เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 311

ชั้นหนึ่งของปราสาท คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวเข้ามาอยู่ด้วยกัน

ตำแหน่งตรงกลางสุดก็คือหลินโป๋หลายกับหลินอิ่นบิดาของเขา รวมทั้งหญิงมีอายุที่ยังมีเสน่ห์ดึงดูดคนหนึ่ง

เพียงแต่ว่าทุกคนล้วนมีสีหน้ากังวลเต็มทั้งใบหน้า

หลินหยวนผิง อารองของหลินชิงเสว่เอ่ยขึ้นอย่างฉับพลัน “พวกเราปิดบังความจริงกับผู้นำ แอบช่วยหลินชิงเสว่กำหนดการหมั้นหมาย จะเป็นอะไรไหม?”

คำพูดนี้ดังออกมา ทุกคนก็ยิ่งขมวดคิ้วมุ่นเข้าไปอีก สายตาที่มีความหวาดกลัวอย่างล้ำลึกอย่างที่คาดไม่ถึงทอดออกไปไกล

เดิมทีพวกเขาแค่อยากจะกำจัดสามีและลูกสาวของหลินชิงเสว่ จากนั้นก็จัดการงานแต่งครั้งใหม่ให้กับหลินชิงเสว่ แลกเอาผลประโยชน์ที่มากกว่านี้มา

ตอนนี้ถังเฉากับลูกสาวของเขาได้ตายไปแล้ว คนเดียวที่จะต้องเผชิญหน้าด้วยก็คือทางฝั่งของผู้นำ

หลินรั่วหวี!

ชายที่ถูกเรียกว่า ‘ผู้มีปัญญาแต่ไม่อวดความรู้’ คนนั้น เขาจะเห็นด้วยไหม?

ทุกคนล้วนรู้ว่า เนื่องจากครอบครัวที่แตกไปเมื่อหลายปีก่อนทำให้เขารู้สึกละอายใจต่อหลินชิงเสว่มาโดยตลอด สวรรค์รู้ว่าถ้าหากว่าหลินรั่วหวีได้รู้ว่าพวกเขาปฏิบัติต่อลูกสาวของเขาเช่นนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ไม่ร้ายแรง”

หลินอิ่นเอ่ยอย่างกะทันหัน “พวกเราทำแบบนี้ก็เพื่อให้ชิงเสว่ได้ดี ต่อให้ถูกผู้นำจับได้ก็คิดว่าเขาคงจะไม่ทำให้พวกเราลำบากมากเกินไป”

“ใช่”

หลินโป๋หลายเองก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “เดิมทีฉันกับทางเมืองหมิงจูนั่นร่วมมือกันโจมตีทั้งสองทาง ยังคิดจะเร่งพี่ให้กลับบ้านมา แต่ว่าตอนนี้ตระกูลฉินฝั่งนั้นตอบตกลงงานแต่งนี้มาแล้ว ทั้งสองฝ่ายไม่อาจจะเปลี่ยนใจ ทำแบบนี้จะทำให้พวกเราได้ประโยชน์อย่างมหาศาล ฉันว่าผู้นำคงจะไม่ค้านหัวชนฝาหรอก”

“โป๋หลายพูดถูก หลินอิ่น คนรุ่นใหม่สานต่อคนรุ่นเก่า ตอนลูกชายนายเป็นหนุ่มนี่เก่งกว่านายอีกนะ”

“คนที่จะรับตำแหน่งผู้นำตระกูลหลินคนต่อไป มีแค่โป๋หลายเท่านั้นที่คู่ควร!”

หลังจากที่ทุกคนสบายใจแล้วก็พากันเผยสีหน้าประจบประแจงออกมาอวยพรหลินโป๋หลาย

แอ๊ด...

ในตอนนี้เอง ประตูใหญ่ที่ปิดสนิทก็เปิดออกมาอย่างฉับพลัน เงาร่างสองร่างพุ่งเข้ามาพร้อมกัน

“แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้ว!”

ทุกคนมองไป นึกไม่ถึงว่าจะเป็นลั่วเยนอวิ๋นกับหลินจ้าวหยูน ทันใดนั้นก็ไม่เหลือบแลคนที่อยู่ตรงหน้าอีก

“ที่นี่ตระกูลหลิน ไม่ใช่ตระกูลลั่วของพวกเธอ ไม่รู้จักเคาะประตูก่อนเข้ามาเหรอ!”

“จ้าวหยูนกลับมาแล้วเหรอ? มาดื่มน้ำก่อน พักผ่อนเสียหน่อย”

ผู้คนอีกหลายคนเริ่มเอาความสนใจไปวางไว้บนร่างของหลินจ้าวหยูน ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นลูกสาวคนเล็กที่ผู้นำรักใคร่มากที่สุด

ลั่วเยนอวิ๋นมีสีหน้าเยือกเย็นทันที เมื่อก่อนตอนที่พี่สาวของเธอยังอยู่ ใครไหนเลยจะกล้าเอะอะโวยวายใส่เธอ? แต่พอพี่สาวของเธอจากไป พวกเขาก็ไม่เห็นเธออยู่ในสายตาแล้ว

แต่ตอนนี้เป็นเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน เธอเองก็ไม่ได้บันดาลโทสะ

ยังคงเป็นหลินจ้าวหยูนที่พูดธุระออกมา “ผู้อาวุโสทุกท่านคะ เกิดเรื่องแล้วค่ะ พี่สาวของฉันถูกจับตัวไปแล้วค่ะ!”

พอทุกคนได้ยินก็ผ่อนคลายร่างกาย “ฉันนึกว่าจะเกิดเรื่องอะไรใหญ่โต ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง”

หลินจ้าวหยูนเบิกตาโต ไม่เข้าใจว่าทำไมพอทุกคนได้ยินว่าพี่สาวของตนถูกลักพาตัวไปแล้วถึงไม่กังวลใจสักนิด

หลินโป๋หลายลุกขึ้นยืน ยิ้มแล้วพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย พี่สาวของเธอพักผ่อนอยู่ชั้นบนน่ะ”

“ชั้นบน?!”

พอคำนี้พูดออกมา หลินจ้าวหยูนกับลั่วเยนอวิ๋นก็มองหน้ากัน พอสำนึกได้ก็ขึ้นไปหาที่ชั้นสอง

เพียงชั่วพริบตาเดียว สายตาของลั่วเยนอวิ๋นก็เปลี่ยนเป็นคมกริบขึ้นมาทันที เธอมองไปที่หลินโป๋หลายแล้วพูดขึ้นว่า “นายให้คนไปลักพาตัวชิงเสว่มา?”

“ใช่ ฉันเป็นคนทำเองแหละ”

หลินโป๋หลายไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าอย่างมีมาด

เพี๊ยะ...

ลั่วเยนอวิ๋นตบหนัก ๆ ลงบนใบหน้าของเขา

ฝ่ามือนี้เธอใช้แรงไปเยอะมาก มุมปากของหลินโป๋หลายมีเลือดสด ๆ ไหลทะลักออกมาทันที

“ลั่วเยนอวิ๋น เธอกล้าดียังไงมาตบลูกชายของฉัน!”

หญิงวัยกลางคนที่งดงามคนหนึ่งพุ่งปราดออกมาด้วยใบหน้าเดือดดาลทันที เธอชี้ลั่วเยนอวิ๋นแล้วเอ่ยถาม

คนอื่น ๆ ก็ทยอยกันก่นด่า

“ที่นี่คือตระกูลหลิน ไม่ใช่ตระกูลลั่วของเธอ เธอกล้ามาตบคนที่ตระกูลหลินงั้นเหรอ!”

“ลั่วเยนอวิ๋น ยัยผู้หญิงบ้า ไม่ช้าก็เร็วสักวันแกจะต้องโดนคนอื่นจัดการแน่!”

แต่ทว่าลั่วเยนอวิ๋นกลับไม่มีความเคลื่อนไหวใดใด สายตาที่เย็นยะเยือกยังคงจ้องไปที่หลินโป๋หลาย “ถ้าหากหลานสาวคนโตของฉันเป็นอะไรขึ้นมาละก็ ต่อให้คุณเป็นคนของตระกูลหลิน ฉันก็จะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

ทุกคนพากันหัวเราะเสียงดัง

“ชิงเสว่เป็นคนในตระกูลหลินของพวกเรา จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้?”

“นั่นสิ ที่นี่คือตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ใครจะกล้ามาหาเรื่อง?”

“พูดเพ้อเจ้ออะไรออกมา!”

“ฉันล่ะนึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าตระกูลที่พี่สาวของฉันเลือกจะเป็นแบบนี้!”

ในสายตาของลั่วเยนอวิ๋นปรากฏความปรารถนาที่อยากจะสังหารอยู่เลือนราง น้ำเสียงเยือกเย็นอย่างถึงที่สุด “พวกคุณก็รู้ดีนี่ว่าชิงเสว่มีนิสัยโผงผางมากแค่ไหน พอได้วินิจฉัยคนคนหนึ่งแล้วก็จะไม่แก้ไขอีก พวกคุณใช้วิธีการลักพาตัวเธอมาบีบบังคับให้เธอแยกกับสามีและลูกสาวของเธอ พวกคุณว่าเธอจะทำอย่างไร!”