บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 21

บทที่21 ออกค้นหาไปกับข้า

นางได้รู้จากชายชุดดำว่าเด็กชายแก่นเซี้ยวผู้นี้เป็นใคร

เด็กชายแก่นเซี้ยวที่เข้ามาเมื่อกี้มีชื่อว่าฉีหลินเป็นลูกชายคนเล็กของเจ้าของวิหารเยียนหยู่เก๋อ ไม่ตั้งใจเรียน นิสัยซุกซน ชอบเล่นอยู่กับลูกชายคนโตของหู่ปู้เซ่อหลาง พวกเขารวมตัวกันแล้วชอบเล่นอะไรพิเรนทร์

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เช่นนั้นเงินของเขาข้าก็ยิ่งใช้ไม่ได้เลยสิ”กุ้อ้าวเวยหยิบถุงเงินเขาขึ้นมา จากนั้นก็เอาถุงเงินตัวเองส่งให้ชายชุดดำ และถามอีกว่า: “ข้าอยากจะถามท่านอีกคำถามหนึ่งว่า ช่วงนี้มีคนขึ้นเขาเก็บยาสมุนไพรไหม ข้าอยากขึ้นไปดูหน่อย”

ที่นี้ไม่เหมือนกับความคิดของนาง นางต้องออกไปสำรวจดูว่าสมุนไพรที่นี้เติบโตอย่างไร

“มีครับ แต่นอกเมืองแม้ไม่มีสัตว์ร้ายแต่ทางขึ้นเขาเงียบไม่มีผู้คน ถ้าแม่นางจะไปล่ะก็คงต้องระวังตัวด้วย อีกอย่าง อย่าไปยุ่งกับพวกเด็กแก่นเซี้ยวพวกนั้น”ชายชุดดำพูดเตือนแต่ก็เขียนจดหมายให้นาง ให้นางส่งจดหมายนี้ต่อให้คนอื่นๆอีก

ทั้งทางนางก็เข้าไปร้านอาหารสั่งอาหารมาจากนั้นก็ถือออกไปสองกล่องกลับเข้าบ้าน

บ้านนี้ไม่ใหญ่มาก ทั้งบ้านก็มีบ้านสองหลัง มีบ้านเล็กของนางและบ้านใหญ่ที่มีให้ข้ารับใช้อยู่ ยังมีบ้านใหญ่อีกหลังที่นางจะเอาไว้ใช้เป็นห้องยา ทดลองยาต่างๆ ยังมีบ้านเล็กอีกหลังที่ใช้เป็นห้องนอนแขก เอาไว้สำรอง

และตอนนี้ในตัวบ้านทั้งหมดก็จัดการให้เป็นระเบียบหมดแล้ว แต่ประตูหน้าบ้านกลับไม่มีป้ายอะไรเลยยังว่างเปล่าอยู่

“เรียกว่าร้านยาเหย้าแล้วกัน ไม่ต้องคิดอะไรมากด้วย”นางกินไปและพูดให้คนงาน

หยินเชี่ยวกับชิงต้ายไม่มีความคิดเห็นใด กุ้อ้าวเวยก็ไม่อยากคิดมาก นางเก็บหนังสือที่ท่านปู่หยุนชิงหยางส่งให้ไว้ในห้องที่สะอาดวางไปที่ชั้นวางหนังสือ นางเอาต้นหญ้าเลือดมังกรและถุงน้ำตีหงส์เอาไว้ด้วยกันโดยไม่ใส่ใจ จากนั้นก็เปิดไฟและเริ่มอ่านหนังสือทันที

จนกระทั่งวันที่สอง นางถึงลุกขึ้นมาไปนอนที่เตียง

ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่าง นางก็มัดผม ใส่ชุดที่เคลื่อนไหวได้ง่าย แบกตะกล้าขึ้นมา

ประตูนอกเมืองมีคนที่แบกตะกล้ายืนอยู่ไม่น้อย แต่ส่วนมากก็เป็นคนที่ไปส่งของ นางก็มาท่ามกลางผู้คนนี้ มองดูไปก็มีหญิงที่นำกลุ่มคนมองมาที่นาง ยิ้มและพูดว่า: “รอเจ้านั้นแหละ พวกเราไปเถอะ”

กลุ่มพวกนางเพิ่มนางเข้าไปอีกก็มีแค่สี่คน พวกชาวสมุนไพรส่วนใหญ่ที่มาก็ไม่ได้จะเก็บสมุนไพรไปขาย แต่มาเพราะเป็นตัวแทนของในร้านยา เช่นนี้มากันหลายคนก็อาจจะปลอดภัยหน่อย

ทุกคนขึ้นไปบนเขา กุ้อ้าวเวยมองดูรอบข้าง แต่กลับเห็นหญิงเติบโตได้ดีมาก คิดว่าที่นี้เป็นพื้นที่ที่ดี แต่ว่าพอนางเด็ดสมุนไพรไปด้วย ชาวสมุนไพรด้านหน้าก็รอนาง

พอปีนไปครึ่งดอย กุ้อ้าวเวยเหนื่อยมากแล้ว นางปาดเหงื่อบนหน้าผากออก คนข้างๆก็แยกกันไปเก็บยากันแล้ว มีนางที่ยืนอยู่ที่เดิมคนเดียว

นางจับสมุนไพรในตะกล้าดู เห็นว่าไม่เยอะมากเหมือนที่นางคิดเอาไว้ ที่นี่มีหญ้าสมุนไพรเต็มไปหมดแต่ทุกคนกลับเห็นมันเป็นแค่หญ้าธรรมดา แต่นางกลับเก็บมาไม่น้อย หญ้าพวกนี้ดูแล้วธรรมดา แต่พอได้ผสมกับยาตัวอื่นก็จะมีผลข้างเคียงที่ดีมาก แต่พวกเขาไม่รู้เท่านั้น

คิดได้เช่นนี้ นางก็เห็นบนต้นไม้มีผลไม้อยู่ นางไม่เคยเห็นผลไม้ชนิดนี้ พอเด็ดออกมาก็มีหญิงในกลุ่มเห็นเข้าก็รีบตะโกนว่า: “ระวัง!มันเป็นผลไม้อาบพิษ เปลือกของมันมีพิษ เนื้อด้านในหวาน คนที่กินเข้าไปจะรู้สึกมึนเมา แข้งขาอ่อนแรง”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุบผาร้อยเสน่ห์