ๋อหลานของเขา...ถุย! ข้า ถุย ๆ ๆ ๆ .....

เขาทำเสียงถ่มน้ำลายไล่ความอัปมงคลไปหลายครั้งแบบไม่สนใจมารยาท ก่อนจะเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต เรื่องอื่นเขาช่วยไม่ได้จริง ๆ แล้วเขาก็ไม่รู้เรื่องศาสตร์การแพทย์ด้วย

หลังจากกลับไป เขาก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เจ้าหยวนฟัง เพราะหาได้ยากมากที่เจ้าหยวนจะกลับจากสถาบันวิจัยมาอยู่กับเขา จึงพยายามเลี่ยงที่จะไม่พูดถึงเรื่องที่ชวนให้ไม่สบายใจเหล่านี้

แต่อย่างไรก็ตาม หยวนชิงหลิงก็ยังได้เห็นเรื่องที่หยู่เหวินเห้าช่วยคนจากในวิดีโอสั้นอยู่ดี

วิดีโอนี้ เธอเล่นวนดูซ้ำ ๆ หลายรอบมาก ยังถึงขั้นไปค้นหาเวอร์ชั่นอื่นมาดูเลยด้วย

หยู่เหวินเห้าก็โน้มตัวเข้าไปดูเช่นกัน ไม่พูดไม่ได้เลยว่า วีดีโอเหล่านี้ถ่ายให้เขาทั้งดูหล่อเหลา ทั้งยังกล้าหาญมากจริง ๆ

"แม้ว่าข้าจะเป็นวีรบุรุษที่ช่วยชีวิตคน แต่เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องเขี่ยวนดูซ้ำ ๆ ทั้งคืนก็ได้นะ" หยู่เหวินเห้าพูด

“ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนี้เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ประมาณว่าลูกชายของนางนอนรอความตายอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ประโยคถัดจากนั้นนางพูดออกมาแค่เบา ๆ ข้าไม่ได้ยินว่าป่วยเป็นโรคอะไร”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกประหลาดใจ "เจ้ายังต้องฟังอีกรึ? เจ้าแค่ใช้ความสามารถเปิดผนึกของเจ้า ก็สามารถรับรู้ได้ทุกอย่างแล้วนี่"

“ไม่เปิดดีกว่า กลับมาจะได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป ลองเขี่ยดูอีกสักสามสี่รอบ ลองสังเกตจากหลาย ๆ มุม บางทีก็อาจจะได้ยินชัดขึ้นก็ได้”

บางทีความสามารถบางอย่าง ก็ต้องใช้พลังสมองมากเช่นกัน

แต่เพราะเสียงแทรกในวีดีโอนั้นดังเกินไป ไม่ว่าจะเปลี่ยนดูไปกี่เวอร์ชั่นก็ได้ยินไม่ชัด อีกทั้งมุมสายตาก็ถูกบดบังหมด มองเห็นริมฝีปากของเธอไม่ชัด ดังนั้นจึงไม่สามารถอ่านปากได้

เธอโทรหาพี่ชาย ขอให้เขาช่วยค้นหาให้หน่อยว่าลูกชายของผู้หญิงคนนั้นป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่

หยู่เหวินเห้าถามว่า: "เจ้าหยวน ตอนนี้เจ้ามีสิทธิ์ดำเนินอาชีพในการเป็นหมอรักษาแล้วรึ? เจ้าไม่ได้บอกเองหรือว่าเจ้าไม่มีสิทธิ์รักษาคนไข้โดยตรงน่ะ?"