เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 250

บทที่ 249 เป็นศัตรูหัวใจหรือ

“ช่างเถอะ ในเมื่อคุณไม่อยากพูด พี่จะไม่บังคับให้พูดอีกแล้ว” เย่หลิ่นหานคีบเกี๊ยวอีกอันให้เธอในถ้วย: “แต่คุณผอมเกินไป ต้องกินเยอะๆหน่อย”

“อื้ม ขอบคุณค่ะพี่ชายใหญ่” เสิ่นเฉียวพูดขอบคุณเขา จากนั้นก็กินลงไปอีกหนึ่งอัน

เสิ่นเฉียวทานอาหารเช้าแบบเหม่อลอยเช่นนี้จนเสร็จเรียบร้อย ตอนที่จะจากกัน เย่หลิ่นหานยังไม่วางใจให้เธอไปคนเดียว ตักเตือนและเน้นย้ำตั้งนานจึงจะปล่อยให้เธอไปคนเดียว

สุดท้ายแล้วเสิ่นเฉียวขึ้นรถประจำทางไปคนเดียว ตอนที่นั่งอยู่บนรถประจำทาง เธอก็นั่งเหม่อและคิดอะไรไปเรื่อยๆอีก

วันนี้เธอต้องคุยยังไงกับหานเส่โยวให้ชัดเจนกับเรื่องนี้?

เสิ่นเฉียวรู้สึกสับสนวุ่นวายตลอดทาง นั่งรถเมล์จนเลยป้ายก็ยังไม่รู้ จนเธอรู้ว่าตนเองนั่งเลยป้ายแล้ว จึงรีบตะโกนบอกให้หยุด แล้วก็ลงจากรถ

หลังจากลงรถแล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกเบื่อหน่ายทั้งคน ยื่นมือไปกดตรงหว่างคิ้วที่กำลังปวดอยู่ของตนเอง

มือถือเกิดสั่นขึ้นมาหนึ่งครั้ง เสิ่นเฉียวก้มหน้าลงไปดูเป็นข้อความที่หานเส่โยวส่งมาในวีแชท ถามเธอว่าทำไมยังไม่ถึง

เสิ่นเฉียวจึงตอบข้อความกลับไปว่า: “ฉันนั่งเลยป้ายแล้ว เดี๋ยวจะรีบไป!”

จากนั้นตอนที่เตรียมตัวจะเดินไปนั่งรถเมล์ไปฝั่งตรงข้าม มีรถคันหนึ่งหยุดตรงหน้าของเธอ จากนั้นเปิดกระจกรถลงมา

“ขึ้นรถสิ” สายตาของเย่หลิ่นหานที่อ่อนโยน มองดูเธออย่างอัดอั้นใจ

มองเห็นเป็นเย่หลิ่นหาน เสิ่นเฉียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและจ้องมองเขาด้วยความตะลึง: “พี่ชายใหญ่ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้? คุณไม่ใช่ควรจะ......” ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทั้งๆที่เธอนั่งเลยมาหลายป้ายแล้ว เขาน่าจะไม่ควรมาอยู่ที่นี่ถึงจะถูก

“เด็กโง่ ผมเห็นคุณจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตั้งแต่เช้า จะวางใจให้คุณนั่งรถเมล์ประจำทางคนเดียวได้ไง? แต่คุณก็ไม่ยอมให้ผมไปส่งคุณ ผมจึงต้องตามคุณมา”

พูดจบแล้ว เย่หลินหานก็ยิ้มๆ พูดอย่างอ่อนโยน: “รีบขึ้นรถเถอะ”

หานเส่โยวกำลังรอเธออยู่ นั่งจากป้ายนี้ไปคงต้องใช้เวลาสิบกว่านาที เสิ่นเฉียวรู้สึกเกรงใจไม่อยากให้เธอรออีก จึงต้องรีบขึ้นรถ

หลังจากขึ้นรถแล้ว เย่หลิ่นหานเตือนให้เธอรัดเข็มขัดนิรภัยให้ดี จากนั้นส่งเธอไปที่นัดหมาย

“ไปเถอะ ระวังความปลอดภัยด้วย”

เย่หลิ่นหานนวดๆที่หัวของเธอ ให้เธอรีบไป เสิ่นเฉียวมองหน้าเขาอย่างนิ่งเฉย จากนั้นพยักหน้าและเดินจากไป

ที่ตรงนี้ห่างจากที่นัดหมายใช้เท้าเดินระยะทางประมาณสองนาที เสิ่นเฉียวจึงรีบเดินไปจนถึงที่นัดหมาย

ถึงแม้จบจากโรงเรียนไปไม่นาน แต่ร้านชานมร้านนี้ก็ยังมีลูกค้าวนเวียนไปมาเยอะมาก อีกทั้งส่วนมากเป็นนักเรียนที่อยู่ละแวกนี้ หน้าตาของเสิ่นเฉียวหลังจากแต่งหน้าแล้วดูสวยงามดึงดูดตาเป็นพิเศษ ตอนที่เดินเข้าร้านยังดึงดูดสายตาของผู้คนเยอะแยะ ผู้ชายที่ดูท่าทางเป็นนักเลงที่นั่งอยู่ในร้านยังผิวปากให้เธอด้วย

เสิ่นเฉียวทำเหมือนมองไม่เห็นจึงเดินอ้อมไป เธอมองเห็นหานเส่โยวที่นั่งอยู่มุมนั้นแล้ว

หานเส่โยวในวันนี้ก็ยังใส่ชุดกระโปรงสีชมพูเหมือนเดิม ชายกระโปรงจะพองๆบานๆหน่อย มองดูแล้วอมชมพูๆเหมือนองค์หญิงน้อย

หานเส่โยวกำลังเจาะไข่มุกที่อยู่ในแก้วชานมอยู่อย่างเบื่อหน่ายมาก ท่าทางบนใบหน้าเหมือนเบื่อจนอึดอัดใจอย่างมาก มีผู้ชายอยากเดินเข้าขอเบอร์โทรของเธอ กลับถูกเธอหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาและไล่ด่ากลับไป: “หลีกไปไกลๆคนน่ารังเกียจ คู่ควรกับฉันได้เหรอ?”

ชายคนนั้นถูกเธอด่าจนหน้าแดง “คุณ คุณไม่อยากให้ก็ไม่ต้องให้ ทำไมต้องด่าคน?”

หานเส่โยวจ้องหน้าเขาอย่างเย่อหยิ่ง: “รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร? กล้าขอเบอร์ติดต่อกับฉัน? ถ้ายังกล้ายุ่งกับฉันอีก ฉันจะไม่เพียงแค่ด่าคนง่ายๆแค่นี้แล้วนะ!”

ผู้ชายคนนั้นทำอะไรไม่ถูกอย่างอึดอัดใจ แต่ยังขี้ขลาดด้วย จึงหันหลังเดินออกไป ใครจะรู้ว่าหันไปก็ชนกับตัวเสิ่นเฉียวที่กำลังเดินมา เสิ่นเฉียวถูกเขาชนถอยหลังไปสองเก้า จนเกือบจะหกล้ม

“อ่าขอโทษครับ!” ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าตนเองชนคนอื่นจึงรีบร้อนขอโทษ ตอนที่เงยหน้าขึ้นมา มองเห็นหน้าของเสิ่นเฉียว ตกตะลึงจนตาโตยืนอยู่กับที่ ในตาแสดงอาการตกตะลึงในความสวยงามของเธอ