แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 362
บทที่ 362 ฉันอิจฉาตาร้อนจะแย่อยู่แล้ว
"เจตต์！"
บุริศร์หมดความอดทนต่อเขาแล้วนะ
ในขณะที่เขายังคิดอยากจะชกเจตต์ไปหนึ่งหมัด ก็ได้ยินนรมนพูดอย่างเย็นชาว่า:"วันนี้หากคุณลงมืออีกครั้ง คืนนี้คุณก็ไปนอนที่ห้องหนังสือเลยนะ"
หมัดของบุริศร์หยุดนิ่งอยู่ที่กลางอากาศ และมองดูนรมนอย่างหดหู่ใจ
ผู้หญิงคนนี้ถึงกับเอาข้อเรียกร้องนี้มาข่มขู่เขาในเวลาเช่นนี้เชียวหรอ！
เขาโมโหจนอยากจะอาเจียนเลือดออกมา ชัดเจนมากส่วนเจตต์ที่อยู่ข้างๆได้รับการกระตุ้นเสียแล้ว
"พวกคุณหมายความว่าอะไรเนี้ยะ？ทำมาเป็นกะหนุงกะหนิงต่อหน้าฉันแบบนี้？ฉันถูกชกไปแล้วนะ ที่สำคัญหนักกว่าบุริศร์เยอะมากเลยด้วย？นรมน ต่อให้เป็นเพื่อนก็ตามเถอะ คุณก็ควรเอ็นดูฉันบ้างสิ?"
"เพื่อนเหรอ？คุณแน่ใจหรือว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่？"
นรมนหันหน้ากลับมา และมองหน้าเจตต์อย่างเย็นชา
"นับตั้งแต่วินาทีที่คุณลงมือกับคมทิพย์ คุณก็ควรรู้แล้วว่า เราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันอีกแล้ว ทิพย์เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน คุณกลับลงมือกับเธออย่างโหดเหี้ยม ตอนนี้ก็ผ่านไปตั้งหลายวันแล้วนะ คำขอโทษสักคำคุณก็ไม่มีเลยด้วยซ้ำ คุณยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิด เป็นเพื่อนกับคนอย่างคุณเนี้ยนะ ฉันฝันไปยังสะดุ้งตื่นเลย"
คำพูดนี้ของนรมนทำให้เจตต์ปล่อยมือของตัวเองอย่างกะทันหัน ไม่ค่อยกล้าเชื่อหูของตัวเอง และยิ่งไม่กล้าเชื่อว่านี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของนรมน
"ฉันเป็นคนแบบไหนคุณยังไม่รู้อีกหรือ？คุณก็รู้สึกว่าฉันทำเรื่องอย่างนั้นกับคมทิพย์ใช่มั้ยหล่ะ？"
"หรือว่าเรื่องในวันนั้นฉันตาบอดเอง？หรือว่าทุกคนตาบอดกันไปหมดแล้ว？หรือว่าไม่ใช่คุณเรียกคมทิพย์ไปสบประมาท？เจตต์ คนเราทำผิดมันไม่น่ากลัวหรอกนะ ที่น่ากลัวคือเขารู้ทั้งรู้ว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว ยังจะแสดงความใสซื่อต่อหน้าฉัน และแสดงความบริสุทธิ์ใจอีกด้วย เรื่องนี้ฉันไม่อภัยคุณแน่ ฉันควรขอบคุณคุณใช่มั๊ยหล่ะ ขอบคุณที่คุณคบหากับฉันแล้วไม่ได้ลงมือทำอนาจารกับฉัน？"
คำพูดสุดท้ายของนรมนทิ่มแทงใจของบุริศร์โดยตรง
มือของเขาจับมือถือในกระเป๋าอีกครั้ง คิดถึงรูปถ่ายที่เปลือยกายรูปนั้น แววตาคู่นั้นแทบอยากจะฟันเจตต์เป็นหมื่นๆชิ้นไปเลย
ไม่ได้ทำอนาจารกับนรมนงั้นหรือ？
ถ้าอย่างนั้นรูปถ่ายเปลือยกายนั้นมาได้ยังไง？
หรือจะเป็นคนอื่น？
ความอาฆาตของบุริศร์ไม่ปกปิดเลยแม้แต่นิดเดียว
นรมนรู้สึกได้อย่างชัดเจน กลับประหลาดใจบ้าง เพียงแต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร หน้าของเจตต์ต่างหากที่ขาวซีดอย่างกับกระดาษ
"ที่แท้ในใจของคุณ คิดแบบนี้กับฉัน"
"ฉันควรคิดยังไงกับคุณหล่ะ？คุณทำเรื่องแบบนั้นออกมา แล้วยังไม่รับผิดชอบอะไรด้วย ยิ่งไปกว่านั้นยังโทษแอลกอฮอล์ และพูดว่าคนอื่นมอมยาคุณ ถ้าคุณไม่ได้มีความคิดแบบนั้น จะทำเรื่องสกปรกแบบนั้นออกมาได้ไง？เจตต์ คุณทำให้ฉันผิดหวังจริงๆเลย！
นรมนพูดจบปุ๊บและหันหลังไปทันที ยังไม่ลืมดึงตัวบุริศร์ออกไปพร้อมกันอีกด้วย
บุริศร์ในตอนนี้ก็เหมือนกับสัตว์ที่หลุดจากการควบคุมพอเธอปล่อยมือปุ๊บ ยังไม่รู้ว่าบุริศร์จะทำเรื่องอะไรออกมา？
คิดถึงหน้าตาที่โกรธแค้นของบุริศร์ปุ๊บ นรมนจนคำพูดไปเลยทีเดียว
ทั้งคู่ขึ้นไปบนรถ ไม่พูดไม่จามาตลอดทาง
เดิมทีวันนี้เป็นวันที่น่าฉลองที่สุด ตอนนี้ไม่เพียงไม่ได้ฉลองแล้ว คาดว่าแม้แต่กลับไปที่บ้านตระกูลโตเล็กก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว
นี่ถ้าหากให้คุณนายท่านกับกิจจาเห็นบาดแผลที่หน้าของบุริศร์ นรมนไม่รู้ว่าควรอธิบายยังไงดี
เธอมองดูหน้าตาที่โมโหของบุริศร์ พูดและถอนหายใจโดยไม่รู้ตัวว่า:"คุณก็จริงๆเลย ตัวเองฐานะอะไรหล่ะ？ชกต่อยกับคนเหี้ยๆอย่างเจตต์แบบนั้น และอยู่บนถนนอีกต่างหาก ไม่กลัวคนที่เมืองชลธีหัวเราะเยาะรึไง ถ้าแพร่ออกไป และส่งไปทางอินเตอร์เน็ต ซึ่งถูกคุณแม่เห็นเข้า ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าควรจะอธิบายกับแม่ยังไงดี"
บุริศร์มองหน้านรมนนึงครั้ง
แววตาของนรมนสดใส กระพริบความเป็นห่วงกับความรักที่มีต่อเขาออกมา ไม่มีอารมณ์อื่นๆโดยสิ้นเชิง
เขาสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว
ดูท่ารูปถ่ายเปลือยกายนรมนไม่รู้เรื่องรู้ราว
เธออาจจะเป็นผู้ถูกกระทำก็ได้
ถึงแม้คิดแบบนี้ก็ตาม แต่ว่าบุริศร์ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
"ฉันพาคุณไปดูที่โรงบาลเถอะนะ"
เห็นบุริศร์ไม่พูดไม่จา นรมนกะจะพาเขาไปจัดการที่โรงบาลสักหน่อย กลับได้ยินบุริศร์พูดว่า:"ไม่ต้องหรอทายาสักหน่อยก็ดีแล้ว กระดูกและเส้นเอ็นไม่ได้รับบาดเจ็บ"
ในที่สุดบุริศร์ก็เอ่ยปากออกมาจนได้
นรมนรีบถามว่า:"ทำไมถึงต่อสู้กับเขา？คุณออกมาซื้อมะม่วงไม่ใช่หรือ？ทำไมถึงวิ่งมาลงไม้ลงมือกับเจตต์ไกลขนาดนี้？หากคุณหมั่นไส้เขาจริงๆ หาคนสั่งสอนเขาสักหน่อยก็พอแล้วนี่น่ะ ทำไมต้องลงมือเองหล่ะ？อีกอย่าง เรื่องของคมทิพย์มอบให้พฤกษ์จัดการแล้วไม่ใช่หรือ？หรือว่าเกิดเรื่องอะไรอีกแล้ว？"
ตอนนี้ที่นรมนคิดได้ก็มีแต่เรื่องคมทิพย์กับพฤกษ์แล้วเพราะฉะนั้นเธอได้แต่คิดถึงด้านนี้
บุริศร์ไม่พูดไม่จา มองหน้านรมนและจุดบุหรี่ขึ้นมาหนึงม้วนอย่างไม่เคยทำมาก่อน แต่นึกถึงร่างกายของนรมน รีบเปิดกระจกรถ กลับไม่ได้ดับไฟบุหรี่ แต่สูบไปอย่างทีละคำทีละคำ
บุริศร์แบบนี้นรมนไม่เคยเห็นมาก่อน
"คุณเป็นอะไรกันแน่เนี้ย？"
เธอรู้สึกว่าวันนี้บุริศร์ผิดปกติมากเป็นพิเศษ คำพูดที่บุริศร์ไม่อยากพูด ใครก็ไม่ได้คำตอบ ชั่วขณะหนึ่งทำให้นรมนหดหู่ใจเล็กน้อย
บุริศร์สูบบุหรี่หมดไปหนึ่งม้วนโดยตรง หลังจากโยนออกไปแรงๆถึงพูดขึ้นมาว่า:"ไม่มีอะไรหรอก จู่ๆก็เกิดเบื่อหน่ายขึ้นมา จึงอยากหาใครสักคนฝึกฝีมือสักหน่อย"
เหตุผลนี้ทำให้คนรู้สึกตลกสิ้นดี นรมนยิ่งไม่เชื่อใหญ่เลย เพียงแต่ว่าก็ยังรู้ดีว่า เธอไม่มีวิธีได้ข่าวคราวอะไรจากปากของบุริศร์
"ถ้าอย่างนั้นตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นและสบายใจบ้างหรือยัง？"
คำถามของนรมนคำนี้ถามซะจน บุริศร์หดหู่ใจมากยิ่งขึ้น
เขาจะสบายใจได้ยังไงกันเล่า？
รูปถ่ายใบนั้นเหมือนกับเข็มเล่มนึงที่ทิ่มแทงหน้าอกของเขา ทำให้เขาขยับตัวปุ๊บก็รู้สึกเจ็บมากๆ
เพียงแต่ว่าเห็นแววตาที่เป็นห่วงเป็นใยของนรมน เขาก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า:"อืม ดีขึ้นมากแล้วหล่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นเรากลับบ้านกันแล้วนะ？"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย