บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 11

ตอนที่ 11 กุ้อ้าวเวยมิเหมือนกันแล้ว

ในวันนั้นกุ้อ้าวเวยเป็นลม ดังนั้นจึงมิรู้ แต่ทว่าซูพ่านเอ๋อนั้นรู้ชัดเจนมาก ก่อนที่กุ้อ้าวเวยจะเป็นลมสลบไป ซ่านจินจื๋อก็รีบพรวดพราดเข้าไปอุ้มนางไว้

แม้ว่าซ่านจินจื๋อจะอธิบายให้นางฟังในภายหลังว่าเขากลัวว่ากุ้อ้าวเวยตายจริง โรคของซูพ่านเอ๋อไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ อีกทั้งซ่านจินจื๋อยืนยันว่าหลังจากกุ้อ้าวเวยเพิ่งจะเป็นลมไป นอกจากจัดการให้แพทย์มา แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ถามอีก แต่ทว่าเบื้องหลังที่ซ่านจินจื๋อออกจากนางและรีบไปหากุ้อ้าวเวย ยังคงสร้างเงาในหัวใจของซูพ่านเอ๋อ

ซูพ่านเอ๋อมีความคิดมากมายในใจของนาง หลังจากผ่านครุ่นคิดหลายรอบ ใบหน้าของนางก็เริ่มสงบ ดูเหมือนดอกบัวสีขาวที่ละเอียดอ่อน นางขมวดคิ้วและตำหนิตัวเอง "เหตุใดจึงเอ่ยเช่นนี้เล่า คนผิดยังคงเป็นข้า อย่างไรเสียก็เป็นเพราะร่างกายของข้ามิแข็งแรง จึงยังขยับตัวมิได้จนกระทั่งวันนี้ "

ซ่านจินจื๋อปลอบโยนนางอย่างอ่อนโยนด้วยใจที่อดทน "เอาล่ะ ซูพ่านเอ๋อของข้า เจ้าอย่าโทษตัวเองเลย เรื่องมันเกี่ยวกับร่างกายของเจ้า ข้ามิสามารถเพิกเฉยได้ กุ้อ้าวเวยสัญญาว่าตราบใดที่ข้ากลับเรือนกับนาง นางก็จะมอบถุงน้ำดีหงส์และเลือดมังกรให้ข้า ดังนั้นยิ่งกลับเรือนเร็วเท่าใดร่างกายของเจ้าก็จะดีขึ้นเร็วเท่านั้น "

ซ่านจินจื๋อยืนขึ้นและจัดระเบียบอาภรณ์ก่อนจะเดินออกไปทางด้านนอก ก่อนที่จะออกจากประตู เขาก็หันหลังกลับมายิ้มให้กับซูพ่านเอ๋อ "ข้าไปแล้วจะกลับมา"

ซ่านจินจื๋อหันศีรษะของเขากลับมาเร็วเกินไป ดังนั้นเขาจึงไม่ทันสังเกตเห็นความทุกข์ระทมที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูพ่านเอ๋อ

หยินเชี่ยวกลับมาสู่ชีวิตของนาง นางบ่นอย่างโกรธเคืองกับกุ้อ้าวเวย "ท่านอ๋องก็ช่างมิมีเหตุผลเอาเสียเลย นางซูพ่านเอ๋อผู้ไม่มีชาติตระกูลถูกนำมาเลี้ยงดูในจวนก็นับว่าเกินไปแล้ว แต่ยังให้นางอาศัยอยู่ในลานบ้านใหญ่อีก นายหญิง พระองค์ต่างหากเพคะที่เป็นหวังเฟยอย่างเป็นทางการ แต่กลับให้พระองค์อาศัยอยู่ในลานที่ห่างไกลเช่นนี้ และนี่ยังเป็นราชสำนักอีก เห็นได้ว่ามิยึดถือกฎอย่างจริงจังเลยนะเพคะ"

กุ้อ้าวเวยได้ฟังก็ยิ้มแย้มแจ่มใส เอ่ยปลอบขวัญหยินเชี่ยวด้วยท่าทีมิได้สนใจเท่าใด "มิได้ออกไปจากในใจ มาก็เป็นเวลานานแล้ว ในจวนแห่งนี้ยังมีสิ่งผิดปกติอยู่เล็กน้อยหรือ? พวกเราก็มิได้มาที่นี่เพื่อรักษากฏแทนซ่านจินจื๋อเสียหน่อย ผู้ใดอาศัยอยู่ในลานหลักผู้นั้นก็เป็นทุกข์ พวกเรามีความสุขและสะดวกสบาย เอ่ยอีกอย่างก็คือจวนของเรามีอันใดมิดีหรือ? เส้นทางที่คดเคี้ยว ดังนั้นมันจึงมีความหมายเมื่ออยู่ห่างไกล เจ้าดูต้นไม้เหล่านี้ เหมือนกันกับต้นที่จวนว่ายจู่หรือไม่? ดอกไม้หนึ่งดอกในห้องหลักนี่ เจ้ามิคิดว่ามันสับสนหรือ?

ดูเหมือนว่าหยินเชี่ยวจะถูกเกลี้ยกล่อม แต่ทว่าบนใบหน้าของนางยังมีร่องรอยของความไม่สบายใจ ราวกับว่าอยากจะเอ่ยอีก แล้วมันอย่างไรเล่า นายหญิงของพวกข้ามิพูด ก็ใช่ว่าเขาจะมิสามารถให้มันก่อนได้ เหอะ

การแสดงออกที่คึกคักของหยินเชี่ยวทำให้กุ้อ้าวเวยนึกถึงความลำบากใจของหยินเชี่ยวในเพลาที่นางหลบหนีไปก่อนหน้านี้ อดมิได้ที่จะเล่นกับหัวใจ โบกมือให้กับหยินเชี่ยว

หยินเชี่ยวโน้มตัวลงอย่างเชื่อฟัง กุ้อ้าวเวยเหยียดนิ้วชี้จับคางของหยินเชี่ยว แล้วเข้ามาใกล้ที่เบื้องหน้าของนาง ใกล้จนหยินเชี่ยวสามารถได้กลิ่นหอมจาง ๆของพืชหอมจากตัวของกุ้อ้าวเวย ดวงตาสีเข้มของกุ้อ้าวเวยจ้องมอง หยินเชี่ยว ริมฝีปากเอ่ยเบา ๆ "หรือกล่าวอีกอย่างว่า การแสดงออกเช่นนี้ของเสี่ยวหยินเชี่ยว คือกำลังคิดว่ามีเพียงข้าที่รับใช้นายหญิงมันมิพอหรือ?"

ใบหน้าของหยินเชี่ยวเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว นางประหม่าเกินกว่าที่จะกระพริบตา เสียงพูดติดอ่างของนางราวกับยุง "นาย นาย นายหญิง ... "