บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 16

ตอนที่ 16 คนในจวนหวังของข้า

ซ่านจินจื๋อไม่ชอบกุ้อ้าวเวย เหตุผลหนึ่งเป็นเพราะนางไร้ยางอาย ส่วนอีกสาเหตุหนึ่งเพราะนางนำสมบัติของนางมาข่มขู๋เขา และข้อที่สามคือนางฉลาดเฉียบแหลมมากเกินไป

อย่างไรก็ตาม หลังจากการยื่นอุทธรณ์ของซูพ่านเอ๋อ เขาเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้าราวกับว่าต้องการที่จะทำตามข้อตกลงก่อนหน้านี้ แต่เมื่อเขาเห็นความก้าวร้าวของกุ้อ้าวเวยที่ศาลา กุ้อ้าวเวยยังคงตอบสนองต่อความก้าวร้าวกับกู้ฮูหยินบีบทำให้เขาเสียหน้า มักจะทำให้เขาสบายใจ

“ ช่างน่าเสียดายที่ตอนนี้ที่เวยเอ๋อเป็นคนของจวนหวัง”

กุ้อ้าวเวยยืนขึ้นอย่างช้า ๆ หยิบแอปเปิ้ลจากจานผลไม้ขึ้นมาวัดและหมุนตัวเดินจากไป

เจ้าทำผิดกฎหมายอย่างมาก! ดูถูกท่านพ่อของข้า ข้าจะลงโทษให้เจ้าไปที่วัดบรรพบุรุษเพื่อคุกเข่าเป็นเวลานานๆ!

"กู้ฮูหยินขมวดคิ้ว โดยคิดว่ากู้อ้าวเวยยังเป็นหลานสาวที่อ่อนแอและงมงาย

"คุกเข่าที่ศาลเจ้า?" ซ่านจินจื๋อก้าวไปข้างหน้า ประสานมืออย่างสงบ เขาไม่แยแสและเปรยตามองกู้ฮูหยิน "ท่านนายหญิงช่างปากกล้านัก ท่านรู้ไหมว่าเวยเอ๋อเป็นชายาของข้า"

กุ้อ้าวเวยเลิกคิ้วของนางขึ้น และดวงตาสีสดใสคู่หนึ่งมองไปที่ซ่านจินจื๋อ แต่นางต้องการถามว่าเขามาจากที่ใด

"ท่านอ๋อง ... " กู้ฮูหยินตกใจ แต่นางก็ไม่รู้ว่าเหตุใดกษัตริย์ต้องเฝ้ากุ้อ้าวเวย กุ้จี้เหยากัดริมฝีปากล่างของนางอย่างไม่สบายใจ

"ท่านอ๋อง ไม่แปลกเพคะ ท่านป้าของข้ามักจะเรียกข้าให้คุกเข่าในพระวิหาร เกรงว่าข้าจะชินกับมันแล้ว ข้าจึงโพล่งออกมา"

กุ้อ้าวเวยก้าวไปข้างหน้า หันหน้าเข้าหาซ่านจินจื๋อ เพียงแต่คิดว่านางมีความคิดลึก ๆ แต่เนื่องจากภัยคุกคามที่เป็นความลับนางจึงต้องระงับความไม่พอใจในใจของตนไว้ และใบหน้าของนางดูเหมือน "เกิดอันใดขึ้น?"

เสียงเปล่งเสียงออกมาทีละคำ ทำให้กู้ฮูหยินใบหน้าซีดเซียว

ความไม่เต็มใจและไม่เต็มใจที่จะสูญเสียของจั้เหยา "นั่นเป็นเพราะนางไม่เข้าใจกฎ ครอบครัวกุ้ของเราเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงด้วย นางจะทนต่อการกระทำของนางที่นี่ได้อย่างไร"

"เอ่ยเช่นนี้ นับว่ามันเป็นเรื่องจริง"

คำพูดของซ่านจินจื๋อเอ่ยจบ กุ้จี้เหยารู้สึกประหลาดใจที่เขาพูด มีอันใดผิดพลาดผิดพลาด กู้ฮูหยินแทบจะคุกเข่าตรงหน้าของซ่านจินจื๋อ "พระชายามีอารมณ์ไม่ดี ข้าน้อยจึงเสนอทางที่ดีที่สุดออกไป "

"ในวันที่ข้าแต่งงานกับท่านอ๋องเช่นเดียวกัน ฮ่องเต้ยกย่องข้าด้วยความใจดีและมีอัธยาศัยดี แต่ท่านป้าของข้าบอกว่าฉันอารมณ์ข้าไม่ดี อาจเป็นไปได้ที่ฮ่องเต้โกหก" กุ้อ้าวเวยเอ่ยอย่างคล่องแคล่ว แต่นางนั่งนิ่งอยู่บนม้านั่งหินด้วยความเกียจคร้าน

ช่างต่อปากต่อคำจริงๆ!

ซ่านจินจื๋ออ้าปากโดยไม่รู้ตัว เพียงพบว่ากุ้อ้าวเวยนั้นน่าสนใจมาก และกลัวว่าแม้จะไม่มีเขามาช่วย กุ้อ้าวเวยก็สามารถจัดการออกจากสิ่งที่กู้ฮูหยินกล่าวได้

ในทางตรงกันข้าม นายหญิงกู้สั่นเหมือนตะแกรง และหมวกระดับสูงที่สวมใส่นั้นถูกกดลง นั่นล้วนเป็นโทษหนัก!

"เหตุใดมิเอ่ยเล่า ถ้าเจ้าคิดว่าคำพูดของเวยเอ๋อไม่สุภาพ เวยเอ๋อพาท่านอ๋องไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษที่คุกเข่าของเจ้าได้ไหม?" กุ้อ้าวเวยรินชาหนึ่งถ้วยให้กับซ่านจินจื๋อ แล้วส่งไปยังมือของเขา

"แน่นอน" ซ่านจินจื๋อหยิบชาและเห็นว่ากุ้อ้าวเวยยิ้มให้เขาเล็กน้อยราวกับยกย่องเขาว่าทำหน้าที่ได้ดี