บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 1

บทที่ 1 โลหิตหัวใจ

“ซี้ด……….”ความเจ็บปวดที่เสียดแทงหัวใจทำให้กู้อ้าวเวยส่งเสียงครางออกมา ทั่วทั้งแขนขาทุกข์ทรมานราวกับมีมดนับพันตัวไต่คืบคลาน

กลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้นที่กำจายอยู่ในอากาศทำให้นางขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ ความกดอากาศต่ำรอบกายทำให้กู้อ้าวเวยตีระฆังสั่นเตือนอยู่ในใจ

“ผู้สืบทอดหลิงหนานตระกูลหยุนแสนผ่าเผยก็แค่นี้ ความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อยก็สลบลงไป”

“ฮ่าห์….”

น้ำเย็นทั้งอ่างลดลงมาที่กลางศีรษะ ความเย็นฉับพลันทำให้กู้อ้าวเวยหนาวสั่น พลันลืมตาอย่างกะทันหัน มองทุกสิ่งที่แปลกๆรอบตัวนาง

“ทำไม ไม่แกล้งตายแล้วหรือ?” บุรุษสวมสุดสีแดงเย้ายวนทั้งร่างคุกเข่าที่ข้างกาย นิ้วมือเรียวยาวจับคางของกู้อ้าวเวยไว้ แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “กู้อ้าวเวย เจ้าใช้ทุกวิถีทางเพื่อแต่งให้ข้า ทำให้เจ้าต้องตกตายเยี่ยงนี้ไม่ ใช่ว่าเป็นการเอาความเจ้าเกินไปหรอกนะ”

กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วมองบุรุษตรงหน้า นัยน์ตาคู่นั้นที่เยือกเย็นดุร้ายภายใต้คิ้วกระบี่เรียวเฉียงขึ้น ทำให้อากาศรอบๆเพิ่มความเย็นเยียบขึ้นหลายส่วน ริมฝีปากเรียวบาง หยักปากรูปมนอย่างเห็นได้ชัด ของชั้นหนึ่งเช่นนี้หาได้ยากจริงๆ แต่บรรยากาศเยือกเย็นที่แผ่ออกมาทั่วทุกอณูบนร่างทำให้คนไม่อาจชมชอบได้ลง

กู้อ้าวเวยกำลังพิจารณาห้องที่ไม่คุ้นเคย เกิดความมึนงงอยู่ชั่วครู่

ตอนนี้มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย นางไม่ใช่ว่าต้องทำการผ่าตัดให้คนไข้ที่ห้องผ่าตัดหรอกหรือ?

หรือเป็นเพราะว่านางสลบจากการทำงานที่เหน็ดเหนื่อยเกินไป? บางทีอาจจะใช่ ให้หญิงสาวที่สวยดั่งดอกไม้ราวกับหยกทำงานไม่หลับไม่นอนสี่สิบกว่าชั่วโมง ถึงเป็นคนเหล็กก็อาจเหนื่อยตายได้

“โลหิตหัวใจถ้วยนี้ถือซะว่าเจ้าให้เป็นของกำนัลพบหน้าให้กับพ่านเอ๋อร์ก็แล้วกัน”

ขณะที่กล่าว ก็แทงกริชเข้ากลางอกแล้วถอนออกทันที เลือดสดๆไหลพรั่งพรูออกมา กู้อ้าวเวยครางด้วยความเจ็บปวด

กู้อ้าวเวยแต่ไรก็มิใช่ผู้นำที่ปวกเปียกเป็นลูกพลับอ่อน ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ได้นั่งตำแหน่งหัวหน้าแพทย์ตั้งแต่วัยรุ่นเช่นนี้ เธอสะบัดแขนของบุรุษ แล้วตบเข้าที่ใบหน้าชายคนนั้นอย่างรุนแรง “ไอ้ระยำเอ๊ย นายไม่ใช่คนป่วยเรอะ ป่วยแล้วก็ไปกินยาเซ่ มาทำบ้าอะไรฉันเล่า โรงพยาบาลบ้าที่ไหนไม่เฝ้าให้ดีๆถึงปล่อยนายออกมาเพ่นพ่านได้ อยากตายนักเหรอ”? ซ่านจินจื๋อนึกไม่ถึงว่ากู้อ้าวเวยเดิมที่อ่อนแอจะกล้าตบเขา จึงง้างฝ่าเท้าเตะเข้าที่ตัวกู้อ้าวเวย ราวกับยังไม่คลายโทสะ พลางเตะเข้าไปอีกหลายทีจึงค่อยรามือ

กู้อ้าวเวยกัดเรียวริมฝีปากแน่นไม่ยอมให้ส่งเสียงร้องเจ็บออกมา นางรู้สึกว่าอวัยวะภายในร่างกายของตนถูกเตะจนแทบจะทะลักออกมา ชายคนนี้ไม่รู้จักทะนุถนอมอ่อนโยนกับผู้หญิงบ้างเลย

“กู้อ้าวเวย เจ้าอย่าได้ทำลืม เจ้าก็เป็นแค่ยารักษาอาการป่วยให้กับพ่านเอ๋อร์ อย่าได้มองข้ามความหวังดีของผู้อื่น” ขวดกระเบื้องสีขาวรองรับบรรจุหยดเลือดอย่างระมัดระวัง มองกู้อ้าวเวยที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความรังเกียจ ทิ้งขวดยารักษาแผลขวดหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ กำชับด้วยเสียงเย็นเยียบ “ดูนางให้ดี อย่าให้ตาย”